H Boυλευτής του Κινήματος Αλλαγής (Β2 Δυτικός Τομέας Αττικής), Νάντια Γιαννακοπούλου, αρθρογραφεί στο “The Socialist” με αφορμή το νομοσχέδιο Κεραμέως που ψηφίστηκε στη Βουλή.

Το Νομοσχέδιο για την Παιδεία τελικά ψηφίστηκε, όπως άλλωστε αναμενόταν. Η Κυβέρνηση για άλλη μια φορά δεν άκουσε καμία πρόταση, έδειξε ότι κάνει διάλογο, τον οποίο στην συνέχεια δεν λαμβάνει υπόψη. Το Κίνημα Αλλαγής δεν έχει κλειστά τα μάτια του στην πραγματικότητα, στα προβλήματα των Ελληνικών Πανεπιστημίων, σε φαινόμενα ανομίας και τραμπουκισμών, «ξεχειλώματος» της λειτουργίας τους. Γι’ αυτό και κατέθεσε συγκεκριμένες εναλλακτικές προτάσεις. Ωστόσο, ας μην κρυβόμαστε. Δυστυχώς, όμως, οι προτάσεις μας επισκιάστηκαν μέσα στη σύγκρουση μιας Κυβέρνησης που θεωρεί ότι έχει το αλάθητο και δεν ακούει κανένα και ενός ΣΥΡΙΖΑ που δείχνει να νιώθει ότι βρίσκεται σε μια χώρα που έχουν βγει τα τανκς έξω.

Eίναι η πολλοστή φορά που συζητήσαμε κάποιο Νομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας κατά τη διάρκεια της θητείας αυτής της Κυβέρνησης. Αυτό είναι ένα πρόβλημα από μόνο του. Είναι φανερό ότι υπάρχει μια αποσπασματική αντιμετώπιση των θεμάτων χωρίς να υπάρχει ένα ενιαίο μεταρρυθμιστικό σχέδιο για το εκπαιδευτικό μας σύστημα στο σύνολό του. Λείπει ένα εθνικό σχέδιο που δεν θα αλλάζει με κάθε νέα κυβέρνηση. Εάν πραγματικά θέλαμε να κάναμε μία σοβαρή τομή στην παιδεία, όπως έχει κάνει η Φινλανδία ή άλλες χώρες, τότε θα προσερχόμασταν όλα τα κόμματα της ελληνικής Βουλής σε έναν ευρύ διάλογο και διαβούλευση με όλους τους φορείς της εκπαιδευτικής κοινότητας. Και για τα επόμενα 12 χρόνια θα ακολουθούσαμε από το νηπιαγωγείο μέχρι και την τριτοβάθμια εκπαίδευση το σύστημα στο οποίο θα είχαμε συμφωνήσει, προκειμένου να έχουμε σοβαρά αποτελέσματα. Ανέφερα την Φινλανδία. Στη χώρα αυτή συζήτησαν επί χρόνια και όταν κατέληξαν ψήφισαν και μια ρήτρα υψηλής πλειοψηφίας για να αλλάξει ακόμα και μια διάταξη.

Στη χώρα μας η μόνη συνολική, ριζοσπαστική προσπάθεια και μάλιστα με εντυπωσιακή συναίνεση έγινε με τον γνωστό Νόμο Διαμαντοπούλου. Ψηφίστηκε με πάνω από 280 ψήφους για να κακοποιηθεί από όλους τους επόμενους Υπουργούς, για να καταργηθεί οριστικά από την Κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Εκατοντάδες λαμπροί ακαδημαϊκοί που είχαν έρθει από τα καλύτερα πανεπιστήμια όλου του πλανήτη για να βοηθήσουν εκδιώχθηκαν.  

