Άρθρο-Έρευνα του Δημοσιογράφου Δημήτρη Μπαμπούλη για το “The Socialist”:

“Φτάνει ρε…παιδιά”

Ο τίτλος παραπέμπει στα λόγια του Αλέξανδρου Τιτκώβ την ώρα που δεχόταν χτυπήματα από τους αστυνομικούς.

Η αστυνομική βία στην Ελλάδα είναι ένα ζήτημα που μας απασχολεί σαν πολίτες, εδώ και αρκετά χρόνια, με βαρύτατα περιστατικά βίας, π.χ. Γρηγορόπουλος, τα οποία όμως δεν τιμωρούνται αναλόγως. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Κορκονέας, ο οποίος βρίσκεται από τις 30 Ιουλίου του 2019 εκτός φυλακής, ενώ η ιατροδικαστική εξέταση είχε δείξει ακαριαίο θάνατο με απευθείας χτύπημα στην καρδιά του θύματος και η πρώτη απόφαση από το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Άμφισσας ήταν ανθρωποκτονία από πρόθεση, χωρίς ελαφρυντικά και ισόβια κάθειρξη. Βέβαια, από αναβολή σε αναβολή φτάσαμε στο 2019, όπου ο κατηγορούμενος έχοντας εκτίσει 11 χρόνια από την ποινή του και, αφού δικάστηκε με τον Νέο Ποινικό Κώδικα, κατάφερε να “σπάσει” την απόφαση αυτή και τελικά να αποφασιστεί ποινή 13 χρόνων. Βλέπουμε ότι σε ένα από τα σοβαρότερα (ίσως το σοβαρότερο) περιστατικά αστυνομικής βίας που στοίχισε την ζωή ενός 15χρονου παιδιού, η ποινή του θύτη είναι, τουλάχιστον, αμφισβητούμενη.

Το χρονικό, όμως, δεν σταματά εκεί. Μετά την οικονομική κρίση στην Ελλάδα και το κίνημα των “Αγανακτισμένων”, με σειρές από διαδηλώσεις και συλλαλητήρια, τα περιστατικά άρχισαν να αυξάνονται. Τον Ιούνιο του 2011, ο δημοσιογράφος Μανώλης Κυπραίος δέχεται χειροβομβίδα κρότου λάμψης από δυνάμεις των ΜΑΤ, η οποία του προκαλεί ολική κώφωση. Ακόμη και σήμερα δεν έχει απαγγελθεί ποινή για τους δράστες, καθώς η αστυνομία δεν εντόπισε ποτέ τους αστυνομικού, που φέρεται να προκάλεσαν τη βλάβη στην ακοή του δημοσιογράφου. Η επίθεση αυτή σε δημοσιογράφο δεν είναι η μόνη τα τελευταία χρόνια και αποδεικνύει ότι οι επιθέσεις δε γίνονται μόνο σε “μπαχαλάκηδες”, όπως πολλοί υποστηρίζουν, όταν παίρνουν δημοσιότητα περιστατικά αστυνομικής βίας. 

Άλλο ένα παράδειγμα παρόμοιου περιστατικού; Ιούνιος του 2019,  συλλαλητήριο εκπαιδευτικών κατά των 15.000 προσλήψεων που έκανε η κυβέρνηση σε εκπαιδευτικούς καθώς, όπως λένε, τα κριτήρια που επιλέχθηκαν δεν ήταν διαφανή. Οι εκπαιδευτικοί δέχονται επίθεση από διμοιρία των ΜΑΤ με δακρυγόνα και χειροβομβίδες κρότου λάμψης που τραυματίζουν τον βουλευτή του ΚΚΕ, Γιάννη Δελλή, και το μέλος του Δ.Σ. της ΔΟΕ και -στέλεχος του ΠΑΜΕ- Θοδώρα Δριμάλα. Βέβαια, η κ. Γεροβασίλη είχε καταδικάσει το γεγονός τότε και είχε ανακοινωθεί ΕΔΕ, η οποία όμως δεν προχώρησε περαιτέρω, όπως και αρκετές άλλες. 

