Γράφει ο Άγγελος Γαβρής.

Να ξεκινήσουμε λέγοντας σε όλους ξεκάθαρα πως το λεγόμενο δημοσιονομικό “μαξιλάρι” δεν ανήκει σε κανένα κόμμα. Ανήκει σε όλους τους Έλληνες που το πλήρωσαν …με αίμα!

Πολύς λόγος γίνεται για το ποιος που πότε και γιατί παρέλαβε ή έδωσε ένα δημοσιονομικό μαξιλάρι που διασφαλίζει την λιγότερο χειρότερη κατάσταση των οικονομικών του Ελληνικού κράτους. Μαλώνουν σε τηλεοπτικά πάνελ βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ για την “ευημερία” σε καιρό αναπάντεχης κρίσης. Καμια ευημερία κύριοι. Και σε κανένα κόμμα δεν ανήκουν οι θυσίες του Ελληνικού λαού.

Έναν λαό που όπως θα δούμε στην συνέχεια, η Κυβέρνηση του άλαλου Κ.Καραμανλή έφερε στα μνημόνια με μαθηματική ακρίβεια μέσα μια πενταετία, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ έφερε στο χείλος της καταστροφής την Ελλάδα και την Ευρώπη μαθαίνοντας τι σημαίνει πολιτική στον “σβέρκο” όλων μας:

Ο αντιμνημονιακός λαϊκισμός της περασμένης εξαετίας στήθηκε ακριβώς πάνω στην αμφισβήτηση της καταγεγραμμένης πλέον από την ΕΛΣΤΑΤ, την Eurostat και όλους τους διεθνείς οργανισμούς δημοσιονομικής κατάστασης της χώρας πριν αναγκαστεί να προσφύγει σε μνημόνιο.

Τα στοιχεία αυτά επιβεβαίωναν και οι υπηρεσίες του ΓΛΚ στα δελτία εκτέλεσης του κρατικού προϋπολογισμού για τους μήνες Ιούνιο, Ιούλιο και Αύγουστο. Ομως αυτά με απόφαση της τότε πολιτικής ηγεσίας δεν είχαν ποτέ δημοσιευτεί. Ο λόγος; Τον Αύγουστο, ένα τετράμηνο πριν κλείσει η χρονιά, το έλλειμμα ήταν ήδη 21 δισ. ευρώ (περίπου 9% του ΑΕΠ), όταν η πρόβλεψη του προϋπολογισμού για όλο το 2009 ήταν έλλειμμα 9 δισ. ευρώ. Ωστόσο, παρά αυτά τα στοιχεία, στις 2 Οκτωβρίου, δύο ημέρες πριν από τις εκλογές, η τότε κυβέρνηση κοινοποίησε επισήμως στη Eurostat στοιχεία για ετήσιο έλλειμμα 6% του ΑΕΠ (14 δισ. ευρώ) και δημόσιο χρέος 257 δισ. – όταν τον Ιούνιο ήταν ήδη 267 δισ. ευρώ!

Το πόρισμα της ανεξάρτητης επιτροπής εμπειρογνωμόνων που συστήθηκε αργότερα εξηγεί με σαφήνεια τι συνέβη: «τα στοιχεία που περιλαμβάνονταν στη γνωστοποίηση της 2ας Οκτωβρίου δεν αντιστοιχούσαν στα στοιχεία που είχαν στείλει στην ΕΣΥΕ οι διάφοροι φορείς και υπηρεσίες». Η κυβέρνηση της Ν.Δ. όχι μόνο εκτροχίασε απολύτως τη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας, αλλά το έκρυψε παντελώς από τους Ελληνες πολίτες και εν γνώσει της έστελνε ψευδή στοιχεία στους Ευρωπαίους εταίρους. Συνιστά συνεπώς πρόκληση να ισχυρίζονται ακόμα κάποιοι ότι το ετήσιο έλλειμμα μπορούσε να κλείσει σε μονοψήφιο νούμερο ή ότι η νέα κυβέρνηση το «φούσκωσε».