Αυτή είναι η αλήθεια, όπως και ότι σήμερα ζούμε μια κατάσταση παθογενειών, με απαξίωση όλου του μοντέλου που κυριάρχησε και συνοψίζεται στα εξής σημεία: Περάστε κόσμε χωρίς στοιχειώδεις επιδόσεις, τελειώστε όποτε θέλετε ή αν θέλετε μην τελειώνετε κιόλας, αλλά θα λέγεστε φοιτητές,  βάπτιση όλων των ΤΕΙ σε ΑΕΙ σε ένα βράδυ, στήριξη ενός έωλου αναπτυξιακού περιφερειακού μοντέλου που στηρίζεται σε εκατοντάδες σχολές παντού, σχολές με πτυχία χωρίς αξία βλέποντας το 40% των σπουδαστών των ΙΕΚ να είναι πτυχιούχοι ΑΕΙ. Μαζί μ’ αυτά μια άποψη ότι τα ΑΕΙ δεν είναι πρωτίστως χώροι μάθησης και έρευνας, αλλά πολιτικοποίησης και μια προσπάθεια να κρυφτεί η αλήθεια και να παρουσιαστεί  ότι η παραβατικότητα, το εμπόριο ναρκωτικών οι τραμπουκισμοί, η βία, οι ξυλοδαρμοί και οι απειλές  κατά καθηγητών είναι δήθεν περιθωριακά φαινόμενα. Δεν είναι όμως έτσι. Οι εικόνες ευτελισμού του Πρύτανη της ΑΣΟΕΕ μέσα στο σπασμένο γραφείο του ήρθαν να μας θυμίσουν τον φασισμό και την πρακτική ταγμάτων εφόδου μέσα στα Α.Ε.Ι. 

Προϋπόθεση κάθε ειλικρινούς διαλόγου είναι να μην αρνείται κανείς την πραγματικότητα και βέβαια οι κυβερνώντες να έχουν μάτια και αυτιά ανοιχτά για να συνθέσουν. Πρέπει λοιπόν να πάμε μπροστά, να αναβαθμίσουμε τα Πανεπιστήμια αποδεχόμενοι το αυτονόητο: Δεν μπορούμε να προσδοκούμε αναβάθμιση χωρίς πλήρη απεμπλοκή από παθογένειες ενός ζοφερού παρελθόντος που δηλητηριάζει την πανεπιστημιακή ζωή.

Οι προσπάθειες της κυβέρνησης να πείσει κοινωνία και εκπαιδευτική κοινότητα πως ο ψηφισθείς πια Νόμος στοχεύει στην ουσιαστική βελτίωση σπουδών, αν και ορθώς θέτει ορισμένα καίρια ζητήματα, όπως η προστασία και αναβάθμιση της ακαδημαϊκής ελευθερίας, δεν απέδωσαν καρπούς, γιατί αντιμετωπίζει αυτά τα θέματα χωρίς να ακούει. Όχι αυτούς που θεωρούν λογικά όσα νοσηρά γίνονται, αλλά αυτούς που θέλουν να συμβάλουν θετικά με προτάσεις και ιδέες, όπως το Κίνημα Αλλαγής. 

Ας αναφερθούμε σε τρεις βασικούς άξονες του ψηφισθέντος Νόμου, που κυριάρχησαν και στο δημόσιο διάλογο.

ΠΡΩΤΟΝ: Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα των παραπάνω είναι η διάταξη για τη θεσμοθέτηση ομάδων προστασίας των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων που θα υπάγονται στην ΕΛΑΣ.

Ανέφερε τόσο η κα Υπουργός κατά την εισήγηση της όσο και ο κος Χρυσοχοϊδης πως δεν πρέπει να κλείνουμε τα μάτια σε ένα χρόνιο πρόβλημα, το οποίο με το πέρασμα των χρόνων φαίνεται να γιγαντώνεται. Στην ομιλία μου στην Βουλή συμφώνησα μ΄αυτό. Ωστόσο, ας μη κλείνουμε τα αυτιά μας. Η Κυβέρνηση προσπάθησε να το αντιμετωπίσει πρόσφατο παρελθόν, με τη ρύθμιση του αρ. 64 του ν. 4623/2019 περί ασύλου, την αποτυχία της οποίας οι ίδιοι επιβεβαίωσαν λίγους μήνες μετά, με τις νέες διατάξεις. 

