Γράφει ο Νίκος Μποζιονέλος.

Μυστήριο πράμα η πολιτική; Όχι και τόσο, σαν την… μπάλα είναι συχνά, αν θέλετε. Διότι μπορεί ένας «δικός σου» να δηλώνει πιστός επί σειρά ετών και εντέλει κάποια στιγμή να φορέσει τη φανέλα της αντιπάλου. Για μερικές, εμβληματικές προσωπικότητες, ενοχλεί τους φιλάθλους. Για άλλους, απλά τον σβήνουν, από την ιστορία μα, κυρίως, από τη συνείδηση.

Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης έχει σβηστεί ήδη από τη συνείδηση του κεντρώου χώρου κι ας φόρεσε τη… φανέλα του του ΠΑΣΟΚ. Ως υπουργός ΠΡΟ-ΠΟ θα ήθελε πολύ να… “πληρωθεί” εκ νέου, “να πάει ταμείο “που λέμε, όπως τότε με τη 17 Νοέμβρη και τη σύλληψη στελεχών της. Αν και τότε ο υπουργός, αλλά και το κράτος αν θέλετε, στάθηκαν τυχεροί με την απροσεξία του Σάββα Ξηρού, τα εύσημα ορθώς αποδόθηκαν και αποδίδονται για τις συλλήψεις. Ωστόσο πέρασαν, ω ναι, 19 χρόνια. Ως πότε θα αποτελεί… τοτέμ για την επιτυχία του 2002; Διότι έκτοτε, πολύ πετυχημένο δεν το λες.

Ο Χρυσοχοΐδης ήταν το κεντρικό πρόσωπο στο άνοιγμα του Κυριάκου Μητσοτάκη στον κεντρώο χώρο: εξωκοινοβουλευτικός, με θητεία ως υπουργός Δημοσίας Τάξεως, όπως λέγαμε παλιά, προτού ο Γιώργος Παπανδρέου κρίνει ότι η «τάξη» δεν συνάδει με την κεντροαριστερά, και δημιουργήθηκε το Προστασίας του Πολίτη. Αλλοτε σημιτικός (;), με ερωτηματικό ως θα δούμε παρακάτω, με την αποδοχή της πρότασης Μητσοτάκη κέρδισε η Νέα Δημοκρατία – και όχι ο ίδιος.

Διότι κάποια στιγμή θα κληθείς να (δια)χειριστείς κάτι στο οποίο δεν έχεις 100% ευθύνη, έχεις όμως πολιτική ευθύνη και θα βρεθεί υπόλογος. 

Περί λαϊκισμού

Είναι να μη σου βγει το Μάτι, λοιπόν. Διότι με την Αττική, ακόμη και σήμερα, έξι 24ωρα μετά τον χιονιά, να μετρά χιλιάδες νοικοκυριά χωρίς ρεύμα, ο υπουργός ΠΡΟ-ΠΟ έσπευσε άρον άρον την Τρίτη να εμφανιστεί στον, αενάως φερόμενο ως φίλα προσκείμενο σε κυβερνώντα πρόσωπα, Νίκο Χατζηνικολάου και στο δελτίο του ΑΝΤ1. Έλα όμως που ο «γνωστός άνκορμαν» ήταν ανάμεσα στα… θύματα της ΔΕΔΔΗΕ και δεν είχε, κι αυτός, ρεύμα σπίτι. Οπότε ο κ. Χρυσοχοΐδης έχασε την ψυχραιμία του και εκστόμισε τούτο το, τουλάχιστον, εμετικό:

Μ. Χρυσοχοΐδης: «Αυτοί που ασκούν κριτική, έχουν σκεφτεί τι κάνανε στο Μάτι;» pic.twitter.com/e6lu32REfj

— Timeline (@Timelinegr_) February 17, 2021

Τη φράση «αυτοί που έκαψαν 100 ανθρώπους στο Μάτι», Μιχάλη μου, τη λένε στα καφενεία και συνιστά χείριστο λαϊκισμό, είναι ανάλογο με το «αυτοί που ξεπούλησαν τη Μακεδονία», Μιχάλη μου, και ως γνωστόν η επόμενη κυβέρνηση όχι μόνο τηρεί κατά γράμμα τη Συμφωνία των Πρεσπών, μα την ενισχύει κιόλας. Και ορθώς, ορθότατα πράττει.

Ή, αν θέλετε, είναι ανάλογο με «αυτοί που έκαψαν την Αρχαία Ολυμπία το 2007» ή «αυτοί που άφησαν χωρίς ρεύμα την Αττική το 2021» ή, γιατί όχι, «αυτοί που συγκαλύπτουν τους υπό κατηγορία παιδεραστίας ηθοποιούς» (επίκαιρο). Ή «αυτοί που καλύπτουν καταδικασμένους για ασέλγεια εις βάρος ανηλίκων», το κόμμα το οποίο συνεργάζεστε είναι. Και μάλιστα ο Μητσοτάκης, σύμφωνα με τον ίδιο τον Γεωργιάδη, του είχε πει «να εξαφανιστεί 1-2 μήνες μέχρι να ξεχαστεί το θέμα».

