Για αυτούς που θέλουν να βλέπουν παντού συγκρούσεις δικαιωμάτων, το τελευταίο 24ωρο με αφορμή την ιστορική επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, έχουν διαμορφωθεί διάφορα διλήμματα στο δημόσιο διάλογο.

Βλέπουμε να μπαίνουν διαζευκτικά στο ζύγι, ζητήματα όπως η προστασία της δημόσιας υγείας ή η καραντίνα στα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, ο αυταρχικός περιορισμός των διαδηλώσεων από τη μια ή η ανεξέλεγκτη επαναστατική γυμναστική από την άλλη.

Ωστόσο στη Δημοκρατία, το πολίτευμα των Ελεύθερων Ανθρώπων που συμφιλιώνει και δεν αντιπαραθέτει, τα πράγματα είναι διαφορετικά.

Γιατί η Δημοκρατία οφείλει και πρέπει να εγγυάται και τη Δημόσια Υγεία και τις Κοινωνικές Ελευθερίες.

Το πραγματικό δίλημμα στην περίπτωση μας είναι πολύ βαθύτερο και πολύ πιο ουσιαστικό.

Είναι Δημοκρατία ή Διχασμός.

Και τούτο γιατί η υγειονομική κρίση ιδίως μετά την καθυστερημένη λήψη μέτρων πρόληψης από την κυβέρνηση, επιτάσσει μεν το περιορισμό των εορταστικών εκδηλώσεων αλλά σε καμία περίπτωση δεν επιβάλλει την πλήρη και καθολική απαγόρευση των συναθροίσεων σε όλη την επικράτεια -αδιακρίτως- με αποφάσεις οριακής συνταγματικότητας. Δυστυχώς, η κυβέρνηση επέλεξε σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία για τους πολίτες να χαϊδέψει τα αυτιά των “Μπογδάνων” άλλων ακραίων στοιχείων που ενδεχομένως θα βρίσκονταν στο Πολυτεχνείο αλλά πιθανότατα από τη λάθος πλευρά της πύλης. Από κοντά της και ένα μέρος της αντιπολίτευσης που μοιάζει να μην αντιλαμβάνεται το πόσο ριζικά έχει αλλάξει τη ζωή μας η πανδημία αλλά θεωρεί μάλλον την ιστορική αυτή επέτειο για την Ελλάδα και τη Δημοκρατία κάτι ανάμεσα σε κομματικό πανηγύρι ή εθιμοτυπική λιτανεία.

Πρόκειται για μια ιστορική ασέβεια.

Γιατί αν απέδειξαν κάτι τα παιδιά με τα μακριά μαλλιά και τα γένια εκείνο το ξημέρωμα του Νοέμβρη του 1973 είναι ακριβώς το αντίθετο. Επέλεξαν την Ενότητα απέναντι στη Διχόνοια. Σε μια χώρα λαβωμένη από την πόλωση, την ανελευθερία, την εξόντωση πολιτικών αντιπάλων ενός εμφυλίου που συνεχίστηκε χωρίς όπλα αλλά με δελτία κοινωνικών φρονημάτων, φυλακίσεις και εξορίες, αυτά τα παιδιά με μόνο όπλο τους τις Αξίες τους και τα Ιδανικά τους τα έβαλαν με το αμείλικτο καθεστώς της Δικτατορίας.

Δεν κρατούσαν κομματικά μπαιράκια. Μοναχά μια Ελληνική Σημαία. Και την κρατούσαν ψηλά μέχρι το τέλος. Μέχρι που την πότισαν με το αίμα τους.

Για αυτό και σήμερα δεν τιμούμε τους αγωνιστές της Ελευθερίας με άναρθρες κραυγές και ανέξοδο διπολικό λαϊκισμό.

Τους τιμούμε με την Επανάσταση της Ευθύνης και των Επιχειρημάτων. Η δική μας “Επανάσταση” άλλωστε δεν θα έρθει με την αντιμετώπιση της ιστορικής μνήμης ως τοτέμ, ούτε ασφαλώς με επαναστατική γυμναστική στα στενά των Εξαρχείων ή επετειακές αναρτήσεις στα social media.

Η δική μας Επανάσταση και το πραγματικό νόημα της επετείου του Πολυτεχνείου σήμερα είναι η μεγάλη αλλαγή νοοτροπίας που χρειάζεται ο τόπος μας. Αλλαγή νοοτροπίας για να περιφρουρήσουμε τα κεκτημένα των προηγούμενων γενιών που μοιάζουν κάθε μέρα να αμφισβητούνται όλο και περισσότερο αλλά και να καταφέρουμε εκεί που ξαστόχησαν οι προηγούμενοι.

Κι αυτή η Επανάσταση ξεκινάει πριν από όλα από το Δημόσιο Λόγο που εκφέρουμε.

ΥΓ. Και μια Πρόταση: Να γίνει η 17η Νοεμβρίου για να μην υπάρχει ξανά κανένα “ναι μεν αλλά”, καμιά αμφισβήτηση από οποιαδήποτε πλευρά -call me Άδωνης Γεωργιάδης-, όχι απλά εκπαιδευτική αργία, αλλά ΕΘΝΙΚΗ καθώς είναι μια ημέρα ορόσημο για τη Σύγχρονη Ελληνική Δημοκρατία, για κάθε Έλληνα και κάθε Ελληνίδα!