Κώστας Σκανδαλίδης: «Τα χρόνια της αθωότητας πέρασαν για την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας»

Ομιλία του Κοινοβουλευτικού Εκπροσώπου του Κινήματος Αλλαγής, Κώστα Σκανδαλίδη, στη συζήτηση για το νομοσχέδιο του Υπουργείου Τουρισμού.

Κύριοι της Κυβέρνησης, ο τρόπος διαχείρισης της τροπολογίας για τη Ζάκυνθο ανέδειξε για μια ακόμη φορά την κατευθυντήρια γραμμή σας στην αντιμετώπιση των προβλημάτων και στον σχεδιασμό της πολιτικής. Δεν θα τοποθετηθώ επί της ουσίας γιατί τοποθετήθηκε ο Εισηγητής μας και προφανώς καταψηφίζουμε.

Τον Ιούνιο το φέρατε ως άρθρο, το αποσύρατε εν συνεχεία, εξαιτίας των αντιδράσεων προφανώς και το επαναφέρετε ως τροπολογία για να μην γίνει αντικείμενο ευρύτερης αντιπαράθεσης και συζήτησης. Και δεν κάνατε τον κόπο να μας εξηγήσετε γιατί όλη αυτή η σκηνοθεσία. Θα σας το πω εγώ: Γιατί θέλετε και τον σκύλο χορτάτο και την πίτα ολόκληρη. Και το κόστος να μην υποστεί η Κυβέρνηση και αυτό που θέλει να υπηρετήσει, να το πετύχει. Τώρα, τι είναι αυτό που θέλει να υπηρετήσει, είναι ένα ζητούμενο.

Μέχρι τώρα, λοιπόν, επανειλημμένα από αυτό το Βήμα έχω κατηγορήσει την Κυβέρνηση για κακή νομοθέτηση. Τώρα προχωρείτε σε ένα ανώτερο επίπεδο, στην πονηρία στη νομοθέτηση. Ξεχνάτε μόνο ένα πράγμα, ότι δεν είμαστε στη συγκυρία της νίκης σας και της αυτάρκειας σας. Μετά από δύο χρόνια, μετά από το μισό της θητείας σας, τα χρόνια της αθωότητας έχουν παρέλθει για την Κυβέρνηση και καλό θα είναι από εδώ και πέρα κάθε πράξη σας να έχει επαρκή αιτιολόγηση και να υπακούει στους απαράβατους κοινοβουλευτικούς κανόνες.

Σε ό,τι αφορά το θέμα του νομοσχεδίου, είναι φανερό ότι στην πατρίδα μας το τουριστικό προϊόν συντίθεται με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά για κάθε περιφέρεια, τον πολιτισμό της, την ιστορία της, την κληρονομιά της, το ανεπανάληπτο περιβάλλον της, το διατροφικό πρότυπό της, μια απίστευτη ποικιλία στις αξίες, στη γλώσσα, στη γεωγραφία, στη θάλασσα, στα βουνά, στις κοιλάδες, στα περάσματα, στην ιστορία που φωνάζει, σε κάθε σπιθαμή αυτής της χώρας.

Αυτός ο τόπος δεν αναπτύσσεται με κεντρικές αποφάσεις, δεν αναπτύσσεται με ισοπεδωτικές λογικές, δεν αναπτύσσεται με συγκεντρωτικά μοντέλα. Η ευρωπαϊκή εμπειρία είναι φανερή. Μας αρέσει όλων να μιλάμε γι’ αυτήν και να αναφερόμαστε. Κάποιος που πάει ένα ταξίδι στη Σκωτία, αποκλείεται να μην πάει στα κάστρα. Κάποιος που πάει ένα ταξίδι στη Γερμανία, αποκλείεται να μην πάει στις μεσαιωνικές της δομές. Κάποιος που πάει ένα ταξίδι στην Ιταλία, αποκλείετε να μην πάει στις κατακόμβες. Και κάποιος που πάει στην Ελβετία, αποκλείεται να μην πάει στις λίμνες της. Αυτή η γεωγραφία της Ευρώπης ανέδειξε την ανάγκη της Ευρώπης των περιφερειών και των πόλεων που τέθηκε ως βασικός στόχος από την Λισαβόνα κιόλας από τη δεκαετία του ‘90.

