Ομιλία Νάντιας Γιαννακοπούλου στη Βουλή για την εμπορία ανθρώπων:

Η λειτουργία της υποεπιτροπής είναι κρίσιμη προκειμένου να αναδειχθούν οι ανάγκες και να προταθούν μέτρα για την πρόληψη και καταπολέμηση της εμπορίας ανθρώπων, ενός από τα ειδεχθέστερα εγκλήματα της ανθρωπότητας.

Είναι χρήσιμη αυτή η υποεπιτροπή; Θεωρητικά ναι αλλά στην πραγματικότητα θα αποδειχτεί χρήσιμη εκ του αποτελέσματος. Γι αυτό όμως χρειάζεται στοχοθεσία και πλαίσιο λειτουργίας, διάθεση συνεργασίας εντός και εκτός Βουλής. Να ακούσουμε και να μας ακούσουν.

Η παρουσία πριν 2 μήνες περίπου της ΠτΔ στη Βουλή για να τιμηθεί η Παγκόσμια Ημέρα κατά της εμπορίας ανθρώπων ελπίζω να έδρασε για την ευαισθητοποίηση και την κινητοποίηση όλων των πτερύγων της Βουλής.

Δεν θα μιλήσω σήμερα για τους αριθμούς που είναι τρομακτικοί , που σοκάρουν, μιας και είναι ήδη γνωστοί στο σώμα.

Μιλάμε για ανθρώπους, για ανθρώπους που πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης ως αντικείμενα, ως εμπορεύματα, που ζουν υπό το καθεστώς του φόβου και παρέχουν εξαναγκασμένα τις υπηρεσίες τους για να πλουτίζουν οργανωμένα κυκλώματα. Μιλάμε για αόρατους ανθρώπους που έχουμε υποχρέωση να βοηθήσουμε ώστε να βγουν στο φως, να τους προστατέψουμε, να τους δώσουμε πίσω ότι έχασαν και να εγγυηθούμε ότι δεν θα το ξαναχάσουν.

Ο αντίπαλος δεν είναι εύκολος. Η εξαναγκασμένη εργασία στην ιδιωτική οικονομία, η σεξουαλική εκμετάλλευση και η εμπορία με σκοπό την αφαίρεση οργάνων και ιστών του σώματος είναι μια διεθνοποιημένη επικερδής επιχείρηση. Μια εγκληματική επιχείρηση που γνωρίζει πως να καλύπτει τα νώτα της και να βρίσκεται, κάθε φορά, δυο βήματα μπροστά από τις διωκτικές αρχές. Μια επιχείρηση που συναντιέται και συμμαχεί με ισχυρές δυνάμεις που την βοηθούν.

Με δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ τζίρο παγκοσμίως κάθε χρόνο και με εκατομμύρια θύματα σε όλον τον κόσμο.

Αλλά δεν πρέπει να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας. Οι εγκληματικές οργανώσεις της εμπορίας ανθρώπων τρέφονται από τη ζήτηση για τις υπηρεσίες που παρέχονται και ενδημούν όπου η φτώχεια, ο κοινωνικός αποκλεισμός, οι διακρίσεις, η ανισότητα των φύλων, η βία κάθε είδους, η έλλειψη πρόσβασης στην εκπαίδευση, ο ρατσισμός, οι πόλεμοι καθιστούν ανθρώπους ευάλωτους.

Εδώ βρίσκεται και η δική μας ευθύνη. Πρώτα των πολιτικών και ειδικά των κυβερνήσεων, αλλά δίπλα σε αυτήν, και η ευθύνη της κοινωνίας που δεν πρέπει να κλείνει τα μάτια.

KANE “ΚΛΙΚ” ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΓΙΝΕ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΣ ΣΤΟ ΜΗΝΙΑΙΟ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΟΥ “THESOCIALIST.GR” – ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΕ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ ΤΟ 1ο ΤΕΥΧΟΣ – ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΑΛΛΑΓΗΣ!

Στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχει θεσπιστεί ένα πλέγμα κανόνων, πλήρες μάλλον, για την καταπολέμηση του φαινομένου. Υπάρχουν αυστηρές ποινές για τους δράστες και πλαίσιο που προστατεύει, σε σημαντικό βαθμό, τα θύματα εφόσον αυτά έρθουν σε επαφή με τις αρμόδιες αρχές. Και η χώρα μας έχει κάνει στιβαρά βήματα σε αυτήν την κατεύθυνση.

Όμως, δεν μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι. Πολύ περισσότερο δεν μπορούμε να εφησυχάζουμε.

Έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε ακόμη για το πολύ σημαντικό ζήτημα της αναγνώρισης των θυμάτων και της πραγματικής προστασίας που οφείλει να εκκινεί από την πρόληψη.

