Εσωκομματικές. Το ρεύμα, τα 12 χρόνια και η δεύτερη Κυριακή

Ο κύκλος της Φώφης Γεννηματά έκλεισε και προκάλεσε, με τον τρόπο που αυτός έγινε εντέλει, τέτοιο σοκ που, πιστέψτε με, το τελευταίο που ήθελα ήταν να γράψω άρθρο εκείνες τις ημέρες. Μετά τη λαίλαπα Βενιζέλου και την αδιανόητη καταστροφή της περήφανης παράταξης του κέντρου, η Γεννηματά όντως κατόρθωσε να κρατήσει τον χώρο σε αξιοπρεπή επίπεδα και, τον Ιούλιο του 2019, να τον ανεβάσει άνω του ορίου του 8% στις εκλογές.

Με τα λάθη της, ναι, ίσως και η ίδια να είχε καταλάβει ότι καλύτερα (υπό την ηγεσία της) δεν πήγαινε. Αλλά και πάλι, η ιστορία έγραψε. Ως έγραψε ότι τιμώρησε την προαναφερθείσα λαίλαπα, με την αποπομπή της.

Η ζωή, καλώς ή κακώς, συνεχίζεται. Οι προσεχείς αρχαιρεσίες είναι εξόχως κρίσιμες για την επόμενη μέρα του Κινήματος Αλλαγής / ΠΑΣΟΚ και το τελευταίο που μετρά είναι το όνομα και τα σύμβολα. Τα πρόσωπα είναι αυτά που θα καθορίσουν, όχι μόνο το αποτέλεσμα, μα και το μέλλον της παράταξης.

Και επ’ ουδενί δε βάζω το χέρι μου στη φωτιά για σίγουρη, ως παρουσιάζεται, εκλογή / επιστροφή του Γιώργου Παπανδρέου στην αρχηγία. Σε μια εκλογική διαδικασία που αφορά σε δύο Κυριακές, οι συμμαχίες είναι αυτές που θα διαμορφώσουν το αποτέλεσμα και όχι η τάση και τα ονόματα. Μη ξεχνάτε τι έγινε προ ετών στις εσωκομματικές της Νέας Δημοκρατίας, όταν ο Απόστολος Τζιτζικώστας ήταν αδιαφιλονίκητο φαβορί αλλά το ρεύμα των ψηφοφόρων του Αδωνη Γεωργιάδη το πήρε από το χεράκι ο εν λόγω και το οδήγησε στη δεξαμενή των αντίστοιχων του Κυριάκου Μητσοτάκη, κρίνοντας την πρωτιά. Για όσους το ξεχνούν, με 16.000 ψήφους διαφορά από τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη…

Το ρεπορτάζ «δίνει», για 5 και 12 Δεκεμβρίου, ότι αν υπάρξει δεύτερη εκλογική Κυριακή (κατά την ταπεινή μου κρίση, θα υπάρξει), σε αυτή θα είναι ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Νίκος Ανδρουλάκης. Οι Παύλος Χρηστίδης και Χάρης Καστανίδης κάνουν τον δικό τους αγώνα έχοντας ρόλο και λόγο στην επόμενη μέρα, ο Παύλος Γερουλάνος το αποφάσισε πολύ αργά, χρονικά (σ.σ. δεν ήθελε να κατέβει «απέναντι» από τη Φώφη, η αλήθεια είναι…) και ο Ανδρέας Λοβέρδος συνεχίζει ένα μακροχρόνιο προεκλογικό αγώνα που εξελίχθηκε όμως σε έναν άνευ προηγουμένου λαϊκισμό. Ξέρετε, όσες πόζες κι αν βγάλεις μπροστά από σημαίες του ΠΑΣΟΚ και φωτογραφίες του Ανδρέα Παπανδρέου, δεν ξεπλένεσαι.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης έχει ρεύμα, έχει έρεισμα ειδικά στους νέους. Δεν έχει υπάρξει ποτέ βουλευτής, αν εκλεγεί θα πρέπει να περιμένει τις επόμενες εθνικές εκλογές για να εκπροσωπήσει το κόμμα στη Βουλή και, το μεγαλύτερό του συν (και, παράλληλα, μεγαλύτερο αρνητικό του αντιπάλου του) είναι πως έχει να… πει πράγματα και να δώσει μια νέα ρητορική στον χώρο, ενώ οι παπανδρεϊκοί εκκίνησαν με την προεδρική ομάδα του… 2009 (και πέρασαν 12 χρόνια), αναζητώντας τρόπο ώστε να «δέσει» η εν λόγω χρονική απόσταση. Δύσκολο.

Ο Ανδρουλάκης έχει υπολογίσιμη κομματική δύναμη, την επέδειξε άλλωστε και με την κατάθεση 20.000 υπογραφών που στηρίζουν την υποψηφιότητά του, «ελέγχοντας» μάλιστα τα 110 από τα 300 συνολικά μέλη της ΚΕ του ΚΙΝΑΛ.  Σε αντίθεση με το σινιάλο του Παπανδρέου υπέρ συνεργασίας με ΣΥΡΙΖΑ και το ακριβώς ανάποδο του Ανδρέα Λοβέρδου, ο Νίκος Ανδρουλάκης διατρανώνει την πολιτική αυτονομία του ΚΙΝΑΛ και τηρεί ίσες αποστάσεις απέναντι στα δυο μεγάλα κόμματα.

Οπότε, υπό το σενάριο τούτο, το ερώτημα είναι ποιον θα ψηφίσουν σε τυχόν δεύτερη Κυριακή όσοι επέλεξαν υποψήφιο που έμεινε εκτός της πρώτης. My view, πως τίποτε δεν έχει κριθεί. Και ουδείς έχει την καρέκλα στο σπίτι του.

Αν είσαι socialιστής, τα λέμε κι από Facebook, Twitter & Instagram