Αξιακό ανάχωμα στον ζόφο της Ακροδεξιάς – Οι προκλήσεις του σήμερα και του αύριο

Γράφει ο Μπάμπης Καραγεωργίου, Δημοσιογράφος

«Στη Δημοκρατία κάθε άνθρωπος είναι απαραίτητος» έγραφε προς τα μέσα του 19^ου αιώνα ο κορυφαίος Αμερικανός δοκιμιογράφος, Ραλφ Γουάλντο Έμερσον αποτυπώνοντας σε λίγες λέξεις την πεμπτουσία της Δημοκρατίας. Η διασφάλιση της Δημοκρατίας, η επίτευξη της κοινωνικής συμπερίληψης, η διασφάλιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της ισότητας και της καταπολέμησης κάθε μορφής ανισότητας είναι υπόθεση όλων μας, όλων των ανθρώπων που πιστεύουν βαθιά σε μία κοινωνία ίσων ευκαιριών για όλους.

Στις πρόσφατες Ευρωεκλογές είδαμε ξανά την «βαριά σκιά» της Ακροδεξιάς να πέφτει ξανά πάνω από την Γηραιά Ήπειρο και να απειλεί ξανά κάθε κεκτημένο δημοκρατικών αγώνων ολόκληρων δεκαετιών. Σε μία συγκυρία που ο φασισμός κρέμεται και πάλι ως «δαμόκλειος σπάθη» πάνω από την Δημοκρατία ο καθένας και η καθεμιά, κάθε δημοκρατική και προοδευτική δύναμη, με τις μικρές ή μεγαλύτερες δυνατότητες τους, οφείλουν να διαβούν τον Ρουβίκωνα των όποιων διαφορών τους και να κοιτάξουν το παρόν, αλλά και το μέλλον με ρεαλισμό και προμετωπίδα τις πανανθρώπινες αξίες που διέπουν την προοδευτική παράταξη, που διέπουν τον κάθε προοδευτικό πολίτη.

50 χρόνια από την Αποκατάσταση της Δημοκρατίας, μισό αιώνα από τότε που η Γ’ Ελληνική Δημοκρατία ξεκίνησε το ταξίδι της βιώνουμε μία πρωτοφανή για τα δεδομένα της εποχής συγκυρία. Μιά συγκυρία που δεν εδράζεται σε ένα μόνο πλαίσιο προβληματισμού. Η άνοδος της Ακροδεξιάς, η κοινωνική και οικονομική ανασφαλεία που βρίσκεται στο «ζενίθ» της, αν εξαιρέσει κανείς τα χρόνια της βαθιάς οικονομικής ύφεσης, η ενεργειακή φτώχεια και η κλιματική κρίση που δημιουργεί νέες και διευρύνει τις υπάρχουσες ανισότητες δημιουργούν την επιτακτική ανάγκη, αλλά και την ηθική υποχρέωση όλων των προοδευτικών δυνάμεων της Αριστεράς, της Σοσιαλδημοκρατίας, της Οικολογίας να ξεπεράσουν τον σκόπελο των διαφορών τους – που υπάρχουν και είναι σεβαστές- και να συνασπιστούν απέναντι στον ζόφο των άκρων. Να δημιουργηθεί αυτή η απαραίτητη για την εποχή, δημοκρατική συνισταμένη.

Να αισθανθούν ξανά οι πολίτες ότι η πολιτική τους αφορά και μπορεί να κάνει τον κόσμο έστω και λίγο καλύτερο.

Να έρθει ξανά στο προσκήνιο η πολιτική για τους πολίτες και όχι για τις ελίτ.

Να έρθει ξανά στο προσκήνιο η πολιτική που διασφαλίζει τους Θεσμούς και δεν τους εργαλειοποιεί.

Να έρθει ξανά στο προσκήνιο η πολιτική που θα μιλά για με ρεαλισμό, έχοντας ως πρόταγμα τις πανανθρώπινες αξίες που αποτελούν την ίδια την Δημοκρατία.

