Αφρ.Παπαθανάση: Πάμε λοιπόν να κερδίσουμε πολιτική, ιδεολογική, κυριαρχία, όχι ασθενικά δημοκοπικά ποσοστά.

Γράφει η Αφροδίτη Παπαθανάση, πρ.Βουλευτής Φωκίδας, Οικονομολόγος

Αυτή τη στιγμή οι δημοσκοπήσεις δίνουν το στίγμα μια «φωτογραφίας», απόψεων, συναισθημάτων αλλά και αποχής της κοινωνίας από την πολιτικής, τις πολιτικές και το δημόσιο βίο.

Η κατάκτηση της δεύτερης θέσης, στις ευρωεκλογές του 2024, μοιάζει να είναι, ο εκλογικός στόχος, το νήμα τερματισμού, για ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι όμως ακριβώς έτσι; μπορούμε να θέτουμε ως στοίχημα τη δεύτερη θέση, σαφώς με αύξηση ποσοστών, όταν ο δημοκοπικός ορίζοντας, είναι κάτω του 20%, αυτές τις εποχές, σε αυτές τις συνθήκες, όταν υπάρχουν, παράλληλα μεγάλα προβλήματα :

• Η απαξίωση της Πολιτικής από μεγάλο μέρος της κοινωνίας, η αποχή συμμετοχής,
• Η μη επιθυμία μιας συλλογικής πολιτικής προσπάθειας σχεδόν από το μισό της κοινωνίας που αρνείται τη συμμετοχή στα Κοινά,
• Το ευρύ κύμα λαϊκισμού που υιοθετείται, ξανά, όχι μόνο από παραδοσιακά δεξιά της ΝΔ κόμματα και σχήματα,
• Αλλά το κύμα λαϊκισμού – τραμπισμού, που έρχεται στο δημόσιο βίο και από τις τοποθετήσεις και πρακτικές ισχύος του «41%» , αλλά και από την εκκολαπτόμενη αντίληψη μιας αρχηγικής εξουσίας στον ΣΥΡΙΖΑ, όπου «με τα λεφτά μου» όλα λύνονται.

Δεν μπορούμε να αναζητούμε, δημοκοπικά και εκλογικά μόνο την 2η θέση στις ευρωεκλογές, ως βήμα ενός συγκροτημένου προοδευτικού χώρου, όταν δεν αντιμετωπίζουμε ταυτόχρονα και ισχυρά, αυτό που φέρνει η απαξίωση της Πολιτικής, τον λαϊκισμό, φαινόμενα επικοινωνίας ισχύος.

Μα τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης είναι κλειστά συστήματα, που υπηρετούν τα παραπάνω προβλήματα θα πείτε. Ισχύει. Ισχύει, το ξέρουμε, ήδη η Χώρα καταδικάζεται για αυτό.

Μόνο, που αν ο δικός μας στόχος βλέπει μόνο μέσα από την ανάγνωση των δημοσκοπήσεων, ποσοστά, τότε, δεν υπηρετούμε με τη σειρά μας, επαναλαμβάνω σε κλίμα μιντιακής ασφυξίας, τις συνθήκες να πάει ο Δημοκρατικός Χώρος και κόσμος παρακάτω.

Σήμερα η πολιτική ταυτότητα δεν συνεπάγεται ισχυρό δεσμό με την κομματική ταυτότητα. Οι νέοι, τα νοικοκυριά, ανησυχούν για το φυσικό περιβάλλον, την καταστροφή που βλέπουν να έρχεται από παντού τριγύρω, από το θεσσαλικό κάμπο, στα αυθαίρετα των ισχυρών δίπλα στο κύμα, στην καταστροφή των δασών και αλπικών τοπίων. Οι πολίτες ανησυχούν, δεξιοί, αριστεροί για την ακρίβεια, το βιοτικό τους επίπεδο ή την μικρομεσαία επιχείρηση τους που προσπαθεί δύσκολα να επιβιώσει. Όλοι, δεξιοί αριστεροί, κεντρώοι, είναι σε σκέψεις, σε θλίψη από γεγονότα όπως τα Τέμπη και την διαχείριση αυτών.

Οι ανησυχούσες ή όσοι η κρίση τους χτυπά ξανά δεν κρίνονται από την κομματική τους ταυτότητα. Πρώτα κρίνονται, χαρακτηρίζονται, από την σχέση που έχουν με την αλήθεια, με πραγματικά οικονομικά και πολιτικά δεδομένα ή με τα σενάρια συνομωσίας, ή με την καθολική άρνηση σε όφελος ενός στενού μικροκομματισμού.