Στη χώρα μας γυναίκες, ανήλικοι αλλά και άνδρες πέφτουν θύματα σεξουαλικής και εργασιακής εκμετάλλευσης. Η εξαναγκασμένη πορνεία, και με τις σύγχρονες μορφές μέσω διαδικτύου, η εξώθηση στην επαιτεία, η εξαναγκασμένη εργασία, είναι θέματα που πρέπει επειγόντως να αντιμετωπίσουμε παρέχοντας ένα αποτελεσματικό δίκτυ προστασίας για τα θύματα. Μόνο έτσι θα βγουν στο φως και θα καταγγείλουν. Εμπόδιο που πρέπει να υπερβούμε είναι ο κοινωνικός ρατσισμός απέναντι στα θύματα.

Αλλά πρέπει να συνεχίσουμε και με ενεργητικά μέτρα στους τομείς που αναπτύσσονται τέτοια φαινόμενα. Οργανώνοντας τον χώρο της εργασίας με όρους που θα σέβονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την ελευθερία. Βγάζοντας στο φως, τους εργάτες και τις εργάτριες που εργάζονται σε καθεστώς φόβου και ανασφάλειας στον αγροτικό χώρο αλλά και μέσα στα ίδια μας τα σπίτια. Με πραγματική παιδική προστασία που θα δίνει ελπίδα στα παιδιά. Με ενεργητικά μέτρα προστασίας των ασυνόδευτων ανηλίκων, με συνέπεια και αφοσίωση.

Πολλές φορές τα όρια φαίνονται δυσδιάκριτα. Σε μια αγορά εργασίας, με παθογένειες, που ανθεί η ανασφάλιστη εργασία, όπου είναι συχνό το φαινόμενο των απλήρωτων υπερωριών και της πλημμελούς τήρησης των κανόνων υγιεινής και ασφάλειας και των καταχρηστικών απολύσεων ποιο είναι το όριο της εξαναγκαστικής εργασίας; Δεν πρέπει να συνηθίζουμε το δηλητήριο. Ο μιθριδατισμός μας, οδηγεί σε συνεχείς εκπτώσεις σε αρχές, αξίες και κεκτημένα.

Να προστατέψουμε την εργασία προστατεύοντας τους εργαζόμενους. Να δώσουμε λύσεις για να μην επαναληφθούν φαινόμενα όπως αυτό της Μανωλάδας που οδήγησε στη ντροπιαστική καταδίκη της χώρας μας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Η υπόθεση έκλεισε πρόσφατα για το Συμβούλιο της Ευρώπης αλλά ας είμαστε ειλικρινείς. Οι συνθήκες που οδήγησαν στην καταδίκη συνεχίζουν να υπάρχουν και στη Μανωλάδα και αλλού. Το γεγονός ότι τελείωσε η επιτήρηση από το Συμβούλιο της Ευρώπης δεν πρέπει να οδηγήσει σε επανάπαυση.

Δεν τελείωσε το πρόβλημα. Πρέπει να επιτηρήσουμε τους εαυτούς μας. Είναι παράλογο. Οι ίδιοι οι εργοδότες ζητούν θεσμικές λύσεις ώστε να καταπολεμηθούν οι εστίες που ενδημούν η εργασιακή εκμετάλλευση και η εμπορία ανθρώπων και η πολιτεία δεν δίνει λύσεις.

Η δράση μας οφείλει να είναι πολυδιάστατη.

Να κανονικοποιήσουμε την εργασία στο σεξ βγάζοντας την στο φως. Με όρους και κανόνες που δεν θα βασίζονται στην κοινωνική υποκρισία αλλά στο σεβασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και στη διαφάνεια. Για να μην αφήνεται χώρος για εγκληματίες που εκμεταλλεύονται ανθρώπους κάθε ηλικίας και φύλου.

Να υποστηρίξουμε με αποφασιστικότητα και συνέπεια την κοινωνική ένταξη κάθε κοινωνικής ομάδας που ζει αποκλεισμένη ή κινδυνεύει από κοινωνικό αποκλεισμό.

Δεν είναι δυνατόν μια ευνομούμενη πολιτεία να αφήνει να συντηρούνται ή να δημιουργούνται εστίες παραγωγής ευάλωτων ανθρώπων συντηρώντας τον φαύλο κύκλο της εκμετάλλευσης.

Η υποεπιτροπή μας έχει πολύ σημαντικό ρόλο να διαδραματίσει.

Πρέπει να συνομιλήσει με ειδικούς επιστήμονες, με την κοινωνία των πολιτών, με τους κοινωνικούς εταίρους, με τις κρατικές αρχές. Είπα προηγουμένως πως η χώρα μας όσον αφορά το θεσμικό πλαίσιο έχει κάνει στιβαρά βήματα. Αυτή είναι η αισιόδοξη ματιά, όπως αισιόδοξη είναι και η σημερινή παρουσία της περιφερειακής αυτοδιοίκησης.

Όμως σε κοινωνικά ζητήματα όπως αυτό δεν υπάρχει περιθώριο για αυταρέσκεια και αυτοθαυμασμό, Το θέμα δεν είναι τι κάναμε αλλά τι δεν κάναμε. Και υπάρχουν πολλά που πρέπει να γίνουν.

Υπάρχουν πολλά που πρέπει να σχεδιασουμε και  κάνουμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ !