Άποψη: Παναγιώτης Τουχτίδης: “Τελικά τι θέλουμε και τι μπορούμε;”

Τελικά τι θέλουμε και τι μπορούμε?

Όποιος παρακολουθεί τα τεκταινόμενα στον χώρο που παραδοσιακά εκφραζόταν ως Κέντρο και επί δεκαετίες βρήκε πολιτική στέγη στο κραταιό ΠΑ.ΣΟ.Κ. μπορεί αβίαστα να κάνει δυο αλάνθαστες διαπιστώσεις: 

Πρώτη, ότι αυτός ήταν ο χώρος που έδωσε στην Ελλάδα όλα εκείνα τα εχέγγυα για να «εξευρωπαϊστεί» και να μην παραμείνει κενό γράμμα η συμφωνία ένταξής της, ως ισότιμο μέλος στην Ε.Ο.Κ., παρά τις πρώιμες επιφυλάξεις όπως αυτές εκφράστηκαν κάποτε.

Δεύτερον, ότι μαίνεται μια άδηλη μάχη μεταξύ των «πιστών» της πάλαι ποτέ μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης, που προσπαθούν εναγωνίως να βηματίσουν αυτόνομα μα  πάντα δημιουργικά, διαχωριζόμενοι αναλόγως του δημοσίου λόγου τους σε υποστηρικτές της σημερινής Κυβέρνησης ή της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης! Αλήθεια τώρα; 

Αυτονόητα αποδεκτή από όλους, ότι η πρώτη διαπίστωση είναι η πραγματική εικόνα του χώρου. Όλες οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις, όλες οι καίριες τομές και όλα τα μεγάλα «έργα πνοής» γεννήθηκαν ή και υλοποιήθηκαν, αν δεν ολοκληρώθηκαν κιόλας,  εντός μιας  συγκεκριμένης Διακυβέρνησης που έφερε την σφραγίδα σοσιαλδημοκρατών  πρωθυπουργών και στελεχών. Άντε ας μην είμαι τόσο αλαζών πολιτικά, η ιδέα για τη γέφυρα Ρίου-Αντίρριου οφείλεται στον Χαρίλαο Τρικούπη καθώς και η Διώρυγα της Κορίνθου, βασισμένη αυτή όμως σε σύλληψη του Περίανδρου του Κορίνθιου. Τά Καίσαρος Καίσαρι….

Μέγιστο πρόβλημα και τροχοπέδη της επαναφοράς που πραγματικά έχει ανάγκη ο Τόπος, η δεύτερη διαπίστωση. Έχει χαθεί το «μέταλλο» της πειστικής και τεκμηριωμένης αντιπολιτευτικής πρακτικής που έτεκεν το 1981 και επανέφερε την Παράταξη ξανά και ξανά παρά τα όποια λάθη, παραλείψεις και παλινωδίες; Συντηρούνται ενοχικά σύνδρομα αποφυγής ταύτισης με «δεξιές πολιτικές» για τους θιασώτες της κοινής λογικής; Αναπαράγονται στερεότυπα από τους παλαιότερους που ίσως συντηρούν ισχυρότερες και δικαιολογημένα «αριστερότερες» παραδοσιακές αναφορές; Πάντως και οι δυο στάσεις ή τάσεις οδηγούν σε εντάσεις και εκατέρωθεν κατηγορίες για λοξοκοιτάγματα. Μια μεγάλη και πολυσυλλεκτική μοιραία παράταξη ασφυκτιά μέσα σε ένα στενό κοστούμι «ίσων αποστάσεων». 