Εμείς, λοιπόν, ας πάρουμε για παράδειγμα την Πελοπόννησο και ας ξεκινήσουμε στο τόξο που ξεκινάει από την Ολυμπία, κατεβαίνει στην Αρχαία Μεσσήνη, περνάει από τον Μυστρά και φτάνει στη Μονεμβασιά. Αυτή η περιφέρεια θα πρέπει να αποκτήσει ονοματεπώνυμο ουσιαστικό από κάθε άποψη, να χαρακτηρίζεται σε ευρωπαϊκό και σε παγκόσμιο επίπεδο με το συγκεκριμένο προϊόν που παράγει και που προβάλλει και που δίνει τη δυνατότητα του ανταγωνισμού και που φέρνει τον ποιοτικό τουρισμό και που αναπτύσσει τις παραγωγικές δυνάμεις σε κάθε περιοχή γύρω από τους αναπτυξιακούς της πόλους.

Θα μου πείτε: «Το κάνατε εσείς;». Δεν το κάναμε, κάτι σπερματικά στα πλαίσια του δημοκρατικού προγραμματισμού. Μιλήσαμε για καλάθι προϊόντων, μιλήσαμε για περιφερειακές συμπράξεις, μιλήσαμε για δημοτικές αγορές, μιλήσαμε για μεγάλες τοπικές περιφερειακές αγορές, μιλήσαμε για πάρα πολλά πράγματα, τα θεσμοθετήσαμε, δεν υλοποιήθηκαν στην πράξη πολλά από αυτά και κάποια που ξεκίνησαν, έμειναν στη μέση.

Η ασυνέχεια του κράτους είναι η μόνιμη πληγή για την πολιτική ζωή αυτής της χώρας, γιατί ό,τι θεσμοθετείται και είναι προοδευτικό και είναι σημαντικό και είναι σωστό δεν εφαρμόζεται, είτε από την ίδια την κυβέρνηση -για να πάρω την ευθύνη- είτε από τις μετέπειτα κυβερνήσεις που πρέπει να ξαναρχίσουν από την αρχή να φτιάχνουν τους θεσμούς. Αυτό είναι απαράδεκτο. Και είναι απαράδεκτο διότι οδηγεί ένα βήμα μπρος και τρία-τέσσερα βήματα πίσω. Ενώ θα έπρεπε να οδηγήσει με μεγάλη ταχύτητα στη σημερινή εποχή σε ένα άλλο πρότυπο, σε έναν άλλο δημοκρατικό προγραμματισμό.

Μιλάμε σήμερα για τον τουρισμό και την περιφερειακή ανάπτυξη τη στιγμή που ένας ξένος βλέπει, παραδείγματος χάρη, τη θνησιμότητα στα νοσοκομεία μας τώρα με τον covid να είναι 57% στην Αθήνα, 66% στη Θεσσαλονίκη και 70% στην επαρχία. Ρωτώ: Εάν το Νοσοκομείο της Ρόδου δεν μπορεί να αποκτήσει αυτό που πρέπει να αποκτήσει γιατί να έχει ποιοτικό τουρισμό το νησί;

Τι έκανε η Κυβέρνηση εσωτερικά για να μπορέσει να δώσει τη δυνατότητα σε κάθε περιφέρεια να αποκαταστήσει τις αναγκαίες εκείνες δομές που θα στήσουν το τουριστικό προϊόν με όλες του τις διαστάσεις σαν ένα πραγματικά ανταγωνιστικό και σημαντικό προϊόν με ονοματεπώνυμο;

Είναι η θεμελιώδης διαφορά ανάμεσα στο συγκεντρωτικό μοντέλο διακυβέρνησης και στο αποκεντρωμένο μοντέλο που εμείς πιστεύουμε ότι είναι η μόνη σωτηρία και για την ανάπτυξη της χώρας.

