Χριστίνα Αλίρη: Μήπως οι Βρυξέλλες είναι πιο κοντά από ό,τι νομίζουμε; 

*Η Χριστίνα Αλίρη είναι ελεύθερη επαγγελματίας, Αντιδήμαρχος Διοικητικής Aναδιάρθρωσης, Oργάνωσης, Hλεκτρονικής Διακυβέρνησης και Bιβλιοθήκης στο Δήμο Ωραιοκάστρου

Μπαίνοντας στην τελική ευθεία για τις Ευρωεκλογές του Ιουνίου, έχει αξία να απαντήσουμε στο ερώτημα του τίτλου. Ένα ερώτημα που βασίζεται σε μία δικαιολογημένη αντίληψη πολλών ευρωπαίων πολιτών – «οι Βρυξέλλες είναι μακριά από την καθημερινότητα, δεν μας ακούνε, δεν επηρεάζουν τη ζωή μας». Αυτή είναι η αίσθηση πολλών εκατομμυρίων ευρωπαίων και μεταφράζεται σε υψηλά ποσοστά αποχής. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; 

Μια πρώτη απάντηση είναι πως η Ε.Ε είναι παντού γύρω μας. Μεγάλα έργα υποδομής έχουν συγχρηματοδοτηθεί από ευρωπαϊκούς πόρους, κοινωνικές δομές, ενιαία αγορά και κοινό νόμισμα, αγροτικές επιδοτήσεις, περιβαλλοντικοί κανόνες, προστασία δικαιωμάτων, ελεύθερες μετακινήσεις κ.α. Αν αρρωστήσετε ή σας συμβεί κάποιο ατύχημα στη διάρκεια επίσκεψής σας σε άλλη χώρα της ΕΕ ως πολίτης της ΕΕ έχετε το δικαίωμα να λάβετε δημόσια υγειονομική περίθαλψη υπό τους ίδιους όρους και με το ίδιο κόστος που ισχύουν για τους πολίτες της χώρας αυτής και πολλά άλλα. 

Παρόλα αυτά όμως η αρχική αίσθηση παραμένει. Κάτι μας εμποδίζει να «δούμε» αυτήν την πραγματικότητα και μάλλον έχει να κάνει με την αίσθηση ότι δεν αποφασίζουμε εμείς. Ότι δεν βάζουμε εμείς τις προτεραιότητες. Και σε αυτό το σημείο όμως έγιναν και γίνονται σημαντικά βήματα. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έχει εξελιχθεί αρκετά τα τελευταία χρόνια, ενώ σταθερά επιφορτίζεται με αρμοδιότητες, αναλαμβάνει περισσότερες ευθύνες και αποκτά μεγαλύτερη σημασία. Είναι το μοναδικό άμεσα εκλεγμένο θεσμικό όργανο της ΕΕ και εκπροσωπεί τα συμφέροντα των πολιτών. Εκτός από τη διαμόρφωση και λήψη αποφάσεων, είναι υπεύθυνο για τον έλεγχο των θεσμικών οργάνων της Ε.Ε. και για την προώθηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εντός και εκτός Ευρώπης. Αντιπροσωπεύει 450 εκατομμύρια ανθρώπους που ζουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση και αν κάποιος ρωτούσε «τί κάνει» περιληπτικά η απάντηση θα ήταν η εξής. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εγκρίνει νέους νόμους της ΕΕ, μαζί με το Συμβούλιο (το τελευταίο εκπροσωπεί τις κυβερνήσεις των χωρών που ανήκουν στην ΕΕ), αποφασίζουν μαζί πόσα χρήματα θα έχει η Ε.Ε και πώς θα τα χρησιμοποιεί, ελέγχει τη δουλειά όλων των οργανισμών που βοηθούν την ΕΕ να λειτουργήσει και οι ευρωβουλευτές ψηφίζουν για τις εμπορικές συμφωνίες με χώρες που δεν ανήκουν στην ΕΕ.

Όπως σε όλα τα Κοινοβούλια, υπάρχουν πολιτικές ομάδες – πολιτικές οικογένειες με την δική τους ατζέντα, τις δικές τους προτεραιότητες, ιδεολογίες και ενδιαφέροντα. Και κάπου εδώ φτάνουμε στο σημείο που μπορούμε να μιλήσουμε για την απάντηση στο ερώτημα του τίτλου. 