Παράγεται πολιτική; Παράγεται…υπάρχουν προτάσεις, θέσεις, λύσεις όμως δεν υπάρχει η  απαραίτητη εξωστρέφεια. Αρχικά, δεν υφίσταται η ίδια προβολή για τις προτάσεις που κατατίθενται  Κοινοβουλευτικά,   με το έργο που γίνεται Ευρωκοινοβουλευτικά. Γιατί μοιραία, στο Κοινοβούλιο υπάρχουν πολλές προτάσεις αλλά με μικρό «ταμείο»  σε έργο, καθώς τα κομματικά στεγανά δεν αφήνουν πολλά περιθώρια στις ψηφοφορίες, στο Ευρωκοινοβούλιο όμως, παρά την περιορισμένη εκπροσώπηση, τόσο τα χαρτοφυλάκια όσο και η δράση των στελεχών δίνουν αντιστρόφως ανάλογη αποτύπωση. Δεν μπορεί να παραμένουν βίοι… παράλληλοι! Όλοι οι ιστορικοί ηγέτες απέδειξαν ότι το πολιτικό αποτύπωμα του χώρου δεν γνωρίζει σύνορα…

Τι πρέπει να γίνει; 

Σίγουρα να σταματήσει η αυτομειωτική(sic!) συμπεριφορά. Αρχίζοντας από την εκφορά του ονόματος του χώρου ως όλον: Κίνημα Αλλαγής! Συνεχίζοντας, με την παραδοχή ότι πέρα από τις όποιες παθογένειες γέννησε η φθορά της εξουσίας, το ισοζύγιο για τη Χώρα είναι μακράν θετικό. Η Ιστορία το καταμαρτυρεί και τούτο αποτελεί ευγενή κληρονομιά  και αφετηρία νέας πορείας. Η δε ανανεωτική ματιά των νεότερων στελεχών δεν μπορεί να ενοχοποιείται ως φαύλη ή με στρεβλή στόχευση. Έχει κανείς την αίσθηση ενίοτε, ότι αν σήμερα ζούσε ο ιδρυτής, θα στοχοποιούνταν  από μέρος των στελεχών ότι «ενέδωσε» στις Σειρήνες των «Ε.ΟΚ. και ΝΑΤΟ». Μα η ίδια η δυναμική του κεντρώου χώρου είναι το «τεντωμένο αυτί» του στην Κοινωνία και τους Καιρούς! Το αν σήμερα αναγνωρίζεται και υποστηρίζεται κάποια ορθή πρόταση που προέρχεται από οποιαδήποτε πλευρά του δίπολου, δεν σημαίνει ότι μεθοδεύεται και ο προσεταιρισμός! Ουδείς  ο κάτοχος της απόλυτης αλήθειας ή των μοναδικών και ορθών λύσεων. Κουράζει και απογοητεύει η τοποθέτηση ετικετών ένθεν κι ένθεν! Και σίγουρα ΔΕΝ βοηθά ούτε στη συσπείρωση ούτε σε ένα πειστικό αφήγημα…

Τι δεν πρέπει να γίνεται;

Η βιαστική και αβασάνιστη απόρριψη ή υιοθέτηση απόψεων, ειδήσεων, τοποθετήσεων θέσεων χωρίς να διασταυρωθεί η αλήθεια και η ορθότητά τους. Άλλωστε υπάρχουν θέσεις και οικείες προτάσεις… Αφουγκραστείτε, αναζητήστε, επικοινωνήστε, συζητήστε. Παγίδα η βιασύνη, ειδικά η άκριτη αναπαραγωγή «φάλτσων». Δεν βιάζεται κανείς να μπει σε μια δημόσια «συζήτηση» μεταξύ δύο,  όπου ο καθένας θα αναπαράγει το δικό του non-paper. Πότε έκανε πολιτική με non-papers η Δημοκρατική Παράταξη; Παράλληλα η ανάδειξη του έργου των στελεχών ας μην επαφίεται στην ατομική τους προσπάθεια για ενημέρωση. Γι΄ αυτό υπάρχουν οι λίστες και το προσωπικό στο υποστηρικτικό μηχανισμό.  Ας απορριφθούν και τα φοβικά σύνδρομα στις ψηφοφορίες. Η λύση, για να μη υπάρξει ταύτιση με τον έναν ή τον άλλον πόλο, δεν μπορεί να είναι η προσχηματική κατάθεση μιας τρίτης άποψης. Αντίθετα, το από του κοινοβουλευτικού βήματος κάλεσμα για κοινή προσέγγιση σε μια υγιή, με τα ειδικά κοινωνικά αισθητήρια, πρόταση θα έχει μόνο θετικό πρόσημο. 

Τελικά αν θέλουμε, ίσως και να μπορούμε!