Ας πάμε, όμως, στο σήμερα. Ήδη από τότε που ανέλαβε η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη έχουμε δει πολλαπλά περιστατικά αυθαίρετης άσκησης εξουσίας από τους αστυνομικούς και πολλές καταγγελίες για βίαιες επιθέσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο -πρόσφατα- εκλιπών, Βαγγέλης Μάγγος, ο οποίος εμφανέστατα σε βίντεο δέχεται απρόκλητη επίθεση από δυνάμεις των ΜΑΤ, τα οποία στη συνέχεια τραμπουκίζουν το πλήθος που ήταν μαζεμένο για να διαμαρτυρηθεί και το οποίο θα μπορούσε να δώσει μία χρήσιμη μαρτυρία. Το περιστατικό αυτό έλαβε χώρα στο Βόλο σε διαμαρτυρία κατά της καύσης σκουπιδιών από την εταιρεία Lafarge.

Περνώντας, τώρα, στην Αθήνα και το κέντρο, έχουμε επίσης, πολλές καταγγελίες. Πρώτη εκείνη στην κατοικία Ινδαρέ, όπου αστυνομικοί μπήκαν, κυριολεκτικά, με το “έτσι θέλω” στο σπίτι του κ. Ινδαρέ και συνέλαβαν αυτόν και τον υιό του. Αυτό έγινε στην προσπάθεια της αστυνομίας να εκκενώσει τις καταλήψεις στα δημόσια κτήρια, τις οποίες είχαν κάνει αναρχικές ομάδες για να βοηθούν και να δίνουν στέγη σε πρόσφυγες. Ο κ. Ινδαρές συνελήφθη γιατί, χωρίς στοιχεία, θεωρήθηκε ότι βοήθησε τους καταληψίες να γλιτώσουν. 

Γενικά, η αστυνομία έχει έντονη, πλέον, παρουσία στο κέντρο της Αθήνας και φροντίζει να την κάνει αισθητή συνεχώς. Βίαιες επιθέσεις σχεδόν απρόκλητα, οι οποίες καταλήγουν με αστυνομικούς να μπαίνουν σε μαγαζιά και, εκτός από την βία που ασκούν σε άτομα, προκαλούν φθορές και στα ίδια τα μαγαζιά. Μάλλον, οι συλλήψεις των “μπαχαλάκηδων”, που κάνουν συνεχώς και η συνομιλία μαζί τους τούς άφησε μερικά κουσούρια; 

Πιο πρόσφατο το περιστατικό της 4ης Ιουλίου 2020, όπου μετά από πορεία που σχηματίστηκε κατά της καταστολής των καταλήψεων, η αστυνομία, αφού διέσπασε την πορεία βίαια, κατευθύνθηκε προς την οδό Κωλέττη, όπου ξυλοκόπησε, αναίτια, θαμώνες μαγαζιών και υπαλλήλους, προκαλώντας και υλικές ζημιές στα μαγαζιά, ενώ έριξε δακρυγόνα μέσα στους κλειστούς χώρους των μαγαζιών. ΕΔΕ; Ποτέ..

#Εxarcheia #Εξάρχεια ce soir. La police intervient rue Koletti. Autour, les gens buvaient des verres. #Grèce #ελλαδα pic.twitter.com/USYwzLWcMG