Ας μιλήσουμε όμως για το τώρα. Οι προοδευτικές δυνάμεις είδαν για ακόμα μία φορά την πολιτική τους δύναμη να είναι μειωμένη και τους πολίτες να τους γυρνούν την πλάτη δείχνοντας τους με τρόπο σκληρό, αλλά και σαφή ότι δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν τα προτάγματα του τώρα. Η επίδοση σε έναν ιδιότυπο ανταγωνισμό μεταξύ τους με χαρακτηριστική την «μάχη» ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ για την ηγεμονία στην Κεντροαριστερά απώθησε αρκετούς προοδευτικούς πολίτες, τους έκανε να νιώσουν ότι τα κόμματα δρουν με όρους άγονου τεχνοκρατικού ανταγωνισμού χωρίς ουσιαστική πρόταση για το παρόν και το μέλλον.

Δεν είναι όμως αργά να γίνει η υπέρβαση. Υπάρχει το «know how» και το έδειξε περίτρανα η Γαλλική Αριστερά, η οποία μπορεί να λειτουργήσει ως παράδειγμα. Μέσα σε λίγα μόλις 24ωρα οι προοδευτικές δυνάμεις της Γαλλίας ξεπέρασαν τις διαφορές τους ή μάλλον τις έβαλαν στην άκρη προς όφελος της Δημοκρατίας δημιουργώντας ένα κοινό μέτωπο ελπίδας κατά της Ακροδεξιάς. Από τους Σοσιαλιστές, την «Ανυπότακτη Γαλλία» του εμβληματικού Ζαν Λυκ Μελανσόν μέχρι τους Πράσινους και τα μεγάλα κοινωνικά κινήματα, η προοδευτική παράταξη έδειξε τον δρόμο. Και αυτό μπορεί να επιτευχθεί και σε επίπεδο Ευρώπης.

Με πρόταση του από το βήμα της «Διεθνούς Διάσκεψης για την Ειρήνηνη και τη Βιώσιμη Ανάπτυξη» που διοργάνωσε το Ινστιτούτο του Αλέξη Τσίπρα, ο πρώην πρωθυπουργός ζήτησε από τα προοδευτικά κόμματα να «προτάξουν το μαζί» ζητώντας μάλιστα από τις προοδευτικές ομάδες του Ευρωκοινοβουλίου, τους Σοσιαλιστές, τους Πράσινους και την Αριστερά να ενώσουν τις δυνάμεις τους στο νομοθετικό όργανο της Ε.Ε και να προχωρήσουν  «σε ένα κοινό μίνιμουμ πλαίσιο αξόνων για την διακυβέρνηση της Ε.Ε την επόμενη πενταετία» με μία ενιαία πολιτική ομάδα.

Στο ίδιο μοτίβο από το ίδιο βήμα κινήθηκε νωρίτερα και η παρέμβαση του πρώην πρωθυπουργού, Γιώργου Παπανδρέου ο οποίος τόνισε πως:

«Πιστεύω ότι είναι οι προοδευτικές δυνάμεις, που έχουν αυτό το ιστορικό χρέος μπροστά στην άνοδο -θα έλεγα- και του νεοναζισμού, του φασισμού, της ακροδεξιάς πολιτικής που θα διαλύσει την Ευρώπη. Αυτό σημαίνει όλες οι δυνάμεις, δημοκρατικές, αριστερές, σοσιαλδημοκρατικές, σοσιαλιστικές, πράσινες, φιλελεύθερες να μπορέσουν να συνεργαστούν με τον α ή β τρόπο, για μια προοδευτική Ευρώπη, για προοδευτικά Βαλκάνια, για μια προοδευτική Ελλάδα»

Ενώ έφερε ως παράδειγμα την συνεργασία της Γαλλικής Αριστεράς λέγοντας πως:

«το προοδευτικό μέτωπο που δημιουργήθηκε στη Γαλλία είναι ένα παράδειγμα που πρέπει όλους να μας συνετίσει και να δούμε και τις δικές μας ευθύνες.»

Όπως και να έχει, η προοδευτική παράταξη οφείλει να δείξει εκείνα τα άμεσα αντακλαστικά που θα την θέσει και πάλι σε τροχιά διακυβέρνησης. Να δείξουν ξανά ότι η πολιτική είναι το μέσο για να γίνουν τα όνειρα και οι προσδοκίες μας πραγματικότητα.