Δεν θα άντεχα να μην εκφέρω γνώμη πάνω στο άρθρο της εφημερίδας του πρώτου θέματος, που προβαίνει σε έναν λανθασμένο ιστορικό παραλληλισμό – πολιτική παρότρυνση προς τον Αλέξη Τσιπρα να επανεκκινησει τον άτυπο πολιτικό μύθο του Ανδρέα Παπανδρέου στο πολιτικό του προφίλ. Έτσι ώστε ηθελημένα να ξεκινήσει και επίσημα το αφήγημα του ΤσιπρΑνδρεα που ξεκίνησε το 2012 και να γίνει αντιπολιτευτικος λόγος για το 2020.

Προσωπικα ως λάτρης και ένθερμος πολιτικός και προσωπικός θαυμαστής του Ανδρέα Παπανδρέου και έχοντας μελετήσει το ιστορικό και βιογραφικό πλαίσιο της εποχής, το θεωρώ ανιστόρητο και πολιτικά αγεωγραφητο να ταυτίζεται ο πολιτικός και προγράμματικος λόγος του Αλεξη Τσιπρα με τον Ανδρεα Παπανδρέου.

Προσωπικα τον έζησα ελάχιστα και όσες μεταφορές και ζωτικες μνήμες έχω από τον Ανδρέα είναι μόνον από τον Παππού μου που υπήρξε ένθερμος πολιτικός οπαδός του. Το 2012 όταν άρχισε να ανατέλλει το επικείμενα κυνερνητικο “αστέρι”  του Αλέξη Τσιπρα και πολλά μέσα άρχισαν να τον παρομοιαζουν με τον Ανδρεα ρώτησα τον Παππού μου : “Λες να το παίξει Ανδρέας για να κερδίσει;;

Η απάντηση του ήταν :” Θα κερδίσει μια φορά γιατί θα παραστησει τον Ανδρέα αλλά θα χάσει αμέσως γιατί πολύ απλά δεν θα κάνει ότι και εκείνος.. “.

Ομολογω ότι μέχρι το δημοψήφισμα του 2015 τον θεωρούσα ως απόλυτο άρχοντά του πολιτικού παιχνιδιού, αλλά δεν υπάρχει άνθρωπος από το 2017 και μετά που να μην ήταν σίγουρος πως θα χάσει πανηγυρικά. Κάτι που δεν συνεβει με τον Ανδρεα που κέρδισε απανωτές τετραετίες και έθεσε την Ν. Δ. προ κρίσης εσωτερικών κομματικών και ιδεολογικων αξιών. Υπήρξε ο μόνος πρωθυπουργός που για μια δεκαετία δεν επισκέφθηκε ούτε μια φορά τις ΗΠΑ, θελοντας να ασκήσει το μεγαλύτερο βάρος και πίεση στην εξωτερική πολιτική της χώρας. Σε αντίθεση με το 2015 το 1981 δεν προήλθε από μαζική αγανάκτηση και ψηφοθηρικη οργή, αλλά μέσα από τον ιδεολογικό – πολιτικό μετατοπισμο στην Ευρώπη, την νίκη της Σοσιαλοδημοκρατιας και την ανάγκη για κοινωνική απελευθέρωση και Αλλαγή του οικονομικού μοντέλου προς όφελος του λαού. Σε αντίθεση με το 2015 που το στείρο ερώτημα για μνημονιο- αντιμνημονιο είχε οδηγήσει σε έξαρση τα πολιτικά πάθη. Το 1981 ήταν η ώρα μιας ιδέας που δεν μπορούσε να περιμένει άλλο γιατί ήρθε η ώρα της, ενώ το 2015 ίσως αποτελέσει ένα βαρύ πλήγμα της στους ιδεολογικούς κόλπους της Σοσιαλοδημοκρατιας και της προοδευτικής Κέντρο – αριστεράς δεδομένου ότι σε μια διαπραγμάτευση με την Ευρώπη ο μεν Ανδρέας Παπανδρέου εξασφάλισε τα οικονομικά πακέτα Ντελόρ ενώ ο δε Αλέξης Τσιπρας το πιο δυσβάσταχτο μνημόνιο για τον λαό και την μεσαία τάξη της χώρας, μια μεσαία τάξη δημιούργημα του ΠΑΣΟΚ και του Ανδρέα Παπανδρέου.

Σε εκείνες ίσως τις πιο κρίσιμες στιγμές και τον συμβολισμό τους ανακαλύπτεις τα όρια και τις ιδεολογικές αρχές και αξίες του καθενός. Οταν στον μεν πρώτο Ανδρέα Παπανδρέου που τα πρώτα χρόνια δημιουργιας του ΠΑΣΟΚ και πορείας της εξουσίας, πέτυχε το όραμα του Κοινωνικού Σοσιαλισμού με απαρεγκλιτη πίστη και ασπίδα στα Εθνικά θέματα, παρότι η ίδια του ή ιδεολογική ταυτότητα είχε λοιδορηθει και αμφισβητηθεί και από την άλλη την περίπτωση που λέγεται Αλέξης Τσιπρας, ο οποίος ξεκίνησε ως σκληρός και ιδεολογος αριστερός και τελικά εφαρμοσε υπερ-δεξιά μνημόνια με αρκετές εκπτώσεις στα εθνικά θέματα.

Τώρα αν ο κύριος Τσιπρας ονειρεύεται ένα νέο 1993 για τον ίδιο και μια θριαμβευτική επιστροφή του στην εξουσία, θα πρέπει να του θυμησω ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου στα αντιπολιτευτικα χρόνια, πριν το 93′ είχε να υπενθυμίσει τις καλές εποχές που είχε προσφέρει στους Έλληνες και να επισημάνει τους κινδύνους της τότε Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης και τις προκλήσεις. Αν από την άλλη προκειτε για κάτι απλά ψυχογραφικο σε σχέση με εκείνον, καλό θα ήταν να του θυμησω ότι αυτό που εμπνέει μέχρι σήμερα ο Ανδρέας στον λαό, είναι το ασυμβίβαστο του χαρακτήρα του και του παραδείγματος του και όχι απλά η μνήμη μιας εποχής… Αλλά ο άνθρωπος που έφερε αυτή την εποχή… Ως πράξη, ως γεγονός, ως παρακαταθήκη…