Εδώ και 6 χρόνια περίπου όλα τα ΜΜΕ της χώρας, μαζί με συνεργαζομενους πολιτικούς και οικονομικούς αναλυτές, κρατώντας στην αυλή τους και διάφορα trolls των social media, ανακάλυψαν εν μια νυκτί τον ακραίο οικονομικό νεοφιλελευθερισμο… Και όχι απλά τον ανακάλυψαν τον ασπαστηκαν κιόλας και όχι μόνο τον ασπαστηκαν αλλά τον μετέτρεψαν σε σπουδή και αφήγημα. Ένα αφήγημα τόσο σκληρό που κρύφτηκε κάτω από την “προβιά” της ρεαλιστικοτητας των αριθμών, των οικονομικών μεγεθών, της τραπεζιτικης λογικής. Έτσι οι ακραίοι καπιταλιστες έγιναν ρεαλιστές νέο φιλελεύθεροι και ορισμένοι ακραίοι γενικά έγιναν πρακτικοι πολιτικοί,ανθρωποι του ρεαλισμού και της ειλικρίνειας που ήρθαν να μιλήσουν στους πολίτες την γλώσσας της αλήθειας και να τους προτείνουν όχι εύκολες λύσεις. Έτσι με την πληθώρα αυτών των φωνών και αφού το βήμα των media στην χώρα είχε στηθεί το μόνο που έμενε ήταν πριν φιλοξενηθούν αυτές οι φωνές νεοφιλευθερισμου και πρακτικών λύσεων και προσήλωσης στους αριθμούς, να βρεθεί και το ιστορικό αφήγημα για την χώρα. Το παράδειγμα προς αποφυγή, η ενοχή της στιγμής, η αυταπάτη και η προσωποποιηση της σε ατομική ευθύνη. Έτσι ώστε να υπάρχει το σύμβολο – επιχείρημα για χρόνια μέχρι σήμερα ότι “Αυτό δεν ήταν οικονομική πολιτική, ήταν πλιάτσικο..” και να αρχίσουν και οι φωνές τύπου “Αυτά πληρώνουμε σήμερα.. Αυτά μας έριξαν στα βράχια..”.

Χυδαιολογια, πολιτικός ρενβασισμος αλλά και στείρα ενοχικη-καταστροφολογικη πολιτική για το παρελθόν σε ένα κοκτέιλ με τον τελικό στόχο να είναι έτοιμος και να είναι η πρώτη δεκαετία του Πα. Σο. Κ. με την πρωθυπουργια του Ανδρέα Παπανδρέου….” Και τότε έγινε πάρτυ”και “Διοριζαν αβέρτα” και “Έτρωγαν Λεφτά..” και “Αυτά πληρώνουν σήμερα τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας…”. Όλοι όμως ανεξαιρέτως αυτό το οποίο ξεχνούν μέχρι σήμερα ειναι ότι οι κυβερνήσεις διαχρονικά σε αυτόν τον τόπο πέφτουν επειδή πολύ απλά δεν τηρούν αυτά τα οποία υπόσχονται, τα οποία ειναι η καλυτέρευσή και η πρόοδος του κοινωνικού εισοδήματος και κατά συνέπεια του επιπέδου ζωής των πολιτών. Αυτό ήταν που κράτησε το ΠΑΣΟΚ και τον Ανδρέα Παπανδρέου στην εξουσία και τον οδήγησε στην επιστροφή του το 1993.

Αυτο τους στοιχειώνει μέχρι σήμερα.. Η χρυσή δεκαετία 1981-89 όπου πραγματοποιήθηκε επιτέλους η ανάδειξη της μεσαίας τάξης ως “ραχοκοκαλιά” της χώρας και άμεση εισοδηματική αναπροσαρμογη με τα εισοδήματα να κατευθύνονται και να αναδεικνύουν τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα της χώρας. Με την ελληνική επαρχία να ακολουθεί τους εισοδηματικους ρυθμούς των αστικών κέντρων. Με τον μέσο ιδιωτικό και δημόσιο υπάλληλο να μπορεί πλέον να ζήσει το μακρινό κάποτε όνειρο των καλοκαιρινών διακοπών, του μεγαλύτερου μισθού, των σπουδών των παιδιών του σε άλλη πόλη ή και χώρα και την απόκτηση αυτοκινήτου. Ο Ανδρέας Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ αστικοποιησαν τον μέσο Έλληνα πολίτη, το έκαναν από φτωχό βαλακνιο συγγενή της ΕΟΚ γνήσιο Ευρωπαίο πολίτη.

“Όλα αυτά με υπέρογκο δανεισμό… Με χρέη… Με δάνεια και επιτόκια που σήμερα πληρώνουμε, με ψεύτικη ευημερία…”

Οχι φίλοι μου με οικονομική πολιτική που βασίστηκε και στον δανεισμό, γιατί φυσικά και τότε η Ελλάδα ανήκε σε ένα διεθνές καπιταλιστικο περιβάλλον που επέβαλλε τον δανεισμό των παγκόσμιων οικονομιών από τις αγορές. Αυτό που επιδίωκαν όλες οι κυβερνήσεις από την κρίση και μετά, την κανονικότατα δηλαδή να δανειζομαστε ως κανονική χώρα από τις διεθνείς αγορές. Αυτό έκανε και τότε ο Ανδρέας Παπανδρέου αλλά πιέζοντας όσο έπρεπε μέσω του Δημήτρη Τσοβολα (που δεν χάριζε κάστανα..) την οικονομική ελίτ της χώρας. Στο σκεπτικο να περνάτε καλά εσείς.. Να περνάει καλά και ο λαός και όλοι να είμαστε ικανοποιημένοι.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου πέτυχε το εξής αμίμητο… Εφήρμοσε γνήσιο κοινωνικό σοσιαλισμό με επίκεντρο τον άνθρωπο και τα όσα είχε στερηθεί μέχρι τότε, μέσα σε ένα ευημερευων και οικονομικά μεταβατικό διεθνές περιβάλλον. Υπήρξε ο ηγέτης που έκανε την επανάσταση και την αλλαγή πράξη ως ζωτικό δείκτη και όχι ως πολιτικό όραμα μόνο.