Μ.Σκαμπαρδώνη: “Πρέπει επιτέλους να επιτευχθεί πρόοδος”

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη, Δημοσιογράφος

Ένα από τα σημαντικότερα κοινωνικά ζητήματα που απασχολούν την επικαιρότητα, είναι ο γάμος και η τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια.

Βλέπουμε δύο κεντρικούς άξονες να έρχονται σε σύγκρουση: από το μία το πιο συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας με εκπρόσωπο την εκκλησία, η οποία προσπαθεί να αποτρέψει ένα βήμα κοινωνικής προόδου. Και από την άλλη, ειδικούς, πολιτικούς και ένα μέρος της κοινωνίας να τάσσεται υπέρ και να θεωρεί ότι πρέπει επιτέλους να επιτευχθεί πρόοδος.

Το κυριότερο επιχείρημα που χρησιμοποιούν συντηρητικοί πολιτικοί και θρησκευτικοί θεσμοί είναι το εξής: ότι τα παιδιά χρειάζονται μητέρα και πατέρα, ότι είναι ανάρμοστο δύο μητέρες ή δύο πατέρες να μεγαλώνουν ένα παιδί, καθώς το ίδιο θα στερηθεί έναν εκπρόσωπο του αντίθετου φύλου.

Αυτή η αντίληψη δεν είναι πάντοτε εφαρμόσιμη στην κοινωνία, όλοι γνωρίζουμε άπειρες οικογένειες που μεγαλώνουν με έναν γονιό, παιδιά που ανατρέφονται από κυρίες ενός ιδρύματος, παιδιά που μεγαλώνουν με παππού και γιαγιά και χίλιες δύο διαφορετικές παραλλαγές. Οι οποίες δεν περιλαμβάνουν πάντοτε συγγενικούς δεσμούς, αλλά ισχυρά συναισθήματα αγάπης και φιλίας.

Η αλήθεια είναι όμως ότι η κοινωνία θυμάται το πατρικό πρότυπο μονάχα στην περίπτωση που δύο γυναίκες δηλώσουν ότι σχετίζονται και ερωτικά.

Διότι υπάρχουν παιδιά που όντως μεγαλώνουν δύο γυναίκες. Υπάρχουν παιδιά που μεγαλώνουν με μαμά και γιαγιά, με μαμά και αδελφή, με δύο αδελφές μεγαλύτερες.
Δύο αδελφές που θα αναλάμβαναν την επιμέλεια και τη φροντίδα ενός παιδιού, θα εισέπρατταν θαυμασμό και δε θα ήταν λίγοι εκείνοι που τις επαινούσαν και θα τις έλουζαν με “συγχαρητήρια” και “μπράβο”.
Όταν όμως, δύο γυναίκες θα φανερώσουν ότι σχετίζονται και ερωτικά, τότε άξαφνα η κοινωνία θα θυμηθεί το πατρικό πρότυπο και ότι εξαναγκάζουν τα παιδιά να μεγαλώσουν σε οικογένειες χωρίς πατέρα.
Και αυτό διότι κλονίζεται μέσα τους η συντηρητική και οικογενειακή τους κοσμοθεωρία, στην οποία ο άνδρας βρίσκεται “από πάνω” και η γυναίκα “από κάτω”. Γιατί στην ερωτική/σεξουαλική/οικογενειακή σχέση, πρέπει να υπάρχει ο άνδρας που “εισβάλλει” και η γυναίκα που “δέχεται”.

Ένα ερωτικό ζευγάρι “σπάει” αυτό το στερεότυπο, αποδεσμεύεται από το ρόλο του εξουσιαστή και την παθητικότητα του εξουσιαζόμενου; λειτουργεί πιο ισότιμα.
Η κοινωνία θυμάται το πατρικό πρότυπο μονάχα στην περίπτωση δύο γυναικών που σχετίζονται ερωτικά και επιλέγουν να μεγαλώσουν την οικογένειά τους. Ποτέ άλλοτε..

Άρα αυτό δε σημαίνει ότι δύο γυναίκες δεν μπορούν να μεγαλώσουν ικανοποιητικά και υπεύθυνα ένα παιδί. Σημαίνει ότι δοκιμάζονται τα δικά μας ταμπού με τα οποία μεγαλώσαμε για τα έμφυλα στερεότυπα, τους ρόλους στο σεξ και τις αναθέσεις των ρόλων ανάμεσα στα φύλα.