“Το μεγαλύτερο ατόπημα της κεντροδεξιάς ρητορικής” – Του Χρίστου Σαββουλίδη

Καθώς οι εσωκομματικές εκλογές του Κινήματος Αλλαγής πλησιάζουν, οι πολιτικές συζητήσεις στη χώρα μας στρέφονται όλο και περισσότερο γύρω από τον ρόλο του  ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, στην ελληνική πολιτική από την ίδρυση του μέχρι σήμερα. Στις απόψεις που κυριαρχούν διακρίνεται η νοσταλγία για μια εποχή κοινωνικής προόδου και οικονομικής ευημερίας, μια εποχή όπου η φωνή του λαού ακουγόταν στην κυβέρνηση και η φωνή της κυβέρνησης ακουγόταν στην Ευρώπη. Ωστόσο ακούγονται και απόψεις έντονης κριτικής και αποδοκιμασίας, κυρίως από τον συντηρητικό χώρο, με σκοπό να πλήξουν την παράταξη. Φυσικά κάθε δημοκρατικό κόμμα οφείλει να σέβεται την κριτική, αρκεί η τελευταία να είναι δίκαιη και τεκμηριωμένη. Είναι επομένως τεκμηριωμένα τα όσα καταλογίζει η νεοφιλελεύθερη ρητορική στο κόμμα της κεντροαριστεράς;

Αρχικά, το πλέον άστοχο σχόλιο της κεντροδεξιάς παράταξης, είναι πως το ΠΑΣΟΚ οδήγησε την χώρα στην οικονομική κρίση και την πτώχευση. Μικρή σημασία έχουν ωστόσο αυτοί οι ισχυρισμοί, καθώς τα οικονομικά δεδομένα της χώρας αποδεικνύουν το ακριβώς αντίθετο. Έστω ότι λαμβάνουμε υπόψη ως αντιπροσωπευτικούς δείκτες της οικονομικής κατάστασης, τα ποσοστά ανεργίας, πληθωρισμού και δημοσιονομικού ελλείμματος του ΑΕΠ της χώρας, με βάση τα δεδομένα του ΟΟΣΑ, προκύπτει το παρακάτω ενδιαφέρον συμπέρασμα. Κατά την κυβερνητική περίοδο 1979-81, επί των ημερών της  κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας με πρωθυπουργό τον Γ. Ράλλη, παρατηρείται εκτίναξη του πληθωρισμού από το 16,5% το 1979 στο 22,7% το 1981, εν αντιθέσει με την κυβερνητική περίοδο 1981-85, όπου η κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου, προχωρά στον σταθερό περιορισμό του πληθωρισμού από το 20,7% το 1982 στο 18,3% το 1985. Στο τέλος της δεύτερης κυβερνητικής θητείας του Ανδρέα Παπανδρέου ο πληθωρισμός θα βρεθεί στο 13,6%, για να ανέβει και πάλι στο 19,7% το 1991 ξανά με κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας. Η τελευταία κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου, καταφέρνει και πάλι να περιορίσει τον πληθωρισμό κάτω από 10% αυτή τη φορά το 1995. 

Όσων αφορά τώρα την ανεργία, αυξάνεται σταθερά κατά την περίοδο 1977-1996 ανεξάρτητα από τις εναλλαγές κυβερνήσεων. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον όμως προκαλούν τα ποσοστά του δημοσιονομικού ελλείμματος του ΑΕΠ. Τα δημοσιονομικά ελλείμματα της χώρας μας λοιπόν, αν και βρίσκονταν σε χαμηλά επίπεδα κατά την κυβερνητική περίοδο 1979-81 (2,4% το υψηλότερο), αυξάνονται ραγδαία κατά την περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ, με αποκορύφωμα το 1985 (11,6%). Σημαίνει όμως αυτό πως έγινε κάτι λάθος; Η αλήθεια είναι πως όχι. Αντιθέτως, την περίοδο αυτή υλοποιείται ένα πραγματικά κρίσιμο και τολμηρό εγχείρημα από την κυβέρνηση. Ο λόγος, για το Πενταετές Πρόγραμμα Οικονομικής και Κοινωνικής Ανάπτυξης 1983-1987. Εν ολίγοις, πρόκειται για μια ριζοσπαστική και ιστορική οικονομική μεταρρύθμιση, με στόχο την εξυγίανση του δημοσίου τομέα και των υπηρεσιών του, την ενίσχυση της πιστοληπτικής ικανότητας του κράτους μέσω της σταθεροποίησης του πληθωρισμού και της βελτίωσης της απορροφητικότητας της αγοράς εργασίας. Παράλληλα στόχος του προγράμματος ήταν η απελευθέρωση της εθνικής οικονομίας από την κηδεμονία των ισχυρών κρατών της Δύσης. Εύκολα μπορεί να διαπιστώσει κανείς, πως ο τελικός στόχος, ήταν η στροφή της εθνικής οικονομίας προς τους οικονομικά ασθενέστερους, και την γενικότερη βελτίωση του δείκτη ανθρώπινης ανάπτυξης.

Κανείς δεν είναι ωστόσο αρκετά αφελής ώστε να πιστέψει πως αυτά ήταν εύκολα για ένα κράτος όπως η Ελλάδα. Ας μην ξεχνάμε πως το ελληνικό κράτος, μόλις έβγαινε από έναν αναπτυξιακό και οικονομικό μεσαίωνα, τον οποίο επέβαλε η ελληνική δεξιά, αποκαλώντας τον φιλελευθερισμό. Η κυβέρνηση έπρεπε να αντιμετωπίσει άμεσα την χρόνια αδράνεια και στασιμότητα των προηγούμενων ετών, ώστε να μειώσει τις επιπτώσεις στον πληθωρισμό και το ισοζύγιο πληρωμών που αναπόφευκτα θα προκαλούσε μια τόσο έντονη παρέμβαση στα οικονομικά του κράτους.

Επομένως καταλαβαίνουμε, ότι το μόνο ασφαλές συμπέρασμα, είναι πως το αφήγημα γύρω από την δήθεν καταστροφική οικονομική πολιτική του ΠΑΣΟΚ, δεν είναι παρά ένα πρόχειρο κατασκεύασμα με στόχο να καλύψει της οικονομικές αποτυχίες των δεξιών κυβερνήσεων, με έμμεσες επιθέσεις στις δημοκρατικές και φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις.

Τα παραπάνω όμως ανήκουν στο παρελθόν. Στις 5 Δεκεμβρίου, κάθε πολίτης θα έχει την ευκαιρία να διεκδικήσει και πάλι την αλλαγή, γιατί η αλλαγή είναι η μόνη πολιτική πρόταση που παραμένει πάντα επίκαιρη και διαχρονικά απαραίτητη. Είναι άλλωστε γνωστό, πως όταν οι άνθρωποι που πιστεύουν στην αλλαγή σφίγγουν το χέρι, ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο!