Εβίνα Τσακίρη: “Κουλτούρα ειρήνης”

*Η Εβίνα Τσακίρη είναι Δικηγόρος Αθηνών με ειδίκευση στο Εμπορικό Δίκαιο

«Ιστορική στροφή Γερμανίας και Ε.Ε μετά την Ρωσική εισβολή και το τέλος της μεταψυχροπολεμικής αυταπάτης», «Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι πλέον μια ήπια δύναμη – υπερασπιστής των αξιών του κράτους δικαίου. Μπορεί να διαθέσει και σκληρή ισχύ για να υπερασπιστεί τις αξίες της Δημοκρατίας, της συμφιλίωσης και της αλληλεγγύης.»

Τα παραπάνω αποσπάσματα από κυριακάτικες εφημερίδες δεν αποτελούν πρωτοτυπία. Ακούγονται στα δελτία ειδήσεων και κυκλοφορούν από στόμα σε στόμα «εν είδει θριάμβου»: «Ξύπνησε η Γερμανία! Η Ευρώπη θωρακίζεται!»

Και τώρα, που τις ανθρωπιστικές αξίες θα τις θα τις προστατεύουν πολυβόλα, αντιαρματικά και βόμβες μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι; Ναι, όσο ήσυχοι κοιμόμαστε τα τελευταία χρόνια που θωρακίζουμε τα σπίτια μας, τα αυτοκίνητά μας, τα κινητά μας, τους υπολογιστές μας, τους τραπεζικούς μας λογαριασμούς… από κακόβουλες ενέργειες. Ίσα ίσα, τα πολλά μέτρα αντιστοιχούν σε πολλούς φόβους που η εκθετική τους αύξηση οδηγεί σε νέα μέτρα και το πηγάδι γίνεται απύθμενο… 

Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε βέβαια πως, εφόσον η ανθρωπότητα δεν κατάφερε ως σήμερα να εξασφαλίσει ένα παγκόσμιο σύστημα διεθνούς αλληλεγγύης που θα εξοβέλιζε τον πόλεμο ως μέσο επίλυσης των αντιθέσεων και των αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων, η θωράκιση φαίνεται αναγκαία.

Ναι, αλλά τότε πώς θα αξιολογηθεί το πανανθρώπινο αίτημα για Ειρήνη; Τα δισεκατομμύρια των μεμονωμένων ανθρώπων που ο καθένας τους αρνείται τον πόλεμο; Οι ορδές των προσφύγων, τα χιλιάδες άδολα μάτια των παιδιών που μας κοιτάζουν μέσα από τις οθόνες τις τελευταίες αυτές ημέρες δεν διαμορφώνουν έναν πανίσχυρο, αντίρροπο «ειρηνισμό» που θα μπορούσε να καταλύσει την αναγκαιότητα του πολέμου; 

Αν και το αίτημα φαίνεται καταδικασμένο μέσα στον φαύλο κύκλο του, ποτέ δεν είναι αργά  να καλλιεργηθεί επίμονα και συστηματικά μια «κουλτούρα ειρήνης». Κουλτούρα ειρήνης μέσω μιας παιδείας που θα έχει στόχο την εσωτερική καλλιέργεια του ανθρώπου, μιας παιδείας που θα τον βοηθήσει να υποτάξει τον εγωκεντρισμό του, να τιθασεύσει τις ορμές του και να περιορίσει τον παραλογισμό του.

Είναι βέβαιο πως όλα αυτά μπορεί να φανούν ουτοπικά , όσο ουτοπικό μπορεί να είναι και το ότι με την «σκληρή ισχύ» μπορούν να προστατευθούν οι ανθρωπιστικές αξίες, η ειρήνη, η δημοκρατία, η συμφιλίωση, η αλληλεγγύη. Και… «μέσα σε κρότους μέσα σε φόβους» πώς να περνά η ζωή μας;