Η πρώτη και ουσιαστική φορά που η Ελλάδα θέλησε να ανακινήσει ένα ζήτημα που είχε θαφτεί για τα καλά, από την αρχή της μεταπολιτευτικης περιόδου ήταν όταν η κυβέρνηση της “Αλλαγής” του Ανδρέα Παπανδρέου έθεσε ξεκάθαρο θέμα συζήτησης και πιστωτικής επιστροφής του παράνομου κατοχικου δανείου της Ελλάδας προς την Γερμανία στα μέσα του 1942.Πολλοι εξέλαβαν την κίνηση αυτή ως ένα επικοινωνιακο τρικ του Ανδρέα εκεινη την περίοδο, με σκοπό να καλύψει από την δημοσιότητα την εισαγωγή του νέου οικονομικού σταθεροποιητικου προγράμματος στην χώρα.

 Το ζήτημα όμως όπως είχε ανακινηθει ως πεδίο συζήτησης εκείνη την περίοδο δεν ήταν τυχαίο,ουτε η επιλογή της χρονικής στιγμής δεν ήταν τυχαία από τον Ανδρέα καθώς έβλεπε και ο ίδιος και το ευρωπαϊκό πολιτικό γίγνεσθαι, την απελευθεωμενη τάση που δημιουργούνται στην Ένωση εκείνο το διάστημα με χώρες μέλη να φέρνουν πιο ρεαλιστικά στο φως στοιχεία από τον ανθρωπιστικό, κοινωνικό, εθνικό κ’ οικονομικό στραγγαλισμο που επέβαλλε η Γερμανία στην Ευρώπη κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Σιγά σιγά χώρες που είχαν βιώσει τις κατοχικες αυτές συνθήκες στο έπακρο άρχισαν να διεκδικούν, πολεμικές αποζημιώσεις – επανορθωσης από την Γερμανία και να αμφισβητούν υποκατηγοριες και όρους της Ένωσης σε συνδυασμό με το νομικό τετελεσμενο που είχε δημιουργήσει ο Ο. Η. Ε. Να σημειώσω εδώ ότι εκείνη την περίοδο ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν πολιτικά στριμωγμένος λόγω εσωκομματικής αμφισβήτησης από την «ομάδα των 4» (Σημίτης, Πάγκαλος, Β. Παπανδρέου, Παρ. Αυγερινός), σκανδάλων και σκανδαλώδους συμπεριφοράς της «αυλής» του, και ιδιαίτερα της συζύγου του Δήμητρας.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου υπήρξε ο μοναδικός πρωθυπουργός που έθεσε και επισήμως, με νότα, το θέμα της επιστροφής του κατοχικού δανείου. Με εντολή του ο τότε υπουργός Εξωτερικών και πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρ. Παπούλιας ετοίμασε ρηματική διακοίνωση, την οποίαν ανέλαβε να παραδώσει στο γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών ο τότε πρέσβης μας στη Γερμανία κ. Μπουρλογιάννης. Η νότα απερρίφθη από τον τότε καγκελάριο Χέλμουτ Κολ και υπήρξε ένας από τους λόγους για τους οποίους ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1992 μίλησε με τόση μεγάλη απαισιοδοξία για το μέλλον της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και τις σχέσεις Ελλάδος – Γερμανίας.