Είναι η μεγάλη διαφορά, όχι γιατί διαφωνούμε με τον πρότυπο τουριστικό προορισμό ολοκληρωμένης διαχείρισης, όχι γιατί διαφωνούμε με την ίδρυση οργανισμών διαχείρισης και προώθησης προορισμού, όχι γιατί διαφωνούμε με τη σύσταση Παρατηρητηρίου Βιώσιμης Τουριστικής Ανάπτυξης, ή με τη σύσταση της ανώνυμης εταιρείας για ιαματικές πηγές, αλλά γιατί θεωρούμε ότι ο τρόπος που τα νομοθετείτε, είναι ακριβώς ότι μεταφέρεστε απλά σε ένα συγκεντρωτικό μοντέλο διακυβέρνησης: Από τις επιμέρους αποσπασματικές πολιτικές που μας συνηθίσατε μέχρι τώρα, προχωράτε σε μια θεσμολαγνεία ενός κεντρικού κράτους που απλά θέλει να ελέγξει τους πόρους και την εφαρμογή τους, την απόδοσή τους.

Γιατί στις ιαματικές πηγές θα μπει όποιος θέλει και όποιος δεν θέλει, μπορεί να μείνει έξω από την κατανομή και γιατί δεν υπάρχει εκ των προτέρων –το είπαμε στον Προϋπολογισμό- ένας περιφερειακός προϋπολογισμός που να δίνει τη δυνατότητα, κύριε Θεοχάρη, σε όλες τις περιοχές της χώρας, να έχουν τους δικούς τους πόρους, για να αναπτύξουν το προϊόν, όπως αυτές νομίζουν. Και γιατί οι τουριστικές μονάδες και οι τουριστικές δυνάμεις σε κάθε περιοχή έχουν όλη τη δυνατότητα και είναι πολύ προωθημένες, -πιο προωθημένες, συνήθως, από τις κυβερνήσεις μας-, για να μπορούν να αναπτύξουν αυτό το προϊόν και δεν τους δίνουμε τη δυνατότητα ούτε διοικητικά ούτε οικονομικά να ασκήσουν αυτήν την τουριστική πολιτική.

Αυτή, λοιπόν, η θεσμολαγνεία, δεν έχει ουσιώδες περιεχόμενο. Και μας φέρνετε εμάς στη δύσκολη θέση να πούμε ότι, προφανώς, θα ψηφίσουμε μια θεσμική διάρθρωση που είναι αναγκαία, καθώς συνήθως βλέπουμε αυτούς τους φορείς να είναι και λίγο επικαλυπτόμενοι μεταξύ τους. Δεν μπορώ να εξηγήσω, όμως, γιατί δεν δίνεται η δυνατότητα σε κάθε περιφερειακή διοίκηση, σε κάθε περιφερειακή αυτοδιοίκηση και σε κάθε δήμο ξεχωριστά εκ των προτέρων, με σχεδιασμένους πόρους να αναπτύξουν αυτή την πολιτική.

Γιατί υπάρχει και η λογική του συγκεντρωτικού κράτους που τη θεωρούν μερικοί προοδευτική, ότι, δηλαδή, έχουμε ένα πακέτο που πρέπει να αξιοποιηθεί γρήγορα, να πάνε γρήγορα οι πόροι, να τους πάρουν αυτοί που πρέπει να τους πάρουν, διότι μπορούν να κάνουν ξένες ή μεγάλες επενδύσεις και τελείωσε η ιστορία της ανάπτυξης. Δεν τελείωσε, πάει ανάποδα η ανάπτυξη αυτή. Γιατί δεν είναι γραμμική η εξέλιξη των πραγμάτων. Η εξέλιξη των πραγμάτων είναι πολύ σύνθετη και η Ελλάδα παραείναι πλούσια σε πηγές και δυνάμεις, για να αντέξει ένα τέτοιον συγκεντρωτισμό.