— Elisa Perrigueur (@ElisaPerrigueur) July 3, 2020

Αντέστε pic.twitter.com/l1JkYMThCJ

— ⒶTHENΣ☆ (@Thriller_Athens) July 3, 2020

Advertisement

Το τελευταίο περιστατικό που θα αναφέρω, ενδεικτικά, και τράβηξε τα φώτα της δημοσιότητας, είναι ο ξυλοδαρμός και η σύλληψη του Αλέξανδρου Τιτκώβ και του Θωμά Λάλου. Η συγκεκριμένη περίπτωση είναι ιδιαίτερη, καθώς υπάρχουν βίντεο που προβάλλουν, χωρίς καμία αμφισβήτηση ότι τα άτομα αυτά δέχονται αναίτια επίθεση και συλλαμβάνονται, τυχαία, με τη δικαιολογία ότι το αναρχικό μπλοκ στο οποίο συμμετείχαν, εκφράζοντας την θέση τους κατά των ρατσιστών, πέταγε πέτρες στους αστυνομικούς. Επίσης, ΣΟΚ έχει προκαλέσει το βίντεο, το οποίο φέρεται να δείχνει τους αστυνομικούς να “φυτεύουν” ένα μπουκάλι με κίτρινο υγρό στα στοιχεία της σύλληψης. Το μπουκάλι, ενώ στην αρχή ήταν στα στοιχεία της σύλληψης τους, μετά την διαρροή του βίντεο, “εξαφανίστηκε” και τέθηκε ως αντικείμενο που βρέθηκε στον χώρο. 

Γιατί, όμως, ενώ όλα τα στοιχεία του βίντεο δείχνουν μια αναίτια επίθεση προς δύο τυχαία άτομα, τα οποία επέστρεφαν από μια διαδήλωση που εξέφραζαν τα πιστεύω τους, βρίσκονται εκείνοι κατηγορούμενοι και οι αστυνομικοί “ήρωες”; 

Ας δούμε τον νόμο για την αστυνομική βία που ισχύει στην Ελλάδα και την προστασία των πολιτών από απο αυτή, αλλά και ποια “παραθυράκια” μπορεί να εκμεταλλευτεί η αστυνομία, για να μην αποδοθούν κατηγορίες σε αστυνομικούς. Τα στοιχεία τα έχουμε πάρει από έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας, η οποία δημοσιεύτηκε το 2012, αλλά παραμένει επίκαιρη, καθώς η νομοθεσία δεν έχει αλλάξει. Αναλυτικά, σημείο της έκθεσης λέει:

“Τα βασανιστήρια απαγορεύονται σε μια σειρά από διεθνείς και περιφερειακές συνθήκες για τα

ανθρώπινα δικαιώματα, στις οποίες συγκαταλέγονται το Άρθρο 7 του ICCPR και το Άρθρο 3 της

ΕΣΔΑ, η Σύμβαση των ΗΕ Κατά των Βασανιστηρίων και Άλλων Μορφών Σκληρής, Απάνθρωπης

ή Ταπεινωτικής Μεταχείρισης ή Τιμωρίας (CAT) και η Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την Πρόληψη των

Βασανιστηρίων και της Απάνθρωπης και Ταπεινωτικής Μεταχείρισης ή Τιμωρίας.

41

Η Ελλάδα μετέχει σε όλες τις παραπάνω συνθήκες και το ελληνικό Σύνταγμα απαγορεύει

συγκεκριμένα τη χρήση βασανιστηρίων και άλλων μορφών κακομεταχείρισης στο Άρθρο 7 (2).

Από το 1984 και μετά, τα βασανιστήρια και η κακομεταχείριση έχουν επίσης κηρυχθεί εκτός νόμου

στον ελληνικό Ποινικό Κώδικα (ΠΚ) με την προσθήκη του Άρθρου 137Α-137Δ που αφορά τα

«Βασανιστήρια κι άλλες προσβολές της ανθρώπινης αξιοπρέπειας» σύμφωνα με τον Νόμο

1500/1984.

Η Διεθνής Αμνηστία εκφράζει την ανησυχία ότι ο ορισμός των βασανιστηρίων στο Άρθρο 137Α (1)

και (2) ΠΚ είναι αξιόλογα πιο περιορισμένος από εκείνον που παρέχεται στο Άρθρο 1(1) της

Σύμβασης κατά των Βασανιστηρίων. Συγκεκριμένα:

„ Δεν καλύπτει περιπτώσεις όπου διαπράττονται βασανιστήρια με την υποκίνηση ή τη

συγκατάθεση ή τη συναίνεση δημόσιου λειτουργού ή άλλου προσώπου που ενεργεί με επίσημη

