Σοφία Πουλοπούλου: “Κάτι κάνουμε λάθος ως πολιτεία και ως κοινωνία”

Γράφει η Σοφία Πουλοπούλου

Όσο η Κυριακή δεν είναι ημέρα εκκλησιασμού, ανάπαυσης και οικογενειακής συνεύρεσης γύρω απ´ το τραπέζι,
όσο το εργασιακό ωράριο θα αυξάνεται πέρα απ´ το 8ωρο,
όσο θα καταπατόνται οι άδειες μητρότητας και τα εργασιακά δικαιώματα,
όσο θα μειώνονται οι μισθοί και η ακρίβεια θα μαστίζει,
όσο θα στερούνται τα παιδιά τη φυσική παρουσία του πατέρα και της μητέρας τους στο σπίτι, για να βγάλουν τα προς το ζην οι γονείς τους,
όσο θα παρκάρονται παιδιά της ευαίσθητης ηλικιακής ομάδας των 4,5,6,7 ετών, ολόκληρα 10ωρα, καθημερινά, στο σχολείο, καταργώντας την γονεϊκή μέριμνα και φροντίδα, αναθέτοντας την ευθύνη για την ανατροφή και την διαπαιδαγώγηση των παιδιών αποκλειστικά σχεδόν στους εκπαιδευτικούς των 25 μαθητών ανά τάξη,
όσο τα παιδιά θα μεγαλώνουν σε ξένα χέρια και σε βρεφονηπιακούς σταθμούς από 6 μηνών και θα στερούνται ακόμα και τον μητρικό θηλασμό από 40 ημερών, υπό την απειλή και τον φόβο της απόλυσης,

τόσο θα χαλαρώνουν οι αξίες, τα ιδανικά, τα ήθη, τα έθιμα, η καλλιέργεια ηθικής συνείδησης.

Όσο η πολιτεία θα πλήττει τον οικογενειακό θεσμό, το σχολείο θα φιμώνεται και η κοινωνία θα γυρίζει κυνικά την πλάτη στον συνάνθρωπο, κάνοντας τα στραβά μάτια, τόσο θα αποξενωνόμαστε, θα μεγαλώνουμε συναισθηματικά και ψυχικά ασταθείς πολίτες και θα οδεύουμε προς την κτηνωδία και την απανθρωπιά.

Κάτι κάνουμε λάθος ως πολιτεία.

Κάτι κάνουμε λάθος και ως κοινωνία.

Κι όσο δεν θα αντιδρούμε, ο πάτος του βαρελιού θα βαθαίνει.