Τα τελευταία χρόνια 25 χρόνια σχεδόν, από τις ευρωεκλογές του 1999, κυρίαρχη δύναμη έχει αναδειχθεί το Ε.Λ.Κ – η δεξιά/ κεντροδεξιά παράταξη δηλαδή – σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις με μικρές αυξομειώσεις. Αντίθετα τα προηγούμενα χρόνια κυρίαρχη ομάδα ήταν αυτή των Σοσιαλιστών ( από το 1979 – 1999). Αυτή η ιστορική αναδρομή μας δίνει και μια πρώτη εξήγηση για την πορεία της Ένωσης τα τελευταία χρόνια. Μια πορεία που είναι μεν σημαντική αλλά δεν ικανοποιεί τους λαούς, ακολουθεί τις παγκόσμιες εξελίξεις και δεν προλαμβάνει, αδυνατεί να απαντήσει πειστικά στις σύγχρονες προκλήσεις και δέχεται πιέσεις από δυνάμεις λαϊκιστικές, ευρωσκεπτικιστικές δυνάμεις.

Η Ευρώπη δεν πείθει, δεν γοητεύει, δεν παρακινεί, δεν απασχολεί, δεν συγκινεί τους πολίτες της και αυτό είναι αποτέλεσμα και δικών της πολιτικών. Η δική μας πολιτική οικογένεια, αυτή των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών, έχει συγκεκριμένο πρόγραμμα – συγκεκριμένες προτεραιότητες. 

Είναι οι Σοσιαλιστές και Δημοκράτες που ανέδειξαν το στεγαστικό πρόβλημα και έχουν σχέδιο για την κρίση κατοικίας στην Ε.Ε. Ρύθμιση της ευρωπαϊκής αγοράς κατοικίας, ενίσχυση των δημόσιων επενδύσεων σε πράσινες κοινωνικές κατοικίες, περιορισμός των τιμών κατοικίας, καταπολέμηση της αστεγίας, εξασφάλιση αξιοπρεπών σπιτιών για τα παιδιά. Είναι οι Σοσιαλιστές και Δημοκράτες που μιλούν για αξιοπρεπές εισόδημα και κατάλληλο ελάχιστο μισθό για όλους τους Ευρωπαίους. Η εργασία πρέπει να ανταμείβεται. Ένας στους έξι Ευρωπαίους δεν αμείβεται αρκετά για να τα βγάλει πέρα ακόμη και αν εργάζονται σκληρά 40 ώρες την εβδομάδα, ή ακόμη περισσότερες ώρες. Με τις τιμές να ανεβαίνουν στα ύψη – πολλοί Ευρωπαίοι δεν μπορούν να απολαύσουν ένα αξιοπρεπές επίπεδο ζωής. Και αν αυτά ισχύουν στην Ε.Ε σκεφτείτε την κατάσταση στην Ελλάδα. Είναι οι Σοσιαλιστές και Δημοκράτες που μιλούν για ένα Green Deal αλλά ταυτόχρονα αναγνωρίζουν ότι υπάρχουν πολύπλοκοι οικονομικοί, κοινωνικοί και πολιτικοί παράγοντες που πρέπει να ληφθούν υπόψη. Τέλος, είναι οι Σοσιαλιστές και Δημοκράτες εκείνη η δύναμη που μιλά για τον νέο ψηφιακό κόσμο χωρίς αποκλεισμούς και για την ανάγκη Στρατηγικής Αυτονομίας της Ένωσης – ώστε να γίνει ισχυρότερος παγκόσμιος παίκτης. 

Για να φέρουμε λοιπόν πιο κοντά τις Βρυξέλλες, ο δρόμος περνά μέσα από τις πολιτικές επιλογές και αυτές καθορίζονται από τους πολιτικούς συσχετισμούς. Για να δώσουμε βαρύτητα και περιεχόμενο σε αξίες όπως η δικαιοσύνη, η ισότητα, η συμμετοχή, η άρση αποκλεισμών, η περιβαλλοντική βιωσιμότητα χρειαζόμαστε προοδευτικές πολιτικές. Με την ψήφο μας τον Ιούνιο μπορούμε να συναποφασίσουμε και να καθορίσουμε ποιες πολιτικές θα εφαρμοστούν.