Αρα, για το Μάτι, μια και το πιάσαμε, για τι μιλάμε; Για ευθύνη ή για πολιτική ευθύνη; Για αμφότερα υπάρχει και οι υπαίτιοι οφείλουν να λογοδοτήσουν. Ως, ωστόσο, οφείλει να λογοδοτήσει και ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη για το χάος στην Αττική εν μέσω χιονιά. Και το «εγώ έδωσα εντολή να κλείσει η Εθνική Οδός» δεν λέει κάτι. Αφενός η οδός είχε… κλείσει από μόνη της για ώρες, με τόσο χιόνι, δεν ανέμενε κάποια υπουργική εντολή. Αφετέρου, ήταν σωστή, ορθή ως σκέψη και ως απόφαση: να κλείσει.

Δείτε όμως και τι γινόταν προ διετίας:

Από τον Ακη στον Σημίτη

Αυτό το κόμμα εξυπηρετείτε, υπουργέ μου. Του «με λένε Ρίζο και όπως θέλω τα γυρίζω»

Ο κ. Χρυσοχοΐδης εξελίχθηκε λοιπόν, από έναν πολιτικό, σε έναν «επαγγελματία υπουργό». Έναν επαγγελματία της πολιτικής, που προσφέρει δηλαδή τις τεχνοκρατικές υπηρεσίες του στην εκάστοτε κυβέρνηση, ανεξαρτήτως χρώματος. Όπως κι άλλοι του κέντρου: Αννα Διαμαντοπούλου, Λίνα Μενδώνη, Αντζελα Γκερέκου, Κυριάκος Πιερρακάκης, Τάκης Θεοδωρικάκος, Γιώργος Γεραπετρίτης, Θοδωρής Λιβάνιος και άλλοι.

Για τον Χρυσοχοΐδη, φαινόταν πάντως. Από χρόνια. Σύμφωνα με μαρτυρίες της εποχής, τον Ιανουάριο του ’96 και μετά την παραίτηση του Ανδρέα Παπανδρέου, ήταν στο στρατόπεδο του Ακη Τσοχατζόπουλου αλλά εντέλει εμφανίστηκε με τους… νικητές του Κώστα Σημίτη.

«Η κυβέρνηση των αδέξιων Δεξιών»

Και, έξι χρόνια αργότερα, ενώ δεχόταν θερμά συγχαρητήρια και επαινετικά λόγια για την εξάρθρωση της τρομοκρατικής οργάνωσης 17 Νοέμβρη, ο Τύπος της εποχής αναρωτιόταν «δήμαρχος ή πρωθυπουργός;» αλλά εντέλει η «μεγάλη ελπίδα της δημοκρατικής παράταξης» κατέλαβε τη θέση του γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ, μετά τον εξαναγκασμό σε παραίτηση του Κώστα Λαλιώτη. Και έκτοτε συχνά εξέφρασε άκρως δημοκρατικό λόγο, δείτε τον δέκα χρόνια πριν. Τότε που τα έβαζε με την κυβέρνηση των «αδέξιων Δεξιών» η οποία επιχειρεί «με γιουριούσα και ΜΑΤατζήδες να αντιμετωπίσει το έγκλημα». Αυτά τα λόγια δεν είναι σημερινά, με κριτική προς τον Χρυσοχοΐδη: είναι του… ίδιου του Χρυσοχοΐδη, εν έτει 2010.

Αλλη μια δήλωσή του από το παρελθόν, το 2011, αφορούσε στην ηγεσία του κινήματος: «Είμαι ένας πολιτικός, ένα στέλεχος της παράταξης μας που έχω μια μακρά θητεία. Νομίζω είμαι χρήσιμος για την πολιτική και τον τόπο σήμερα. Δικαιούμαι κάποια στιγμή να θέσω και εγώ με την σειρά μου την υποψηφιότητά μου, αν τυχόν τεθούν διαδικασίες στο ΠΑΣΟΚ, αλλά υπό την προϋπόθεση ότι θα εφαρμόσουν όλοι με σεβασμό τις διαδικασίες» έλεγε τότε, στον Real FM, με γνώμονα τη διαδοχή του Γιώργου Παπανδρέου αλλά εντέλει, παρά τη δεδηλωμένη πρόθεσή του, δεν προχώρησε. Έθεσε υποψηφιότητα ο μόνος άλλος πολιτικός που περιαυτολογούσε περισσότερο από τον κ. Χρυσοχοΐδη: ο Βαγγέλης Βενιζέλος…

