Αντιπολίτευση <<γιατι πρέπει..>> ή <<γιατί ΠΡΕΠΕΙ..>> εν καιρώ πανδημίας -Γράφει ο Κοτσαρίνης Βασίλειος

     Τα γεγονότα που λαμβάνoυν χώρα το τελευταίο χρονικό διάστημα στο υγειονομικό σκηνικό της χώρας είναι άκρως συνυφασμένα με τα γεγονότα στο πολιτικό. Οι αποφάσεις της κυβέρνησης δηλαδή, αν μη τι άλλο επηρεάζουν άμεσα την έκβαση της κατάστασης που βιώνουμε με την πανδημία. 

     Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

• Βιώνουμε ως χώρα, πολλώ δε μάλλον ως ανθρωπότητα, μια κατάσταση της οποίας τη φόρμουλα αντιμετώπισης γνωρίζουμε απόλυτα; Σαφέστατα και όχι.
• Πρόκειται για μια συγκυρία, στην οποία θα έπρεπε να υπάρξει μια εθνική ομοψυχία και κυρίως συνεννόηση (το λεγόμενο << να βάλουμε όλοι πλάτη >>); Σίγουρα.
• Πρέπει να λειτουργήσουμε ο καθένας ως ασπίδα για τον εαυτό του αλλά και τον συμπολίτη του (περί ατομικής ευθύνης ο λόγος); Θα έπρεπε.
• Από την έναρξη της πανδημίας έως και σήμερα η κυβέρνηση κάνει λάθη σε αποφάσεις και διαχείριση; Κάνει και μάλιστα σημαντικά.
• Δεδομένου ότι οι κυβερνητικές αποφάσεις αφήνουν περιθώρια για αντίλογο και εναλλακτικές προτάσεις, σε ποιον πέφτει ο κλήρος να αναλάβει δράση; προφανώς στην αντιπολίτευση.
• Ναι, αλλά σε ποια αντιπολίτευση…;

     << Υπάρχουν τώρα περιθώρια για αντιπολίτευση; >> ακούω να λένε πολλοί. Η απάντηση στην ερώτηση αυτή είναι ότι μια γόνιμη και υπεύθυνη αντιπολίτευση έχει πάντα θέση σε κάθε Δημοκρατική κοινωνία. Για την ακρίβεια, αποτελεί επιτακτική ανάγκη αν αυτή θέλει να θεωρείται προοδευτική. Αυτό δεν αλλάζει ποτέ, ούτε εν καιρώ πανδημίας. Ο λόγος λοιπόν για μια αντιπολίτευση, η οποία βρίσκεται συνεχώς κοντά στα γεγονότα και κατ’ επέκταση κοντά στο λαό με συγκεκριμένες προτάσεις και δράσεις. Είναι η αντιπολίτευση, η οποία είναι εκεί για να επισημάνει, να αναδείξει και να προειδοποιήσει σχετικά με λάθη της εκάστοτε κυβέρνησης, αλλά είναι και αυτή που θα συναινέσει με αυτή σε μείζονα θέματα όταν και αν χρειαστεί. Είναι η αντιπολίτευση, που ως πρωταρχικό μέλημα έχει  να αφουγκράζεται τις ανάγκες της κοινωνίας, να αναγνωρίζει τα προβλήματα της, να τα αναδεικνύει και να αναζητά τις λύσεις τους. Είναι η αντιπολίτευση που έχει ως επίκεντρο τον πολίτη και όχι τις δημοσκοπήσεις, πολιτικό κόστος και την προοπτική κυβερνησιμότητας. Είναι η αντιπολίτευση που έχει ανάγκη ο Λαός. 

        Στον αντίποδα αν και υπάρχουν πολλές μορφές με τις οποίες μπορεί κάποιο κόμμα να ασκήσει αντιπολιτευτική δράση, θα ήταν χρήσιμο να εστιάσουμε στην μια από τις πιο διαδεδομένες. Συγκεκριμένα την αντιπολίτευση της διαφωνίας, της άρνησης και των δημοσκοπήσεων. Το τελευταίο αφορά τις περιπτώσεις όπου η δράση δεν παρακινείται από τα προβλήματα και τις ανάγκες της κοινωνίας, αλλά από δημοσκοπίκούς δείκτες. Χαρακτηριστικό της συγκεκριμένης αντιπολιτευτικής δράσης είναι η στείρα άρνηση σε οποιαδήποτε νέα πρόταση που ενδέχεται να υποβάλλει το κυβερνών κόμμα. Προφανώς και σε μια δημοκρατική κοινωνία δεν είναι κακό να διαφωνείς, αλλά όταν το κάνεις οφείλεις το λιγότερο να αντιπροτείνεις! Να προτείνεις δηλαδή τη δική σου θέση, την οποία έχεις (τουλάχιστον) μελετήσει, κοστολογήσει και κρίνεις ότι στη δεδομένη χρονική στιγμή μπορεί να συμβάλλει θετικά έως και να αποβεί καθοριστική για τη χώρα αψηφώντας το ενδεχόμενο πολιτικό κόστος σε περίπτωση λάθους. Πρωταρχικό μέλημα είναι της είναι η διαφωνία. Εύκολη, ευκαιριακή αντιπολίτευση χωρίς επιχειρήματα αλλά με λαϊκιστικές κορόνες. Γιατί ; Γιατί ‘’πρέπει μωρέ..’’

          Πρόσφατα άκουσα τις ομιλίες των πολιτικών αρχηγών στη Βουλή. Μίλησε πρώτα ο πρωθυπουργός και τη σειρά πήρε η αντιπολίτευση. Στην ομιλία του ενός είδους που αναφέραμε, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης αναλώθηκε στο να συγκρίνει τον εαυτό του με τον πρωθυπουργό ( <<τι έκανα, τι έκανες, τι κάναμε>>) και να κυριαρχεί στο λόγο του το α’ και β’ πρόσωπο. Στο σημείο αυτό ομολογώ ότι ούτε και ο πρωθυπουργός μας εξέπληξε. Για άλλη μια φορά κατέστησε εύφορο το έδαφος για κοκορομαχίες, με την αγαπημένη του συνήθεια να υπενθυμίζει στο τέλος κάθε φράσης του το όνομα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, σαν να συμμετέχουμε σε κάποιο διαγωνισμό και κάθε μέτρο που λαμβάνει η κυβέρνηση είναι προς επίδειξη στην προηγούμενη και όχι για το συμφέρον του λαού. Από την άλλη μεριά και όσον αφορά το άλλο είδος (πρόεδρος ΚΙΝΑΛ), στην ομιλία της κυριαρχούσαν οι όροι/ιδανικά <<εθνικό συμφέρον>>, << σχεδιασμός >>, << πολίτης >>, << η κοινωνία πρώτη >>, ενώ παράλληλα κατέθετε μια σειρά προτάσεων εξόδου της χώρας από την υγειονομική κρίση. Προτάσεις και θέσεις σοβαρές, μετρημένες και κυρίως ρεαλιστικές με γνώμονα την κοινωνία. 

Μήπως είναι ώρα να συλλογιστούμε τι είδους πολιτικής ζητάμε; Τα συμπεράσματα δικά σας …

Κοτσαρίνης Βασίλειος 

Φοιτητής Κτηνιατρικής ΑΠΘ

Μέλος της Νέας Γενιάς του Κινήματος Αλλαγής

Μέλος Τ.Ο. Ζηρού