Στέφανος Παραστατίδης: Σκληρή κριτική στην κυβέρνηση και η παρομοίωση από την βυζαντινή ιστορία

Στην ομιλία του ο Βουλευτής Κιλκίς με το ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής, Στέφανος Παραστατίδης κατά τη σημερινή συζήτηση του Σχεδίου Νόμου του Υπουργείου Ανάπτυξης «για την ενίσχυση της προστασίας του καταναλωτή, της ανάπτυξης και της εύρυθμης λειτουργίας της αγοράς» χρησιμοποίησε ένα παράδειγμα από την βυζαντινή ιστορία για να παρομοιάσει την πολιτική της κυβέρνησης κατά της ακρίβειας.

“τα μέτρα της Κυβέρνησης είναι σαν να επιχειρείς να ρίξεις τα τείχη της Πόλης με μονόξυλα. Όχι γιατί δεν υπάρχουν σύγχρονα και αποτελεσματικά όπλα αλλά γιατί παριστάνει ότι μάχεται ενώ έχει παραδοθεί στις αδηφάγες ορέξεις των ισχυρών ολιγοπωλιακών παικτών μιας ασύδοτης αγοράς.” ανέφερε χαρακτηριστικά.

Ολόκληρη η ομιλία του:

«Υπάρχει ένα μικρό κεφάλαιο στην βυζαντινή ιστορία

το οποίο αναφέρεται σε μία παταγωδώς αποτυχημένη απόπειρα των Βίκινγκς

να καταλάβουν την Κωνσταντινούπολη με μονόξυλα.

Μία απόπειρα η οποία κατέληξε στο να γίνουν παρανάλωμα του πυρός από το υγρό πυρ των βυζαντινών στρατιωτών.

Κάθε φορά που η Κυβέρνηση ανακοινώνει μέτρα κατά της ακρίβειας,

κάθε φορά που ευαγγελίζεται ότι εισάγει ρυθμίσεις υπέρ του καταναλωτή

μου έρχεται στο μυαλό αυτή η ιστορία.

Για προφανείς λόγους: τα μέτρα της Κυβέρνησης είναι σαν να επιχειρείς να ρίξεις τα τείχη της Πόλης με μονόξυλα. Όχι γιατί δεν υπάρχουν σύγχρονα και αποτελεσματικά όπλα αλλά γιατί παριστάνει ότι μάχεται ενώ έχει παραδοθεί στις αδηφάγες ορέξεις των ισχυρών ολιγοπωλιακών παικτών μιας ασύδοτης αγοράς.

Με το παρόν μάλιστα νομοσχέδιο η κυβέρνηση προχωράει ένα ακόμα βήμα παραπέρα.

Αντί να αυστηροποιήσει το κυρωτικό πλαίσιο,

αντί να προστατεύσει τον καταναλωτή, αντί να επιβάλλει συγκεκριμένες υποχρεώσεις

αντί να εξοπλίσει εποπτικούς θεσμούς με προσωπικό και τεχνολογία,

αντί να νομοθετήσει στιβαρές αντιμονοπωλιακές νομοθεσίες,

αντί να ενισχύσει τον καταναλωτή

αρκείται σε επικοινωνιακού τύπου μέτρα ,

Μέτρα που η σκληρή πραγματικότητα των αριθμών αποκαλύπτει την πενιχρή τους αποτελεσματικότητα.

Ξέρετε, καμία επικοινωνιακή διαχείριση δεν μπορεί να καλύψει την απόγνωση ενός νοικοκυριού όταν βλέπει τις τιμές αγαθών πρώτης ανάγκης να εκτοξεύονται και τον μήνα να μην βγαίνει.

Όταν υποχρεώνεται να περιορίζει την κατανάλωση κρέατος, ελαιολάδου, τυριού, γάλακτος ακόμα και σε μικρά παιδιά γιατί διαφορετικά ο μισθός θα σωθεί το πρώτο 15νθήμερο του μηνός.

