Το Διευθυντήριο και η άνοδος των πολιτικών άκρων στην Ευρώπη -Του Χρήστου Τσούνη

Το 1995 ο Ανδρέας Παπανδρέου, αυτός ο τεράστιος οραματιστής, κατόπιν μιας  συνόδου των ηγετών της ΕΕ στην καθιερωμένη συνέντευξη τύπου εξέθεσε μια σειρά  προβληματισμών για το μέλλον της Ευρωπαϊκής ενοποίησης και την αξία των εθνικών  κυβερνήσεων. 

Οι προβληματισμοί του αειμνήστου εμβληματικού αρχηγού της Δημοκρατικής  Παράταξης δυσκολεύομαι να πω με βεβαιότητα ότι 27 χρόνια μετά δεν επιβεβαιώθηκαν. 

Για την ακρίβεια δεν επιβεβαιωθήκαν απλά, αλλά εντάθηκαν και αποτελούν  πραγματικότητα στην παρούσα στιγμή. 

Ο Ανδρέας είχε μιλήσει για ένα «Διευθυντήριο» στον πυρήνα των κεντρικών  ευρωπαϊκών αποφάσεων είτε από αξιωματούχους γραφειοκράτες των Βρυξελλών είτε  από τους ηγέτες των ισχυρών κρατών και οικονομιών της Ευρώπης οι οποίοι  αποφάσιζαν ανερμάτιστα για το μέλλον της Ένωσης και του κάθε κράτους ξεχωριστά. 

Προφανώς, με όπλο τις οικονομικές ενισχύσεις αλλά και τις ενδεχόμενες κυρώσεις οι  λίγες ισχυρές χώρες καθόρισαν το μέλλον για ολόκληρη την γηραιά ήπειρο. 

Πράγματι, μέσω του ασφυκτικού νομισματικού ελέγχου λόγω του ευρώ και των  αυστηρών δημοσιονομικών κανόνων, οι Εθνικές Κυβερνήσεις των κρατών υπάγονται  κατευθείαν στην ΕΕ ενώ οποιαδήποτε μονομερής παρέκκλιση από κάποιο κράτος  τιμωρείται πάραυτα. 

Η Ελλάδα και ο Ευρωπαϊκός Νότος έχουν επανειλημμένα κληθεί να πειθαρχήσουν με  τις τάχα ομοφώνες αποφάσεις της ΕΕ. Από πού να ξεκινήσει κανείς: την κοινή αγροτική  πολιτική, το σύμφωνο δημοσιονομικής σταθερότητας, τα σκληρά μνημόνια και τις  επιτηρήσεις, τα δύο μέτρα και δύο σταθμά στην ενεργειακή διαχείριση; Και τούτα, είναι απλώς ενδεικτικά λαμβανομένου υπόψη ότι η χώρα μας και οι πόροι της  «αξιοποιούνται» διαχρονικά για λογαριασμό της ΕΕ τη στιγμή που η χώρα μας  δυσκολεύεται να απολαύσει τα προνόμια που απορρέουν από την συμμετοχή της στην  ένωση.

Η Ελλάδα, καίτοι πάντα «πρόθυμη» να πειθαρχήσει στο «Διευθυντήριο» των  Βρυξελλών, όταν μιλά για εμπάργκο στο εμπόριο όπλων στην Τουρκία πολλές χώρες, όπως η Γερμανία, δεν είδαν και δεν ξέρουν. Όταν οι ελληνικές κυβερνήσεις μιλάνε  ανοιχτά για την μετατροπή της χώρας σε αποθήκη μεταναστευτικών ροών, η Ευρώπη  κωφεύει και κάνει μαθήματα ανθρωπισμού με τα δικά της σύνορα εν πολλοίς κλειστά. Όταν η Ελλάδα φρουρεί αδιάλειπτα τα σύνορα της (και παράλληλα σύνορα της  Ευρώπης) και χρηματοδοτεί με ένα μεγάλο μέρος του ΑΕΠ της τις ένοπλες δυνάμεις της  , η Ευρωπαϊκή Ένωση μοιράζει μεν ευχές και υποσχέσεις, αλλά όταν φτάνει η στιγμή να  εξεταστεί σοβαρά η ενιαία Εξωτερική και Αμυντική Πολιτική της ΕΕ, το «Διευθυντήριο» παραπέμπει το θέμα στις καλένδες. 

