Άρθρο-πολιτική παρέμβαση Α.Λοβέρδου: “Ως πολιτικός που έζησα την οιονεί πτώχευση του 2009 αισθάνομαι υποχρεωμένος να κρούσω όχι καμπανάκι κινδύνου, αλλά μεγάλη καμπάνα.”

Η Ελλάδα, εν μέσω και πανδημίας, για να αντιμετωπίσει τα προβλήματά, της χρειάζεται πολιτική σταθερότητα, αντιγραφειοκρατικές μεταρρυθμίσεις, δυναμική αναπτυξιακή πολιτική και αυστηρό έλεγχο εφαρμογής των επιλογών που αποφασίζονται. Κι ακόμη, η χώρα μας χρειάζεται αναπτυξιακή αξιοποίηση και σε καμία περίπτωση σπατάλη των χρημάτων του Ταμείου Ανάκαμψης.

Δυστυχώς, σήμερα γίνονται πολύ λιγότερα από εκείνα που έχουμε ανάγκη. Και ταυτοχρόνως, αυξάνονται οι κοινωνικές απαιτήσεις. Πάνω σ’ αυτές, αλλά  και με το πρόσχημά τους, χτίζεται ένας επικίνδυνος ή και καταστροφικός πολιτικός λαϊκισμός, ο οποίος μετά από τα τρία πρόσφατα μνημόνια είναι απολύτως αδικαιολόγητος. Η χώρα γλιστράει στα ίδια. Στην Βουλή πολλές φορές δεν διακρίνεται σε ποιο κόμμα ανήκει ο Βουλευτής που βρίσκεται στο βήμα. 

Η αδυναμία συντονισμού των βαθμίδων διοίκησης της χώρας αποτελεί ισχυρή απόδειξη των όσων υποστηρίζω. Τα αναπτυξιακά προγράμματα των δήμων και των περιφερειών σκοντάφτουν στη γραφειοκρατία και καθυστερούν δραματικά. Τα παραδείγματα είναι εκατοντάδες. Ενδεικτικά αναφέρω αντιπλημμυρικά έργα που δεν γίνονται και έτσι καταστρέφονται σοδειές και το κράτος πρέπει να αποζημιώνει. Αν επίσης παρακολουθήσει κανείς πχ τι γίνεται στην επισκευή της κλειστής ακόμη διώρυγας της Κορίνθου, θα καταλάβει καλά τι εννοώ.

Από τα ενδεικτικά μου παραδείγματα δεν θα μπορούσα να παραλείψω  τη διαχείριση απορριμμάτων. Η χώρα ακόμη δεν έχει κατορθώσει να ανακυκλώνει τα πλαστικά της. Όταν ολοκληρώνεται ένας διαγωνισμός για μία μέθοδο διαχείρισης απορριμμάτων, η μέθοδος αυτή έχει ήδη ξεπεραστεί. Αντί για κέρδος (αναπτυξιακό, περιβαλλοντικό, τουριστικό κλπ) πληρώνουμε πρόστιμα. Κι εδώ απέτυχαν τόσο μία κυβέρνηση της αριστεράς, υποτίθεται πιο ευαίσθητη, αλλά και η παρούσα κυβέρνηση, υποτίθεται μεταρρυθμιστική. Δεν χρειάζονται άλλα παραδείγματα.

Και μέσα σε όλα αυτά, εξελίσσεται με αρνητικό τρόπο η έλλειψη συμφωνίας των βασικών πυλώνων του πολιτικού συστήματος σε ζητήματα θεσμών και Δημοκρατίας. Οι πληγές που άνοιξαν στο δεύτερο μισό της προηγούμενης δεκαετίας, όχι μόνο δεν κλείνουν, αλλά ανοίγουν περισσότερο. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ευτυχώς σήμερα όχι όλα τα στελέχη του, επιμένει σε τακτικές διεύρυνσης των δημοκρατικών θεσμικών ελλειμμάτων. Σε αυτό το πρόβλημα πρέπει να αντιταχθεί ένα μέτωπο, που θα θεμελιωθεί στα πρωτεία της Δημοκρατίας, αλλά η προοπτική αυτή δεν είναι ορατή.

Το κοκτέιλ των προβλημάτων που προαναφέρθηκαν οδηγεί σε μία καθημερινή πολιτική ανισορροπία. Το γλίστρημα στο λαϊκισμό και τη φανατική απερισκεψία που προηγήθηκε της κατάρρευσης του 2009 εγγυάται νέα κατάρρευση και μάλιστα συντόμως. Η αποφυγή της αποτελεί υποχρέωση κάθε πολιτικού και όλων των κομμάτων.