Ασφαλώς και τα Πανεπιστήμια χρειάζονται ελεγχόμενη πρόσβαση και φύλαξη. Η φύλαξη διαχρονικά, αλλά και σήμερα, είναι ανεπαρκής, γιατί ούτε η πολιτεία διέθετε τα αναγκαία οικονομικά και τεχνικά μέσα, αλλά ούτε και οι πρυτάνεις έκαναν αυτό που όφειλαν. Δυστυχώς πολλοί Πρυτάνεις φοβούνται, άλλοι δεν θέλουν να πάρουν ευθύνη και άλλοι βρίσκονται σε ιδεολογική καθήλωση. Εμείς προτείναμε σε κάθε Πανεπιστημιακό Ίδρυμα τη δημιουργία ενός σώματος εξειδικευμένων φυλάκων σύμφωνα με το συνταγματικό αυτοδιοίκητο. Αυό ισχύει άλλωστε στα περισσότερα Ευρωπαϊκά Πανεπιστήμια. Να ανακτηθούν τα άβατα και να οργανωθεί σωστά έλεγχος εισόδου, πχ με κάρτα, για τους φοιτητές και τους εργαζόμενους. Κανείς δεν μας άκουσε.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ:  Ένα ακόμα μείζον θέμα έχει να κάνει με τη ρύθμιση του ελληνικού φαινομένου των αιώνιων φοιτητών, κάτι που αναδεικνύει τη στρεβλή λειτουργία του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Όλοι όσοι έχουμε στοιχειώδη λογική, συμφωνούμε ότι οι σπουδές πρέπει να γίνονται μέσα σε συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο, ώστε να είναι συνεκτικές και επίκαιρες. Στα ελληνικά Πανεπιστήμια, η φοίτηση γίνεται με σχεδόν πλήρη απουσία διαρκούς ελέγχου παρουσίας και γνώσεων. Ο φοιτητής γίνεται έρμαιο στο πέλαγος του χρόνου. Οπωσδήποτε πρέπει να μπει ένα όριο στον χρόνο φοίτησης. Είναι άλλωστε πάγια θέση μας το ν+2. Ωστόσο υπήρξαν  παρατηρήσεις των Πανεπιστημιακών ως προς την διαγραφή, τη μερική φοίτηση και άλλες εξαιρέσεις. Κατά την συνηθισμένη αυτάρκη πρακτική του Υπουργείου, δεν ελήφθησαν κι αυτές υπόψη.

ΤΡΙΤΟΝ: Για την εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο και την στρεβλή συζήτηση που προκύπτει κάθε φορά με τη βάση στις εισαγωγικές, η πρότασή μας είναι ξεκάθαρη. Για την εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο πρέπει να θεσμοθετηθεί το Εθνικό Απολυτήριο Λυκείου, με χρήση Τράπεζας θεμάτων για την ενιαία αξιολόγηση των μαθητών. Να αναβαθμιστεί άμεσα η τεχνική εκπαίδευση μέση και τριτοβάθμια, ώστε να αποσυμφορηθεί η πανεπιστημιακή ζήτηση σε μεγάλο ποσοστό.  Να διερευνήσουμε τον μετασχηματισμό της τελευταίας τάξης Λυκείου σε προπαρασκευαστικό έτος για την εισαγωγή στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση, με έμφαση σε εξατομικευμένα σε κάθε μαθητή προγράμματα συμβουλευτικής και επαγγελματικού προσανατολισμού με βάσει τις εξελίξεις της εθνικής και παγκόσμιας οικονομίας. Πως αντιμετωπίστηκαν αυτες οι προτάσεις του Κινήματος Αλλαγής; Χωρίς καμία λέξη, χωρίς καμία αναφορά.

Σήμερα υπάρχει ένας νέος Νόμος. Λυπάμαι, αλλά μια ευκαιρία να προχωρήσουμε σε σοβαρές τομές και σε μια βαθιά Μεταρρύθμιση στην Παιδεία χάθηκε. Η Κυβέρνηση είναι ικανοποιημένη που πέρασε ένα Νόμο που θεωρεί ότι θα αλλάξει πολλά. Σύντομα θα καταλάβει ότι δεν έκανε κάτι σημαντικό, παρά μόνο προσέθεσε άλλο ένα κρίκο στην αλυσίδα των χαμένων ευκαιριών