Ηδη στα τέλη Σεπτεμβρίου 2009, το δημοσιονομικό έλλειμμα είχε διαμορφωθεί σε 23 δισ. ευρώ αγγίζοντας το 10% του ΑΕΠ, με ρυθμό αύξησης πάνω από 1% κάθε μήνα. Ασφαλιστικά ταμεία όπως το ΙΚΑ και ο ΟΑΕΕ χρειάζονταν, σύμφωνα με το αίτημα που υπέβαλαν οι (διορισμένοι επί Ν.Δ.) διοικητές τους στη νέα κυβέρνηση τον Οκτώβριο, άνω του 1,5 δισ. επιπλέον επιχορηγήσεις για συντάξεις μέχρι το τέλος του έτους, ενώ δεν είχαν προϋπολογιστεί επιχορηγήσεις 1,5 δισ. για τα ασφαλιστικά ταμεία της ΔΕΗ και του ΟΤΕ, αλλά και περίπου 3 δισ. άλλες υπερβάσεις δαπανών. Συν τα χρέη των νοσοκομείων 4-5 ετών, συνολικού ύψους 6 δισ., επίσης μη καταγεγραμμένα (ενώ η ΕΣΥΕ ψευδώς ενημέρωνε την Eurostat ότι οι οφειλές ανέρχονταν μόλις σε 2,2 δισ.). Και βέβαια, αντίστοιχη υστέρηση υπήρχε στα έσοδα: πρόβλεψη στον προϋπολογισμό για ετήσια έσοδα 62 δισ., εισπράξεις μέχρι τον Σεπτέμβριο 2009 μόλις 35 δισ.

Ολα αυτά τα στοιχεία κοινοποιήθηκαν στην Eurostat (είχε ήδη εκφράσει επιφυλάξεις για έλλειμμα 6%) και αποτυπώθηκαν με διαφάνεια στον προϋπολογισμό του 2010 τον Νοέμβριο του 2009, ο οποίος –κάτι που ξεχνούν πολλοί– προέβλεπε ήδη (πολύ πριν από το μνημόνιο) μείωση ελλείμματος 3,6 μονάδων για το επόμενο έτος. Ταυτόχρονα έγινε σημαντική προσπάθεια να συγκρατηθεί όσο γινόταν το έλλειμμα του 2009, ώστε να μην κλείσει ακόμα υψηλότερα (με συγκράτηση λειτουργικών δαπανών, διακοπή του μέτρου απόσυρσης, αύξηση τελών κυκλοφορίας, έκτακτη εισφορά στις πολύ κερδοφόρες επιχειρήσεις, μη ανανέωση συμβάσεων σε εργαζόμενους ορισμένου χρόνου κ.λπ.).

Δυστυχώς, όπως είναι γνωστό, το έλλειμμα του 2009 δεν ήταν τελικά 12,7% όπως εκτιμήθηκε στον προϋπολογισμό του 2010. Τον Απρίλιο του 2010 η Eurostat και η ανεξάρτητη πλέον ΕΛΣΤΑΤ το αναθεώρησαν σε 13,6% και τον Οκτώβριο του 2010, έπειτα από εντατικούς ελέγχους, σε 15,4% του ΑΕΠ (αλλά και το έλλειμμα του 2008 σε 9,4% από μόλις 5,6% που ισχυριζόταν η Ν.Δ.). Γι’ αυτή την τελευταία αναθεώρηση που προσέθεσε στο έλλειμμα 1,8 μονάδες του ΑΕΠ κατηγορείται ο κ. Γεωργίου, με αιχμή του δόρατος τη συμπερίληψη 17 ζημιογόνων δημόσιων φορέων (πέρα από την εφαρμογή των ευρωπαϊκών κανόνων, με ποια λογική δεν πρέπει να μετράει στο έλλειμμα ένας φορέας όπως ο ΟΣΕ του οποίου τα χρέη έχει αναλάβει ο Ελληνας φορολογούμενος εδώ και χρόνια;). Με άλλα λόγια, η δικαιοσύνη δεν αμφισβητεί το 13,6% έλλειμμα με βάση το οποίο η Ελλάδα προσέφυγε στον μηχανισμό στήριξης, κάτι που αποσιωπούν όσοι αναζητούν σανίδα σωτηρίας στη δίωξη Γεωργίου για όσα ψευδή έλεγαν τόσα χρόνια.

