Μία τρανταχτή και αδιάψευστη απόδειξη της σκηνοθετικής κωμωδίας, που στήθηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια σε σχέση με τον μύθο του “οικονομικού θαύματος” της επταετούς τυραννίας είναι οι αριθμοί, τα ψηλά νούμερα και κυρίως το παρασκήνιο όλης αυτής της ιστορικής φάρσας, της οποίας οι υμνητές της συνεχίζουν να υποστηρίζουν και να καλύπτουν με συνέπεια.

Έτσι η επιστήμη της οικονομίας, η ερευνητική ιστορία και Δημοσιογραφία έφεραν και συνεχίζουν να φέρνουν στο φως τις ελλειματικές πολιτικές, το διογκωμένο εξωτερικό χρέος, τις καταχρήσεις σε δημόσιους οργανισμούς, τις απευθείας αναθέσεις έργων, τις απευθείας εκμεταλλεύσεις έργων και υποδομών… Το “αποφασίζομεν και διατάσσομεν “στην Τραπεζική πολιτική, τον δημόσιο βίο, το Λαγονήσι, τα μπουζούκια, τα ταξίδια και τις αγορές σε ακριβούς προορισμούς όπως το Παρίσι και το Λονδίνο αλλά και τις θερμές σχέσεις που είχαν τα “Λαμόγια με Χακί” με διάφορους οικονομικούς παράγοντες της εποχής.

Ήδη από το 1968 μέσω διαφόρων κυβερνητικών οδηγιών και διαφημιστικών εκστρατειών στο εξωτερικό, σπαταλήθηκαν πάρα πολλά εκατομμύρια για να γίνει η Ελλάδα αγαπημένος τουριστικός προορισμός. Ειδικά στο πεδίο ανοχής το καθεστώς όσο απολυταρχικό φαινόταν στους Έλληνες πολίτες άλλο τόσο φιλελεύθερο ήταν με τους Ξένους τουρίστες. Τα διάσημα Μάταλα των Χιπις στην Κρήτη, οι παραλιακοί προορισμοί στην Ν. Ευβοια έγιναν οι αγαπημένοι προορισμοί των οργισμένων νέων που ήθελαν ειρήνη, ελευθερία και αγάπη σε όλο τον κόσμο αλλά αγνοούσαν πλήρως για το τι συνέβαινε στην χώρα όπου παραθέριζαν.

Κι αυτό ίσως γιατί δεν τους άφηνε η θερινή ραστώνη, τα διάφορα φεστιβάλ κρασιού και ελληνικών εδεσμάτων σε όλη την χώρα, όπου οι συνεταιρισμοί  και οι τοπικές κοινωνίες είχαν την ευκαιρία να επιδείξουν τα προϊόντα και τις ομορφιές τους, παραρυρμένοι από την επιταγή της εποχής για τουριστική άνθηση και πνεύμα Ξενιου Διός. Δεν ήταν βέβαια και λίγες οι φορές που αυτή η ελευθεριότητα οδήγησε σε έκνομες πράξεις των ξένων τουριστών αφού  κακουργήματα όπως κλοπές ξένης ιδιοκτησίας, κακοποιήσεις, βιασμοί και εμπόριο ναρκωτικών, “χάθηκαν” στα δύσβατα και ελεγχόμενα μονοπάτια της Δικαιοσύνης…

Το αποτέλεσμα της πρακτικής αυτής μαζί με τους απολογισμούς σε νούμερα οδήγησε σε φθορά και στο απόλυτο μηδέν και η εξήγηση είναι απλή. Το τουριστικό μοντέλο της εποχής προσέλκυσε μόνο “άφραγκους” τουρίστες και όχι οικονομικά εύπορους, αλλά άτομα τα οποία έβλεπαν την Ελλάδα σαν μια χώρα ανεκτική στους ξένους δυτικούς, που δεν ήθελε και πολλά χρήματα για να πας και μείνεις.

Από την άλλη το πάρτυ στην αυθαίρετη δόμηση και στην δανειοδότηση της τουριστικής επιχειρηματικότητας συνεχιζόταν ακάθεκτα. Η φοροαπαλλαγή σε συνδυασμό με την αστείρευτη άτοκη χρηματοδότηση και την συνεχή καταπάτηση εκτάσεων του Δημοσίου, παραμερίστηκε από την δημόσια συζήτηση προς χάριν του οικονομικού και τουριστικού θαύματος *(Που θα έδειχνε σε Ευρώπη και Αμερική πως είμαστε μια Δημοκρατική Κυβέρνηση..).

Από το 1968 και η βιομηχανία του Κινηματογράφου μπήκε σε αυτή την ιδιότυπη διαφημιστική εκστρατεία καθώς σχεδόν άμεσα η Γ. Γ. Πολιτισμού και επιστημών παρείχε μηδενική φορολογία και παράβλεψη κερδών που έφευγαν για  το εξωτερικό, μέσω φοροασυλίας σε όλες τις κινηματογραφικές εταιρίες που δραστηριοποιούνταν στην Ελλάδα, με άτυπη εντολή και οδηγία να προσαρμόσουν το σεναριακό τους έργο.

Έτσι ξεκίνησαν στην μεγάλη οθόνη τα μελό δράματα, οι ερωτικές ιστορίες πλούσιων και φτωχών, που συναντήθηκαν για πρώτη φορά σε κάποιο όμορφο ελληνικό νησί η παραλιακό τόπο. Η εξύμνηση του ελληνικού τρόπου ζωής, τα μόνιμα γλέντια στις πλατείες, το όμορφο ελληνικό καλοκαίρι, τα μπουζούκια, το “Σκέψου πριν Αγοράσεις…” Και το έξω φτώχεια και όλα καλά… Την ώρα που η παρέλαση της οικονομικής κατάρρευσης συνεχιζόταν, ο δανεισμός διογκώνονταν και οι επενδύσεις με τις χρυσές  κορδέλες που έκοβαν οι Συνταγματάρχες δεν έρχονταν ποτέ… Όσο για την Δημοκρατία.. Αυτή είχε εξαφανιστεί κάτω από την αρβύλα…