Καλούμε σε συγκέντρωση αλληλεγγύης και διαμαρτυρίας κρατώντας στο ένα χέρι ένα βιβλίο και στο άλλο μια φωτογραφία του Βασίλη… (θα υπάρχουν τυπωμένες, όσοι όμως μπορέσετε, παρακαλείσθε να εκτυπώστε την δική σας, διότι αναλόγως την προσέλευση ενδέχεται να μην φτάσουν). Ζητάμε την άμεση ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων του από την πλευρά της Πολιτείας.

Καλούμε όλες τις συλλογικότητες αλλά και κάθε ευαισθητοποιημένο /-η, σε θέματα δικαιοσύνης, πολίτη να δώσουν το “παρών” και να ενώσουν τις φωνές τους, ώστε να φτάσει προς κάθε κατεύθυνση το παρακάτω μήνυμα : “Δεν είν’ δικαιοσύνη η βία, η τιμωρία /
Θέλουμε αναμόρφωση με ανοιχτά βιβλία”

Ο Βασίλης Δημάκης, με πρόσχημα την τήρηση υγειονομικών πρωτοκόλλων, απομακρύνθηκε από το κελί του, το laptop και τα βιβλία του και συμπλήρωσε στις 23/5/2020 29ημέρες υποχρεωτικής “καραντίνας”, εκ των οποίων 14 στη φυλακή των Γρεβενών και 15 στα υπόγεια των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού, παρά τις αρχικές διαβεβαιώσεις της Γ. Γ. Αντεγκληματικής Πολιτικής, Σοφίας Νικολάου για το αντίθετο. Από χθες (23/5) ο Βασίλης Δημάκης, αν και σωματικά ήδη καταβεβλημένος, ξεκίνησε εκ νέου απεργία πείνας και δίψας ενώ, απογοητευμένος για την άδικη απομάκρυνσή του από την εκπαιδευτική διαδικασία, αποφάσισε άρνηση κάθε επικοινωνίας, ακόμη και με τον δικηγόρο του.

Στην τελευταία του δήλωση καταγγέλλει πως στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανενός είδους “καραντίνα”, πως έτσι κι αλλιώς δεν τηρούνται τα υγειονομικά πρωτόκολλα στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού και πως η στέρηση του δικαιώματός του στην εκπαίδευση (μην έχοντας πρόσβαση έστω σε ένα λάπτοπ με σύνδεση, για να μπορεί να παρακολουθεί τα εξ αποστάσεως μαθήματα της σχολής του), είναι μια εκδικητική τακτική που έχει στόχο την ηθική και σωματική εξόντωσή του. Ο Βασίλης είναι πλέον απελπισμένος, δηλώνει ότι παραιτείται από την εκπαιδευτική διαδικασία γιατί “… κουράστηκα, απηύδησα και απογοητεύτηκα παντελώς… ” Δικαιοσύνη αυτή την ώρα, για τον Βασίλη σημαίνει τήρηση των υποσχέσεων από πλευράς ενός “κράτους δικαίου” και ενός “σωφρονιστικού” συστήματος που δεν εκδικείται, αλλά δίνει τις δυνατότητες στους κρατούμενους να (ανα) μορφωθούν, να συνεχίσουν τις σπουδές τους, ενός συστήματος που διασφαλίζει εμπράκτως και με ειλικρίνεια τις κατάλληλες υγειονομικές συνθήκες στις φυλακές.

“Αρκεί, όμως, η σιωπή ενός άγνωστου φυλακισμένου, εγκαταλελειμμένου, που ταπεινώνεται στην άλλη άκρη της γης, για να ανασύρει τον συγγραφέα από την εξορία του, κάθε φορά που καταφέρνει, τουλάχιστον, να μη λησμονήσει αυτή τη σιωπή μες στα προνόμια της δικής του ελευθερίας και να την κάνει να αντηχήσει μέσω της τέχνης του.”
Αλμπέρ Καμύ