Από στόχο για έλλειμμα 2% του ΑΕΠ το 2009, όπως είχε καθοριστεί τον Δεκέμβριο του 2008, φτάσαμε σε πραγματικό έλλειμμα άνω του 15% του ΑΕΠ, απόκλιση πάνω από 13 μονάδες του ΑΕΠ σε έναν μόλις χρόνο. Σε απόλυτους αριθμούς, από προβλεπόμενο έλλειμμα περίπου 5 δισ. ευρώ, διαπιστωμένο έλλειμμα άνω των 36 δισ., ένας αδιανόητος εκτροχιασμός 31 δισ. ευρώ, ισοδύναμος με 12 ΕΝΦΙΑ σε ένα μόλις χρόνο!

Αντίστοιχα, το δημόσιο χρέος αυξήθηκε το 2009 κατά 36 δισ. ευρώ. Και αυτό είναι επιβεβαιωμένο (τίτλο προς τίτλο) από όλες τις παγκόσμιες ηλεκτρονικές πλατφόρμες καταγραφής εκδόσεων δημοσίου χρέους.

Ετσι, ο συνολικός λογαριασμός της Ν.Δ. στη χώρα την περίοδο 2004-2009 έφτασε τα 120 δισ. επιπρόσθετο χρέος, έναντι των 180 δισ. που είχε δανειστεί η χώρα σωρευτικά από το 1830 έως το 2004.

Από τον Ιανουάριο του 2015 η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα προκάλεσε κρίση εμπιστοσύνης και εκροή δεκάδων δισεκατομμυρίων καταθέσεων από τις Ελληνικές τράπεζες.

Αποκορύφωμα της ανυπόληπτης εκείνης πολιτικής ήταν το κλείσιμο των ελληνικών τραπεζών την 28η Ιουνίου του 2015 και η δραματική, αναγκαστική επιβολή περιορισμών στις αναλήψεις μετρητών και στην εν γένει κίνηση κεφαλαίων.

Είναι τέλος Ιουνίου 2015. Λίγα 24ωρα πριν ο πρωθυπουργός έκανε διάγγελμα περιγράφοντας την κατάληξη της δικής του αποτυχημένης οικονομικής πολιτικής και οδηγώντας την Ελλάδα σε ένα αχρείαστο δημοψήφισμα. Ένα δημοψήφισμα που άνοιξε τον ασκό του Αιόλου, οδήγησε στο ταπεινωτικό «όχι» που έγινε «ναι», στην υπογραφή του χειρότερου μνημονίου και σε τρία χαμένα χρόνια.

Όμως, τις ημέρες εκείνες, 28,29 και 30 Ιουνίου ο κόσμος κατάλαβε πολύ καλά τι σημαίνει capital controls και πόσο ευτελισμό μπορεί να κρύβει η παραμονή επί ώρες στην ουρά ενός ATM για να πάρει κάποιος 60 ευρώ. Και μάλιστα με το φόβο μήπως αυτά τα χρήματα δεν τα βρει ποτέ…

Η ελληνική κυβέρνηση αναγκάστηκε να κλείσει τις ελληνικές τράπεζες για τρεις εβδομάδες (από τη Δευτέρα 29 Ιουνίου 2015 που έκλεισαν, οι τράπεζες άνοιξαν ξανά στις 20 Ιουλίου), ενώ εφαρμόστηκαν έλεγχοι στα τραπεζικά εμβάσματα από ελληνικές τράπεζες σε ξένες τράπεζες και τα όρια για αναλήψεις μετρητών περιορίστηκαν σε μόλις 60 ευρώ ανά ημέρα.

Καλή νύχτα

Ηταν τότε που έγινε… πραγματικότητα αυτό που περιχαρής είχε πει ο Νίκος Παππάς «είναι μια καλή νύχτα», όταν ανακοινωνόταν το δημοψήφισμα.

Πολλές… καλές νύχτες και μέρες πέρασαν μέχρι να χωνέψει ο κόσμος τους τραπεζικούς περιορισμούς και να μάθει καλά αυτό που ο λαϊκός μύθος (ή μήπως πραγματικότητα) λέει για τον Γιάνη Βαρουφάκη, τον πρωταγωνιστή της τραγωδίας. Ότι δηλαδή πήγε στο σπίτι του και είπε στη σύζυγό του «Δανάη, απόψε έκλεισα τις τράπεζες».

Ο ίδιος λίγους μήνες πριν διαβεβαίωνε ότι δεν πρόκειται να επιβληθούν ποτέ τραπεζικοί περιορισμοί. Αλλά και ο Αλέξης Τσίπρας που δεν θεωρούσε καν ότι είναι επιλογή ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

Κι όμως, στα τέλη του Ιούνη του 2015 ξεκίνησε ο εφιάλτης που κρατά ακόμη και σήμερα μιας και τα capital controls είναι εδώ, έστω και με γενναίες δόσεις χαλάρωσης.

Όπως είχε πει ο πρώην διοικητής της ΤτΕ, Γ. Προβόπουλος: «Τα capital controls θα τα πληρώνουμε για πολλά χρόνια».

Η απόφαση για τους τραπεζικούς περιορισμούς ανακοινώθηκε στις 28 Ιουνίου 2015, ο κόσμος μπορούσε να παίρνει μόνο 60 ευρώ από κάθε λογαριασμό, χάνοντας πλέον τον έλεγχο της περιουσίας του. Και φοβούμενος ότι το κούρεμα είναι προ των πυλών. Οι φήμες των προηγούμενων μηνών και η άστοχη, στα όρια της ανοησίας, οικονομική πολιτική των «ουάου» και των νταουλιών, είχαν οδηγήσει ήδη στο «άδειασμα» των τραπεζικών λογαριασμών.

Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις ατέλειωτες ουρές του ευτελισμού για λίγα ευρώ, σε μια εποχή που η χρήση ηλεκτρονικού χρήματος ήταν στα σπάργανα; Ποιος να ξεχάσει την οργή του κόσμου, κυρίως των συνταξιούχων, που είχαν μάθει να έχουν τα λεφτά στα χέρια τους αλλά τώρα ένα μήνυμα στο ΑΤΜ τους ενημέρωνε ότι δεν μπορούν να σηκώσουν πάνω από 60 ευρώ; Φαντάζει μακρινό εκείνο το γεγονός όταν σήμερα μπορεί να πάρει κανείς 5.000 ευρώ, όμως, η εποχή των περιορισμών ήταν ίσως το πιο σημαντικό γεγονός στη σύγχρονη πολιτική και οικονομική ιστορία. Ο πανικός στα μάτια, οι μεταμεσονύχτιες επισκέψεις στις τράπεζες, η πίκρα για την κατάντια ήταν τα βασικά στοιχεία μιας Ελλάδας που είχε γίνει μέσα σε μια νύχτα τριτοκοσμική χώρα.

Και μην ξεχνάμε τις δυσκολίες στις άλλες συναλλαγές, την καταβολή των μισθών που γινόταν με δυσκολία, τις αγορές που είχαν κοπεί, τα εμβάσματα που δεν μπορούσαν να εκτελεστούν, τις επιχειρήσεις που κινδύνευαν με κατάρρευση γιατί δεν είχαν πρώτη ύλη από το εξωτερικό.

Μας στοιχειώνει

Ηταν το καλοκαίρι των capital controls, της οθόνης των ΑΤΜ που είχε στοιχειώσει τη ζωή μας.

«Η χρήση του capital controls εντός μιας νομισματικής ένωσης είναι έννοιες ασυμβίβαστες. Η ελληνική κυβέρνηση εναντιώνεται στην όλη ιδέα του», είχε γράψει στο Twitter ο υπουργός Γιάνης Βαρουφάκης την ίδια μέρα που τελικά η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα πήρε την απόφαση.

«Υπέγραψα το ‘πιστοποιητικό θανάτου’ αλλά δεν έκανα τη δολοφονία», είχε πει δύο χρόνια μετά