Η ΝΔ κυριαρχεί δημοκοπικά και πολιτικά, γιατί πρώτα, με δεδομένο την κλειστή πρόσβαση της άλλης άποψης σε τηλεοπτικό χρόνο και προβολή, οχυρώθηκε πίσω από ένα σύστημα εξουσία που μοιράζει εύνοια σε κύκλους μικροπολιτικής. Κυριαρχεί γιατί πολιτικά κέρδισε την ηγεμονία της «αποτελεσματικότητας», απέναντι στη χαοτική κατάσταση με το ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν κυριαρχεί γιατί έδωσε λύσεις σε ζητήματα αξιοκρατίας, διαφάνειας, δικαιοσύνης, οικονομικής ευημερίας στην κοινωνία, αντίθετα μοιράζει κουπόνια στη φτώχεια, δεν τη θεραπεύει, δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα του πολίτη σε Δικαιώματα. Κυριαρχεί στο μεσαίο – κεντρώο χώρο γιατί εκφράζει μια «σταθερά», ισορροπία απέναντι σε πιθανές περιπέτειες εποχής Βαρουφάκη. Όλα αυτά βέβαια με ισχυρό επικοινωνιακό επιτελείο, όχι στις πολιτικές πχ. περισσότερη «Διαφάνεια», αλλά στο πρόσωπό, χτίζει η επικοινωνία του Μαξίμου, μόνο το πρόσωπό του ισχυρού Πρωθυπουργού, που μαλώνει κακούς υπουργούς, δεν ξέρει για κρίσεις και επεμβαίνει δυναμικά όταν η αδυναμία των Υπουργών του τον καλεί.

Δηλαδή, το ΠΑΣΟΚ πρωτίστως, δεν έχει απέναντι του Κυβέρνηση ή πρόσωπα με πολιτικές πχ. «έβαλε τη Χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση», αλλά ένα σύστημα εξουσίας ολίγων, ισχυρών συμφερόντων διανομής εθνικού χρήματος και το πολιτικό, μιντιακό σύστημα που στηρίζει αυτή τη νομή εξουσίας.

Για αυτό, με όποιες δυνάμεις έχουμε, πρέπει να εξηγούμε κάθε στιγμή, τι κερδίζει και τι χάνει η κοινωνία, από την διακυβέρνηση της Δεξιάς. Τι στοιχίζει στην κάθε οικογένεια ή αποχή της από την συμμετοχή στις εκλογές, για την ποιότητα της εκπαίδευση των παιδιών της, για την αξιοπρέπεια στις υπηρεσίες υγείας. Δεν είναι το δημοκοπικό ποσοστό ο στόχος που με κλειστά μάτια πρέπει να κυνηγούμε. Αλλά το πώς ο κόσμος πρέπει ξανά να ασχοληθεί με τα του δημόσιου βίου. Το πώς πρέπει να αντισταθούμε σε λογικές ισχύος εξουσίας, είτε αυτές προέρχονται εκλογικά ποσοστά «41%» ή από λογικές αγοράζω κανάλια, κόμματα, μηχανισμούς, επικοινωνία. Το λάθος δηλαδή που τυχαία ή λόγω πολιτικής αδυναμία, ή τι άλλο, διαπράττει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ.

Και πάλι, το ερώτημα. Πως; Πως το ΠΑΣΟΚ θα μπορέσει να αντισταθεί σε αυτήν την ισοπέδωση τριγύρω. Ανοιχτό κόμμα, επαφή με την κοινωνία που δεν είναι οι πίτες και οι ομιλίες από έδρας, συστηματική, συστηματική επαναλαμβάνω ενασχόληση μας με τα προβλήματα ενός τόπου, μιας κοινωνικής ομάδας, δηλαδή συνέπεια.
Πολιτικές, που εξηγούν, στον αριστερό και στον παραδοσιακό δεξιό, τι συνεπάγεται για αυτόν, τη ζωή του, το οικονομικό, φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον που ζει, η επικράτηση της Α ή Β αντίληψης, ποιες οι άλλες απόψεις, τι διεκδικούμε και γιατί.

Δεν είναι «θεραπεία» για το ΠΑΣΟΚ, ούτε τα συνθήματα, ούτε το αέναο κυνήγι μιας δεύτερης δημοκοπικής θέσης, μονάδες πίσω από τον πρώτο. Δεν συνεπάγεται αυτό πολιτική κυριαρχία στον αυτοαποκαλούμενο προοδευτικό χώρο, αν δεν εξηγήσεις στα κόμματα όμορου κύκλου, τι είναι σήμερα αληθινά προοδευτικό προς όφελος της κοινωνίας και της Χώρας.

Πολιτική κυριαρχία πρέπει να επανακτήσει το ΠΑΣΟΚ στην αντίληψη της κοινωνίας. Είναι θετικό που υπάρχουν θέσεις και δουλειά από την Κοινοβουλευτική Ομάδα. Είναι βάση. Δεν είμαστε όμως καν στη μέση μια προσπάθειας πολιτικής ιδεολογικής κυριαρχίας, ενώ μπορούμε.
Πρώτον γιατί μπορούμε να αντιμετωπίσουμε πολιτικά όλα τα δεξιά παραπήγματα εθνικισμού, φόβου και λαϊκισμού, που ο κίνδυνος που έχουμε μπροστά μας – εμείς και όλο το πολιτικό σύστημα – είναι η ισχυρή παρουσία τους στις ευρωεκλογές. Δεύτερον, δυστυχώς, γιατί τα όμορα κόμματα, δεν έχουν ακόμη την κουλτούρα και παιδεία παραγωγής πολιτικών. Και τρίτον γιατί το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε καλύτερα από κάθε πολιτικό φορέα, να θέσει ζητήματα, όχι μόνο με ιστορικά παραδείγματα, αλλά με την ανάγνωση που έχει για τις διακρίσεις και τις ανισότητες που γεννά το σήμερα και το αύριο, από εξελίξεις και νέες κρίσεις που διαμορφώνουν οι συνθήκες.

Πάμε λοιπόν να κερδίσουμε πολιτική, ιδεολογική, κυριαρχία, όχι ασθενικά δημοκοπικά ποσοστά.