Καμία εικονική πραγματικότητα δεν μπορεί να ανατρέψει την αμείλικτη αλήθεια των αριθμών:

Μόλις χθες δημοσιεύτηκε μία ανάλυση της Εθνικής Τράπεζας που διαλύει τους βολικούς μύθους της Κυβέρνησης, της Κυβερνητικής Προπαγάνδας καλύτερα, και επιβεβαιώνει τους πραγματικούς λόγους για τους οποίους η ακρίβεια και ο πληθωρισμός παραμένουν σε πολύ υψηλό επίπεδο, το υψηλότερο στην Ε.Ε., τα πάντα είναι σύγκριση.

Λέει λοιπόν η ανάλυση της Εθνικής Τράπεζας, δημοσιεύθηκε χτες επαναλαμβάνω:

«Τα περιθώρια κέρδους των επιχειρήσεων, ιδιαίτερα στα τρόφιμα, παρέμειναν μεγάλα και δεν προσαρμόστηκαν στις μειώσεις τιμών πρώτων υλών και άλλων εισροών.»

Αυτό λέει. Τι συμβαίνει δηλαδή;

Οι τιμές των πρώτων υλών πέφτουν,

οι τιμές στην ενέργεια αποκλιμακώνονται,

η περίφημη εισαγόμενη ακρίβεια στην οποία τόσα επένδυσε επικοινωνιακά ο Πρωθυπουργός δεν υφίσταται.

Τι είναι αυτό που παραμένει;

Αποχαλινωμένες ολιγοπωλιακές δυνάμεις σε όλο το φάσμα της ελληνικής αγοράς,

στα σουπερμάρκετ, τα καύσιμα,

τα ηλεκτρικά είδη, την κινητή τηλεφωνία,

στην ενέργεια που η Κυβέρνηση επιχειρεί υποτίθεται να εποπτεύσει:

με ένα νομοθετικό κυρωτικό πλαίσιο χάδι σε σχέση με τα περιθώρια κέρδους και τα κέρδη που οι επιχειρήσεις αποκομίζουν

με μία αποδυναμωμένη Ανεξάρτητη Αρχή, την Επιτροπή Ανταγωνισμού, που αντί να ενισχύεται με προσωπικό απαξιώνεται από Υπουργούς και κυβερνητικά στελέχη

Και με μέτρα βεβαίως που κατά κόρον εισάγονται αλλά ποτέ δεν αξιολογούνται ως προς την αποτελεσματικότητά τους, ποτέ δεν αποτελούν αντικείμενο λογοδοσίας.

Η νομοθεσία για την προστασία του καταναλωτή,

οι αντιμονοπωλιακές πολιτικές

Και οι ισχυροί εποπτικοί θεσμοί που ρυθμίζουν, ελέγχουν και καταστέλλουν αθέμιτες πρακτικές

αποτελούν κληρονομιά της σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη και του New Deal στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Αποτελούν το προϊόν μιας πολιτικής συναίνεσης που πολιτικοποίησε τη μάχη κατά της εταιρικής απληστίας, την μετουσίωσε σε νομοθεσία και στιβαρές πολιτικές συνδυάζοντας θεσμική καινοτομία και ισχυρή πολιτική βούληση.

Το ίδιο διάστημα τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Αμερική μία «θερμή» δημοκρατία αποτέλεσε το εκκολαπτήριο ισχυρών καταναλωτικών κινημάτων

που επιδίωξαν επιτυχημένα με εναλλακτικές πρακτικές που συνδύαζαν ακτιβισμό και κοινωνική ευαισθητοποίηση

να δημιουργήσουν μέτωπα απέναντι σε εναρμονισμένες πρακτικές, σε πανίσχυρες νομικές ομάδες, σε αμέτρητο χρήμα και σε άφθονη απληστία.

Κάθε φορά που η κληρονομιά αυτή ξεχνιέται, κάθε φορά που η απληστία υπερισχύει των πολιτικών αντανακλαστικών της ρύθμισης και της προστασίας του αδυνάμου, η καταστροφή αποτελεί νομοτέλεια, όπως άλλωστε απέδειξε και η αμερικανική κρίση των στεγαστικών δανείων που κόντεψε να τινάξει στον αέρα την παγκόσμια οικονομία .

Στην Ελλάδα όλα αυτά όχι απλά παραμένουν ιστορική εκκρεμότητα αλλά διαρκώς υπαναχωρούμε.

Να μιλήσουμε ανοιχτά.

Καθημερινά βλέπουμε από την κυβέρνηση ένα σχέδιο επιθετικής επέκτασης του ολιγοπωλιακού μοντέλου σε όλους τους τομείς της ελληνικής οικονομίας.

Ένα μοντέλο που πλέον δεν περιορίζεται απλά σε οριζόντια μονοπώλια αλλά και σε καθετοποιημένα.

Ολιγοπώλια που καταλαμβάνουν όλο το φάσμα λειτουργίας της οικονομίας από την παραγωγή έως την λιανική πώληση.

Βλέπουμε τους ίδιους παίκτες να καταλαμβάνουν θέσεις ισχύος στην παραγωγή και στην κατανάλωση.

Στην ιδιωτική υγεία και στην ιδιωτική ασφάλιση.

Στην ενέργεια και στις τηλεπικοινωνίες.

Στην ιδιωτική εκπαίδευση.

Και εκεί, κάτω από βαρύγδουπες εκφράσεις και ωραιοποιημένες ερμηνείες της πραγματικότητας, κρύβεται η σκληρή αλήθεια:

γινόμαστε μάρτυρες μίας μετάβασης σε ένα οικονομικό μοντέλο που βασίζεται στην προνομιακή ισχύ που διασφαλίζει η έλλειψη ανταγωνισμού και η απουσία ρύθμισης.

Σε ένα μοντέλο που διαχέεται στο σύνολο της ήδη προβληματικά διαρθρωμένης ελληνικής οικονομίας, με αδύναμους θεσμούς, μόνιμα εμβρυακό καταναλωτικό κίνημα και μικρομεσαίους επιχειρηματικούς παίκτες υπό διωγμό.

Σε ένα μοντέλο που εξελίσσει πανίσχυρους μηχανισμούς παράκαμψης κάθε ρυθμιστικού πλαισίου, τα σύγχρονα τείχη της Πόλης.

Για να καταλάβουμε τα τείχη αυτά δεν αρκούν τα μονόξυλα.

Απαιτείται ένας οδικός χάρτης μιας προοδευτικής αλλαγής παραδείγματος στη χώρα που θα πρέπει να περιλαμβάνει:

– Ενοποίηση, κωδικοποίηση και εξορθολογισμό της νομοθεσίας προστασίας του καταναλωτή και του ανταγωνισμού.

– Αυστηροποίηση του κυρωτικού πλαισίου, ώστε οι κυρώσεις να ασκούν πραγματική αποτρεπτική επιρροή.

– Ενίσχυση της Επιτροπής Ανταγωνισμού με προσωπικό και σύγχρονα τεχνολογικά εργαλεία.

– Διαμόρφωση μίας αποτελεσματικής θεσμικής αρχιτεκτονικής που θα συνδυάζει ευελιξία, αποκέντρωση και αξιοποίηση της γνώσης.

– Διεύρυνση της παραγωγικής βάσης της χώρας μέσω ενός σχεδίου αναζωογόνησης της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας, εκδημοκρατισμού της πίστωσης και της εξασφάλισης ζωτικού χώρου σε όλους τους τομείς της ελληνικής οικονομίας.

– Και τέλος ενδυνάμωση του καταναλωτικού κινήματος μέσα από την εδραίωση μιας ζωντανής δημοκρατικής, συμμετοχικής διαδικασίας.

Και κλείνω με ένα σχόλιο κύριε Υπουργέ,

Μιλήσατε για το “λεφτά υπάρχουν”, να πούμε λίγο ότι εδώ υπάρχει μια προπαγάνδα, η οποία συνεχίζεται επί χρόνια,

το “λεφτά υπάρχουν” αφορούσε στη μείωση της σπατάλης,

στον εξορθολογισμό ουσιαστικά και όχι στις παροχές,

Εδώ παρουσιάζεται και παρουσιάστηκε ως παροχές,

Λοιπόν λεφτά υπήρχαν και λεφτά υπάρχουν αρκεί να γίνεται σωστή διαχείριση, Αλλά βεβαίως “λεφτά αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν” στους Έλληνες πολίτες, οι οποίοι ζορίζονται και οι οποίοι πληρώνουν Χ2 και Χ3 φορές με βάση τον πληθωρισμό τροφίμων σε σχέση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο.»