Νικ.Καλίτσου: “Τα παιδιά «ζωγραφίζουν» στους τοίχους;”

Γράφει η Νικολέτα Καλίτσου, Υποψήφια Σύμβουλος Α’ Δημοτικής Κοινότητας Δ. Θεσσαλονίκης με τον Συνδυασμό “Ομάδα για τη Θεσσαλονίκη – Στέλιος Αγγελούδης”

Παρακολουθώ την προσπάθεια του Σωματείου Φίλων του Ιστορικού Κέντρου στην αφαίρεση κακόγουστων «υπογραφών» graffiti από τους τοίχους, παγκάκια, πεζούλια του κέντρου. Είναι μια διαρκής προσπάθεια για την αισθητική εικόνα της πόλης.

Είναι όμως αρκετή; Αν το Σωματείο πάψει να δραστηριοποιείται, τι θα γίνει; Τι πρέπει να κάνουμε για να σταματήσουν οι «υπογραφές» από τους τοίχους;

Ξεκινάμε από το βασικό: να μάθουμε στα παιδιά μας να σέβονται την δημόσια και ιδιωτική περιουσία. Σημαντικό και επιβλητικό. Να μάθουμε στα παιδιά την σημασία της ιδιοκτησίας και της προστασίας της. Είναι κάτι που ξεκινάει από την οικογένεια και μεταφέρεται στην κοινωνία.

Στη συνέχεια, πάμε στην επόμενη βαθμίδα παιδείας και εκπαίδευσης, τα σχολεία όλων των βαθμίδων, και να πάμε δυναμικά. Τα απλά λόγια, συστάσεις, εκπαιδεύσεις δεν έχουν βαθιά αποτελέσματα σε αυτές τις περιπτώσεις. Εδώ χρειάζεται βιωματική προσέγγιση, να νοιώσουν τα παιδιά μέσα από την διάδραση και το «παιχνίδι» την αξία του προστατεύω την ιδιοκτησία κάποιου. Λατρεύουν να αντιδρούν; Ας φτιάξουμε ένα ασφαλές περιβάλλον να εκφραστούν και ας δουλέψουμε πάνω σε αυτό. Οι δημοτικές αρχές μπορούν να συμβάλλουν μέσω των σχολικών επιτροπών και να ενισχύσουν την προσπάθεια των εκπαιδευτικών με συνεργάτες.

Τέλος, έπεται η αστυνόμευση και τιμωρία ως έσχατη λύση.

Μερικούς μήνες πριν έβαψαν [από πάνω] το πανέμορφο graffiti κουκουβάγια (ή μπούφος δεν κατάλαβα) στον τοίχο του κτιρίου επί της Αγγελάκη. Ο γιος μου το λάτρευε, σταματούσαμε πάντα για να την δούμε, αλλά πλέον φαίνεται μόνο το κεφάλι της/του.

Έχω κουράσει να λέω, πως η αλλαγή ξεκινάει από εμάς τους ίδιους, συνεχίζει στους γύρω μας και πολλές φορές αντανακλά και στην επιλογή των εκπροσώπων μας. 

Προτάσεις υπάρχουν, διάθεση και αλλαγή στάσης χρειάζεται.