Κώστας Σκανδαλίδης: «Και στην Παιδεία, μικρότερη των περιστάσεων η Κυβέρνηση»

Ο Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος και Βουλευτής της ‘Α Αθήνας, Κώστας Σκανδαλίδης, τοποθετήθηκε με ομιλία του, στη συζήτηση του νομοσχεδίου του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων, για την Τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ο κ. Σκανδαλίδης, άσκησε δριμεία κριτική στον Πρωθυπουργό και επεσήμανε πως η πολιτική που ασκεί η κυβέρνηση, δεν συνάδει με τους καιρούς που ζούμε και θα βλάψει για ακόμη μια φορά τον τόπο. “Για μια ακόμη φορά αποδεικνύεστε μικρότεροι των περιστάσεων” δήλωσε κατηγορηματικά ο Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος, κ. Κώστας Σκανδαλίδης.

Ακολουθεί το κείμενο της παρέμβασης του κ. Σκανδαλίδη:

Η ασύγγνωστη αθλιότητα εναντίον της Υπουργού Παιδείας για την οποία, παρά τις μεγάλες πολιτικές και ιδεολογικές μας διαφορές, τρέφω σεβασμό,  μετέτρεψε δυστυχώς, και αυτή καθ΄ αυτή τη δυνατότητα να γίνει επί τέλους ουσιαστικός  διάλογος στα φλέγοντα ζητήματα της Παιδείας, σε μια ακόμη αδιανόητη αντιπαράθεση που υποβαθμίζει την πολιτική σε παιχνίδι προεκλογικών εντυπώσεων.

Το βηματισμό, δυστυχώς, τον δρομολόγησε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός και η Αξιωματική Αντιπολίτευση έριξε λάδι στην πολιτική φωτιά. Έτσι, αντί για πεδίο αντιπαράθεσης και σύνθεσης απόψεων, κυριάρχησε ο «εκτσογλανισμός», η απουσία του Αλέξη Τσίπρα και η αεί παρούσα σύγκρουση ανάμεσα στις βαριοπούλες και την πανεπιστημιακή αστυνομία. Κρίμα, ειλικρινά κρίμα! Για μια ακόμη φορά δώσαμε τροφή απαξίωσης και χυδαιοποίησης της πολιτικής.

Σε πείσμα αυτού του κλίματος, θέλω να μείνω στην ουσία του μέγιστου ζητήματος το οποίο συζητάμε σήμερα. Είναι κοινοτυπία να πω την πορεία προς μια γνωσιοκρατική κοινωνία που οι ασύλληπτες εξελίξεις, τεχνολογικές και άλλες, μεταβάλλουν κάθε μέρα που περνά με καταιγιστικούς ρυθμούς τις διάφορες κοινωνίες. Επίσης, είναι κοινοτυπία να πω ότι εμείς ως γεωγραφική, πολιτισμική, ιστορική  κοιτίδα της γνώσης και του ευρωπαϊκού πολιτισμού, έχουμε το πιο στέρεο υπόβαθρο για να μπορούμε να ανταποκριθούμε σε αυτές τις διαδικασίες. Και ότι το πιο μεγάλο συγκριτικό πλεονέκτημα, το ανθρώπινο κεφάλαιο, η πολύτιμη δημιουργός δύναμη, μπορεί να καταστήσει ξανά τη χώρα μας όχι απλώς βιώσιμη αλλά πρωτοπόρα.

Η παιδεία και η εκπαιδευτική πολιτική συντίθενται στην εποχή μας από δύο κυρίαρχες και αλληλένδετες διαδικασίες: Την απόκτηση από το σύνολο του παραγωγικού δυναμικού της χώρας της σύγχρονης και καινοτόμας  γνώσης που θα  μας επιτρέψει να σταθούμε και γιατί όχι να πρωτοπορήσουμε στην νέα εποχή και τις ανάγκες της, με τις νέες επιλογές και στόχους που απορρέουν από τις  αλλαγές αυτές. Και την παιδαγωγική, που αναδεικνύει πολίτες με δημοκρατικό ήθος, κοινωνική συνείδηση και ελεύθερο πνεύμα.

Οι δυο όψεις οι θεμελειακοί μετασχηματισμοί και στόχος   της παιδείας είναι να μεταβούμε από τον μεταπράτη ιδεών, καταναλωτικών αγαθών και προϊόντων, σε αυθεντικό παραγωγό αξιών και νέου πλούτου και από τον μοναχικό ιδιώτη στον ενεργό πολίτη. Θεμέλιος λίθος γι’ αυτό είναι το σύγχρονο, ανοιχτό, δημοκρατικό και αυτοδιοικούμενο Πανεπιστήμιο. Και θέλω να σας πω κυρία Υπουργέ, ότι όλες οι νομοθετικές ρυθμίσεις που κάνατε μέχρι τώρα σε αυτό, δυστυχώς, δεν ανταποκρίνονται σε αυτή τη μεγάλη ανάγκη, σε αυτό το μεγάλο στόχο.

Θα μου επιτρέψετε μια μικρή αναφορά χάριν της ιστορικής αλήθειας. Οι αλλεπάλληλες μεταρρυθμίσεις στον αγώνα δρόμου που έκανε αυτή η χώρα να παρακολουθεί τις εξελίξεις. Από τον Παπανούτσο της δεκαετίας  ‘ 60 και τη φωτισμένη μεταρρύθμιση  που σταμάτησε η χούντα, στο δημοκρατικό και αντιαυταρχικό σχολείο της δεκαετίας του ‘ 80, και από εκεί στις αλλεπάλληλες προσπάθειες όπου η μια παράταξη δημιουργούσε και η αντίπαλη αντιστεκόταν, εμείς δηλαδή δημιουργούσαμε και εσείς αντιστεκόσασταν.

Το συγκριτικό λοιπόν  πλεονέκτημα  αυτής της διαδρομής, μόνο αυτή η παράταξη  δικαιούται να  οικειοποιείται.

Όμως, σ’ αυτόν τον αγώνα δρόμου δεν πρέπει να νιώθουμε ευχαριστημένοι και εμείς. Τρέχαμε πάντα πίσω από την ανάγκη. Κι αυτό αποτελεί συνολική ήττα της μακρόσυρτης μεταπολιτευτικής περιόδου και συνολικά του πολιτικού συστήματος που εγκαθίδρυσε.

Όμως, ένας σταθμός σε αυτή την πορεία ήταν η προσπάθεια της μεταρρύθμισης του 2012. Μία φωτεινή αναβάθμιση, μία δημοκρατική κατάκτηση που θα έπρεπε να είναι μια πραγματική αφετηρία. Έχουν περάσει 10 χρόνια, το βήμα δυστυχώς είναι σημειωτόν.

Σήμερα λοιπόν, γινόμαστε μάρτυρες επανάληψης του ίδιου έργου και  το παρακολουθούμε μοιραίοι και άβουλοι θεατές. Η αντιπαράθεση,  εδώ και χρόνια, δεν είναι  πάνω στη συλλογική ανάγκη να στεριώσει το σχολείο ως ναός της καινούργιας γνώσης και της δημοκρατικής μάθησης. Είναι μόνο η αναπαραγωγή της κλασσικής αντίθεσης, πολιτικοποιημένη εναντίον  ελεγχόμενης και  αυταρχικής μάθησης.

Σήμερα κυρία Υπουργέ, αν θέλετε ειλικρινά να ταυτιστείτε με τις ανάγκες της εποχής, δεν θα έπρεπε να ξεκινήσετε με αυτή την πολυδάπανη, πρόχειρη και αποσπασματική κωδικοποίηση. Φαίνεται ότι δεν διδαχτήκατε το «ουκ εν τω πολλώ το ευ». Δεν έχουν ανάγκη η παιδεία και η εκπαίδευση από ένα νομοσχέδιο 1400 σελίδων και 464 άρθρων. Έχουν ανάγκη από μια νέα πνοή ελευθερίας και δημοκρατίας. Από ένα περιεχόμενο που να προάγει και να υπηρετεί  τις  δυο μεγάλες ανάγκες που θέσαμε προηγούμενα, τους δύο μεγάλους στόχους. Κι αυτό μόνο σε ένα νέο νόμο – πλαίσιο που αξιοποιεί του θεσμούς που θεσπίσαμε και μένουν στέρεοι και απαραίτητοι για τη συνέχεια. Και βέβαια, τη νέα τολμηρή τομή που απαιτούν οι καιροί. Αυτή θα ήταν μία πραγματική μεταρρύθμιση για τον τόπο.

Δυστυχώς κυρία Υπουργέ,  διαλέξατε τον εύκολο δρόμο. Δεν μπορεί η πολιτεία να κατοχυρώσει  το άσυλο, απαντά με την πανεπιστημιακή αστυνομία. Δεν μπορεί να αναβαθμίσει την εκπαίδευση στο δημοτικό, το γυμνάσιο, και το λύκειο, βάζει διοικητικούς κόφτες στην εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο. Δεν μπορεί να διασφαλίζει την κατοχύρωση του Πτυχίου στην αγορά εργασίας με διακριτό  τρόπο,  ισοπεδώνει τους θεσμούς υποβαθμίζοντας το επίπεδο των σπουδών. Δεν μπορεί να κατοχυρώσει την τριτοβάθμια και τη μεταπτυχιακή εκπαίδευση και το πραγματικό αυτόνομο και αυτοδιοίκητο  πανεπιστήμιο, καταργεί την αυτοτέλεια και επαναφέρει τον αυταρχικό και συντεχνιακό έλεγχο στη διοίκηση.

Αρνούμαι να χαθώ στο χάος των  1400 σελίδων και των 464 άρθρων αναζητώντας το μίτο της Αριάδνης που θα μας βγάλει από τον λαβύρινθο της κρίσης. Προσπαθώντας να ανακαλύψω τις  σκοπιμότητες, τις ατραπούς  των παρεμβάσεων, τις λεπτομερειακές διατάξεις που κρύβουν τον διάβολο στις γραμμές τους. Όταν ξέρω ότι πουθενά δεν υπήρξε σύνθεση απόψεων. Πουθενά δεν υπήρξε ένα φωτισμένο Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας πλαισιωμένο από ένα πολιτικό σύστημα  αποφασισμένο να συμφωνήσει και να συναινέσει στο υπ’ αριθμόν ένα θέμα εθνικής συνεννόησης. Που αρνείται να μπει στη λογική μιας ακόμη πόλωσης ανάμεσα στην αυταρχική εκπαίδευση και το άβατο και απρόσιτο των σχολών,  των αποκλεισμένων από την κοινωνία. Που θα χαράξει με τρόπο υπερκομματικό τις γραμμές μιας νέας μεγάλης μεταρρύθμισης.  Που επιτέλους  θα μας  φέρει πιο μπροστά από την  εποχή  μας αυτή τη φορά.

Άκουσα χθες τον Πρωθυπουργό με ύφος αλαζονικό να μας εγκαλεί, ιδιαίτερα αυτή την παράταξη που έχω τη τιμή να εκπροσωπώ. Που δεν έχει να απολογηθεί παρά μόνο στον εαυτό της. Όχι γι’ αυτά που μόνο αυτή έκανε, αλλά γι’ αυτά που άφησε μισά ή δεν έκανε. Μας εγκαλεί γιατί, ενώ θα ψηφίσουμε  πληθώρα άρθρων, πως είναι δυνατόν  να  ψηφίσεουμε όχι επί της αρχής. Ειλικρινά με άφησε άφωνο! Δεν πίστευα ποτέ ότι ο Πρωθυπουργός θα ισοπέδωνε στις 1400 σελίδες και τα 464 άρθρα την δυνατότητά μας, διαφωνώντας και σε ένα μόνο άρθρο, να πούμε ΟΧΙ επί της αρχής. Ν αυτό το άρθρο καθορίζει το είδος της παιδείας, της εκπαίδευσης, της διοίκησης του Πανεπιστημίου και τον προσανατολισμό που καθιστά τη «μεταρρύθμιση» αντι- μεταρρύθμιση, να αξιολογήσουμε την ψήφο μας και να πούμε ΟΧΙ. Και δυστυχώς δεν είναι μόνο ένα άρθρο. Είναι πολλά  και σημαντικά που μας γυρίζουν πίσω.

Όχι κύριε Πρωθυπουργέ, γιατί παρά  τη φιλότιμη προσπάθεια της Υπουργού σας, δεν συνάδει η πολιτική σας με τους καιρούς που ζούμε. Θα βλάψει ακόμη μια φορά το τόπο. Και αυτό εμείς δεν μπορούμε να το δεχτούμε στο όνομα της ιστορίας μας και της διαδρομής μας.

Για μια ακόμη φορά αποδεικνύεστε μικρότεροι των περιστάσεων!