Μποζιονέλος: Η κλήση του 2011 και η μεγάλη, χαμένη ευκαιρία ενώ η χώρα «έβραζε»

Γράφει ο Νίκος Μποζιονέλος

Ποιος λέει αλήθεια; Άγνωστο μεν διότι ήταν τηλεφώνημα των δυο τους – και έγινε όντως τέτοιο τηλεφώνημα. Αλλά…

Η μεγαλύτερη συζήτηση για τη μνημονιακή περίοδο αφορά, και όχι τελείως λανθασμένα, την περίοδο της διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ το 2015-19. Το τρίτο μνημόνιο. Το δημοψήφισμα. Τα capital controls. Ωστόσο και η κρίση, όπως και τα μνημόνια, ξεκίνησαν νωρίτερα. Πέρασαν 13 χρόνια για να επανέλθει ξανά η κουβέντα σε εκείνο το (εξίσου καυτό με του 2015) καλοκαίρι του 2011. Τότε που το νεοπαπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ είχε στα χέρια του την καυτή πατάτα της απειλής της χρεοκοπίας και, λίγο αργότερα, απώλεσε τη διακυβέρνηση.
Σε μια ομολογουμένως σπάνια κίνηση από πλευράς Γιώργου Παπανδρέου, ο οποίος θα μπορούσε μετά τις Κάννες και την (κομματική και πολιτική) προδοσία του Βαγγέλη Βενιζέλου να στυλώσει τα πόδια, να μαζέψει την ιστορία του (δικού του) δημοψηφίσματος και να παραμείνει στην εξουσία.

Δεν το έπραξε.

Και νωρίτερα είχε παραχωρήσει τη θέση του. Κι ας μην έγινε. Διότι όντως έβαζε τη χώρα, και τη σωτηρία της, πάνω από τα οφίτσια, παραχωρώντας την πρωθυπουργική καρέκλα υπό την πίεση της αντιπολίτευσης και του άλλοτε στενού του φίλου και συγκατοίκου, στα φοιτητικά τους χρόνια, Αντώνη Σαμαρά.

Ο τότε αρχηγός της ΝΔ έλαβε τηλεφώνημα από τον τότε πρωθυπουργό Παπανδρέου, ο οποίος του πρότεινε τότε να συγκυβερνήσουν. Το θέμα απασχόλησε πρόσφατα το συνέδριο με θέμα τα 50 χρόνια της Μεταπολίτευσης. Ο Σαμαράς ρωτήθηκε (από τον Αλέξη Παπαχελά) αν το συγκεκριμένο τηλεφώνημα αποτέλεσε μια χαμένη ευκαιρία ή αν ήταν απλώς ένα «πυροτέχνημα». Και τι είπε; «Μου είπε ότι όλο αυτό που συμβαίνει δεν μπορεί να το ζήσει μόνος του και πως πρέπει να υπάρξει κάποια εξέλιξη. Η εξέλιξη αυτή αναγκαστικά σήμαινε μια συνύπαρξη με τη ΝΔ, η οποία τελικώς έγινε. Του είπα, -χοντρικά σας το λέω-, εντάξει. Είπε ότι θα έπαιρνε στις 7 το βράδυ να μου πει τη συνέχεια. Μου είπε πως πρέπει να το πει κι αυτός στο κόμμα του. Δεν πήρε ποτέ τηλέφωνο και μετά έγιναν όλες αυτές οι γνωστές καθυστερήσεις». Αυτά υποστήριξε ο Σαμαράς, παραδεχόμενος πως ήταν ίσως μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία.

Τι λέει όμως ο Παπανδρέου; Μιλώντας, στο ίδιο συνέδριο, στη Σία Κοσιώνη, αποκάλυψε: «Ήμουν διατεθειμένος, παρότι είχα πάρει 44% και είχα πλειοψηφία στη Βουλή να φύγω από την καρέκλα. Με μόνο όρο να υπάρχει ενότητα και να δουλέψουμε μαζί για να φύγουμε από αυτή την κατάσταση. Δέκα λεπτά μετά τη λήξη του τηλεφωνήματος “είχε βουίξει ο τόπος” ότι παραιτούμαι, ότι “φεύγει ο Παπανδρέου και ερχόμαστε εμείς”. Με αυτό το πνεύμα είπα ότι δεν μπορεί να υπάρξει συμφωνία».

Ποιος λέει αλήθεια; Άγνωστο μεν διότι ήταν τηλεφώνημα των δυο τους – και έγινε όντως τέτοιο τηλεφώνημα.

Η αλήθεια είναι ότι χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία συγκυβέρνησης, προ Παπαδήμου και προ τρικομματικής.

Η αλήθεια είναι ότι όντως ο ΓΑΠ δεν είχε ποτέ… κολλήματα με τις καρέκλες.

Η αλήθεια είναι ότι ο Σαμαράς διψούσε. Για εξουσία. Για πρωθυπουργιλίκι.

Θέλει και ερώτημα, λοιπόν

ΥΓ. «Το δημοψήφισμα θα γίνει κάποια στιγμή, μην έχετε καμία αμφιβολία. Αποκλείεται να μη γίνει. Είναι κάτι που χρειάζεται ο ελληνικός λαός», έλεγε πολύ πριν από το 2015 ο Παπανδρέου για την… απειλή δημοψηφίσματος που τον έριξε από την εξουσία το 2011 – ή την εγκατέλειψε, ό,τι προαιρείστε. Και φυσικά δικαιώθηκε…

Δημοσιεύτηκε στο 12ο τεύχος της «Govnews Weekly» – Διαβάζεται με ένα… κλικ!