ιδιότητα, 

„ Δεν καλύπτει πράξεις που διαπράττονται «για κάθε άλλο λόγο που βασίζεται σε διάκριση

οποιασδήποτε μορφής», κάτι που ενδέχεται, ιδίως, να αποκλείει από το πεδίο εφαρμογής του

νόμου πράξεις που βασίζονται αποκλειστικά στο φύλο, τον σεξουαλικό προσανατολισμό, την

εθνική εθνοτική ή θρησκευτική προέλευση,

„ Περιέχει τον όρο «μεθοδευμένη», που ενδέχεται να σημαίνει τον αποκλεισμό μεμονωμένων ή

πιο σποραδικών πράξεων βασανισμού. “

Πηγή: https://www.amnesty.gr/wp-content/uploads/2012/10/Police-Violence-in-Greece_REPORT.pdf

Μέσα από αυτή την έκθεση βλέπουμε ότι, ενώ υπάρχει νομικό πλαίσιο που περιλαμβάνει την προστασία των πολιτών από την αυθαίρετη αστυνομική βία, μπορεί πολύ εύκολα μια υπόθεση να “ξεγλιστρήσει”, χωρίς να απαγγελθούν κατηγορίες σε αστυνομικούς που ασκούν αναίτια βία. Τα περιστατικά που έχουμε δει τον τελευταίο καιρό δεν δικαιολογούνται ούτε ως ,μεμονωμένα περιστατικά από τους αρμόδιους. Έτσι, το ερώτημα που δημιουργείται με το “παραθυράκι” της πρώτης τελείας είναι εάν κάποιος “δημόσιος λειτουργός ή που ενεργεί με επίσημη ιδιότητα” δίνει τη συγκατάθεση του για τέτοιες πρακτικές τις οποίες έχουμε συνηθίσει τους τελευταίους μήνες. (;) Θα μπορούσε να είναι η ίδια η κυβέρνηση, καθώς δεν δείχνει να καταγγέλλει αυτά τα περιστατικά;

Τέλος, υπάρχει μία σύνδεση των περιστατικών, των τελευταίων μηνών, με κυβέρνηση τη Νέα Δημοκρατία σε συνδυασμό με το νομοσχέδιο για τις πορείες που ψηφίστηκε, αλλά και την ποινή που επέβαλε το δικαστήριο στον Λάλο, τον Τιτκώβ και σε ακόμη ένα άτομο (δηλαδή την απαγόρευση κυκλοφορίας στα Εξάρχεια και άλλα συγκεκριμένα σημεία του κέντρου). Όλα αυτά μαζί φαίνεται να δείχνουν μία προσπάθεια να “αποκλειστούν” από το κέντρο της Αθήνας συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες και συγκεκριμένες ιδεολογίες. Ακόμη, και σε μαγαζιά που μαζεύουν “συγκεκριμένο” κόσμο  προκαλούνται αναίτια υλικές ζημιές από αστυνομικούς, σύμφωνα με καταγγελίες, γιατί; Για να καταφέρουν να διώξουν τους ιδιοκτήτες και να περάσουν σε άλλα χέρια;

Όπως και να έχει τελικά, η αστυνομία τον τελευταίο καιρό, αντί να δημιουργεί ένα αίσθημα ασφάλειας στον πολίτη, ώστε να μπορεί να εκφράζεται και να ζει ελεύθερος, δημιουργεί ένα αίσθημα ανασφάλειας, το οποίο δεν επιτρέπει στους πολίτες να αντιδράσουν, έστω και ειρηνικά, και, εδώ είναι το σημείο, όπου οι πολίτες πρέπει να πετάξουν από πάνω τους τον ρόλο του κυρ Παντελή και να πουν ένα “ Φτάνει ρε…παιδιά”στην αστυνομική βία και την καταπάτηση των ατομικών ελευθεριών. Όμως, είναι δύσκολος ο δρόμος…. όπως λένε και κάποιοι Κοινοί Θνητοί από την πόλη μου.