Τρία χρόνια μετά, εν έτει 2014, δήλωνε πως «ζούμε ημέρες κομματικής ανευθυνότητας. Ο ΣΥΡΙΖΑ ταλαιπωρεί τη χώρα και το ΠΑΣΟΚ αυτοκαταστρέφεται με επιμέλεια». Η… ελπίδα του 2002 και ο εν δυνάμει υποψήφιος αρχηγός του 2011 εξελίχθηκε από το 2014 σε επικριτικό της παράταξης, η οποία (κακά τα ψέματα) άργησε να τον διαγράψει.

Λίγο καιρό νωρίτερα πάντως, παρέμεινε πιστός. Το 2012 εξέφρασε τη χαρά του που «δεν είμαι πια με αυτούς που έφυγαν από το ΠΑΣΟΚ. Καλώς έκαναν και έφυγαν, γιατί αποδείχτηκαν απλώς τυχοδιώκτες»:

Χαίρομαι που δεν είμαι πια με αυτούς που έφυγαν από το ΠΑΣΟΚ. Καλώς έκαναν και έφυγαν, γιατί αποδείχτηκαν απλώς τυχοδιώκτες. #veroia

— Μιχάλης Χρυσοχοΐδης (@chrisochoidis) June 13, 2012

«Το κόμμα που χρεοκόπησε τη χώρα»

Μισός Μικρασιάτης, μισός Πόντιος στην καταγωγή, έπιασε δουλειά ως ασκούμενος δικηγόρος το 1982 στο γραφείο του αείμνηστου εξάδερφού του Θεόδωρου Χαλάτση, ο οποίος είχε άριστη σχέση με τον Ανδρέα Παπανδρέου – μέχρι το 1986 βέβαια όταν ως γενικός διευθυντής της ΕΡΤ έκοψε την εκπομπή της Δήμητρας Λιάνη για την ισότητα των δύο φύλων. Αργότερα διορίστηκε νομάρχης Καρδίτσας και το 1989, εν μέσω ανανέωσης του κόμματος και τον καιρό που η Δεξιά με την Αριστερά συγκυβέρνησαν για λίγο («βρώμικο ‘89») έβγαλε νοκ άουτ τον Βασίλη Παπαγιάννη, εκ των «γεννηματικών», ως βουλευτής Ημαθίας και το 1994 ανέλαβε το υφυπουργείο Εμπορίου.

Και, το 1996, ενώ γίνονταν οι ζυμώσεις για τη διαδοχή του Ανδρέα, οι τσοχατζοπουλικοί τον θεωρούσαν «δικό τους», μετείχε μάλιστα στις συσκέψεις τους αλλά εντέλει, λίγο πριν τις εσωκομματικές, βρέθηκε στο επιτελείο Κώστα Σημίτη και, κατόπιν, υπουργός Ανάπτυξης και Εμπορίου.

Δεν ξενίζει λοιπόν που άλλαξε… στρατόπεδο και πλέον είναι υπουργός της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας. Του κόμματος «που δεν κυβέρνησε τον τόπο, που κατέκλεψε τα δημόσια ταμεία, που καταλήστεψε τα ασφαλιστικά ταμεία και που χρεοκόπησε τη χώρα». Δεν είναι ούτε αυτά, λόγια του υπογράφοντος. Λόγια του κ. Χρυχοσοΐδη είναι, σε προεκλογική ομιλία του το 2009.

Στον κ. Χρυσοχοΐδη είχε ασκηθεί κριτική, όσο μόνο την παραδοχή του ότι ψήφισε τη δανειακή σύμβαση της Ελλάδας του 2010 χωρίς να τη έχει διαβάσει (το πρώτο μνημόνιο δηλαδή), όχι μόνο για το νομοσχέδιο που κατέθεσε στη Βουλή το 2020, ως υπουργός ΠΡΟ-ΠΟ της κυβέρνησης Μητσοτάκη για τις δημόσιες υπαίθριες συναθροίσεις (που εντέλει υπερψηφίστηκε) αλλά και για την έξαρση της αστυνομικής βίας τα τελευταία δύο χρόνια.

Ο κ. Χρυσοχοΐδης είναι, διαχρονικά, ένας καλός υπουργός. Το γνωρίζει. Η τάξη (aka ασφάλεια) του ταιριάζει. Θα ήταν ακόμη καλύτερος όμως αν θυμόταν τον Μιχάλη που πρωτομπήκε στην πολιτική, με όνειρα, φιλοδοξίες και κεντρώες, δημοκρατικές ιδέες. Δημοκρατικές. Όχι τις αυταρχικές του σήμερα.