Είναι δεδομένο πως τα οφέλη της Ευρωπαϊκής ενοποίησης είναι πολλαπλά στην πορεία  των δεκαετιών, αλλά η Ένωση καθίσταται ένας οργανισμός δύο ταχυτήτων και ο  Ευρωπαϊκός Νότος έχει σίγουρα πληγεί από την τροπή αυτή. 

Εξαιτίας δε των ανωτέρω, η πολιτικοκοινωνική κατάσταση στις χώρες του Ευρωπαϊκού  Νότου παρουσιάζει ξεκάθαρες ομοιότητες, ως η κλιμάκωση του κοινωνικού  αποκλεισμού και η περαιτέρω φτωχοποίηση της βάσης των κοινωνιών καθώς και η ανάπτυξη των ακραίων πολιτικών δυνάμεων. Το Vox στην Ισπανία με την Λεπέν στην  Γαλλία και το Fratelli d’Italia της Μελόνι στην Ιταλία με την ελληνική ακροδεξιά  αναδεικνύονται σε ρυθμιστικούς πολιτικούς παράγοντες. 

Η άκρα δεξιά επιχαίρει για την κατάσταση αυτή και επιχειρεί να δώσει «εύκολες λύσεις» για την αντιμετώπιση της παράτυπης μετανάστευσης και της αύξησης της  εγκληματικότητας. Επιδιώκει να «απαντήσει» στο σπουδαίο ζήτημα της  υπογεννητικότητας και του δημογραφικού και «προτείνει» μέτρα στήριξης για την  αύξηση του λαϊκού εισοδήματος ενώ ταυτόχρονα λανσάρει «ανυπακοή» στην ΕΕ και τα  όργανα της. 

Ο κίνδυνος της κοινοβουλευτικής επικράτησης των άκρων, λοιπόν, είναι ante portas και  τούτο διότι η μόνιμη συμμόρφωση στις αποφάσεις του ευρωπαϊκού «Διευθυντηρίου» από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις του δημοκρατικού τόξου εξοργίζουν τις κοινωνίες. Εξάλλου, οι αποφάσεις αυτές ούτε τις οικονομικές υφέσεις και τον πληθωρισμό  αντιμετώπισαν ούτε την παράτυπη μετανάστευση και τον μετασχηματισμό των ευρωπαϊκών κοινωνιών σε ένα πολυπολιτισμικό μωσαϊκό που ίσως και να μην είναι  αποδεκτό από τα έθνη της Ευρώπης. 

Διάγουμε ακόμη μία ιστορική καμπή για το μέλλον της Γηραιάς Ηπείρου και ο  προοδευτικός κόσμος απανταχού πρέπει να βγει στην πρώτη γραμμή με τομές και  γενναίες πολιτικές προκειμένου να διασωθούν οι ευρωπαϊκές κοινωνίες αφενός από τον  οικονομικό μαρασμό που έφερε η πολυετής λιτότητα και η πανδημία και αφετέρου από  την άνοδο των ακραίων φωνών του πολιτικού συστήματος. Οι Ευρωπαίοι πρέπει να  διδαχθούν από την ιστορία τους και να μην ξεχνούν τι ακολούθησε μετά την επικράτηση  της ακροδεξιάς στην Ευρώπη κάποιες δεκαετίες πριν. 

Κλείνω την καταγραφή αυτών των σκόρπιων σκέψεων μου με μια ευχή για την Πατρίδα  μας.

Την ευχή η Δημοκρατική Παράταξη, το ΠΑΣΟΚ, να συνεχίσει να επαγρυπνεί  διαρκώς για τα δημοκρατικά κεκτημένα του λαού μας, αλλά και να τοποθετηθεί γενναία  με σθένος για τα σημαντικά προβλήματα της Ελληνικής Κοινωνίας ακόμη και αν έρθει  αντιμέτωπο με την πολιτική κορεκτίλα και την προπαγάνδα της παγκοσμιοποιημένης  πραγματικότητας. 

Άλλωστε μόνο το ΠΑΣΟΚ μπορεί…