Οι καταληψίες του κτιρίου Διοίκησης είχαν αποφασίσει από χθες το βράδυ τη λήξη της για σήμερα το πρωί πριν από τη σημερινή συγκέντρωση των φοιτητών. Αυτή η πληροφορία ήταν γνωστή σε δημοσιογραφικούς κύκλους και έφτασε και σε μένα από φοιτητές. Στις 10:20 χθες το βράδυ τηλεφώνησα στον Πρύτανη και τον ενημέρωσα σχετικά. Ενημέρωσα επίσης και άλλους συναδέλφους. Προσωπικά ήμουν χαρούμενος, γιατί μετά από τόσες αγωνιώδεις προσπάθειες το ζήτημα φαινόταν πως θα διευθετηθεί ειρηνικά. Με μέσα ακαδημαϊκά, όπως ήδη είχαν τονίσει η Σύγκλητος και ο Ενιαίος Σύλλογος Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού (ΕΣΔΕΠ) με ψηφίσματά τους.

Η επέμβαση των αρχών με διέψευσε. Αναρωτιέμαι αν η εξέλιξη αυτή, λίγες ώρες πριν από τη λήξη της κατάληψης, αποτελεί «αυτεπάγγελτη» ενέργεια ή κεντρική κυβερνητική επιλογή. Αναρωτιέμαι αν κάποιοι –και για ποιον λόγο– δεν ήθελαν την ειρηνική εκτόνωση. Τώρα αποδύονται σε εκστρατεία «ενημέρωσης», για να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα. Ποιο είναι άραγε το σχέδιό τους για την επόμενη μέρα; Πάλι η αστυνομία; Τέχνασμα, για να φανεί πόσο αναγκαία είναι η μόνιμη παρουσία της μέσα στο Πανεπιστήμιο και γύρω από αυτό; Και γιατί δεν διορίζουν έναν υποστράτηγο της αστυνομίας να μας διοικεί; Τι τα χρειαζόμαστε τα άλλα όργανα; Γιατί να σπαταλάμε φαιά ουσία και χρόνο, για να δούμε πώς μπορούμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας; Ειλικρινά δεν ξέρω τι εννοεί η κ. Υπουργός της Παιδείας, όταν ύστερα από 17 μέρες σιωπής έκανε επιτέλους δηλώσεις, ισχυριζόμενη ότι επανέρχεται η ομαλότητα στο Α.Π.Θ. και ότι ο νόμος θα εφαρμοστεί. Κι ας καεί το πελεκούδι; Και τι θα γίνει με «τα παλιόπαιδα, τα ατίθασα», που θα ‘λεγε και ο Τσιφόρος;

Τέλος, όσοι μέμφονται τους άλλους για κομματικές σκοπιμότητες και εξωακαδημαϊκή λειτουργία –ενώ οι ίδιοι δήθεν λειτουργούν με κριτήρια ακαδημαϊκά– καλά θα κάνουν να κοιταχτούν προσεκτικά στον καθρέφτη. Ίσως και να δουν ποιοι ρίχνουν λάδι στη φωτιά και ποιοι προσπαθούν να τη σβήσουν. Παραπάει όμως οι κομματικοί να απευθύνονται σε μη κομματικούς και να τους προσάπτουν κομματική υστεροβουλία. Παλιά η τακτική και δεν πιάνει. Η καμπάνα σήμανε την ώρα των ευθυνών. Δεν μπορούμε πια να λέμε «δεν είμ’ εγώ, δεν είμ’ εγώ, δεν είμ’ εδώ, δεν είμ’ εδώ», όπως έγραφε ο Σεφέρης για τον Γεώργιο Β΄. Δεν μπορεί το πανεπιστήμιο να συνεχίσει να είναι πεδίο δοκιμών. Δεν μπορεί να αστυνομοκρατείται. Δεν αντέχει άλλες εντάσεις. “