Γεννήθηκα 8 του Μάρτη!

*Ο τίτλος του παρόντος άρθρου αποτελεί πραγματικό περιστατικό. 

Γεννιέσαι την έχεις μητέρα…. 

Πας σχολείο και κάθεται δίπλα σου με τα ροζ κοκαλάκια, σε κοιτά και σου χαμογελά. Σηκώνεσαι και είσαι 16 και ζεις για μια καψούρα. Ο πρώτος σου έρωτας; Ίσως.

Είσαι πια 40 και είναι το στήριγμα σου, η μητέρα των παιδιών σου.

Τα χρόνια περνούν και είναι δίπλα σου, πιστή συντροφιά και αέναη δύναμη.

Γυναίκα. Ένα πλάσμα μοναδικό. Παναγία, μάνα, σύζυγος, φίλη, συνάδερφος, επαγγελματίας. 

Κι όμως εσύ ω μαχητή άρρεν δεν την τιμάς. Εκείνη που σε γέννησε, εσύ την υποτιμάς για το φύλο της. Αυτήν που σε περιμένει στο σπίτι μεγαλώνοντας τα παιδιά σου, εσύ την μειώνεις στο εργασιακό σου περιβάλλον. Αυτήν που αγαπάς όσο καμιά γιατί είναι η κόρη σου, εσύ την βρίσκεις μπροστά σου και ζητάς ανταλλάγματα για να την «βοηθήσεις» στην αρχή της.

Ακραίο; Σας κάνει εντύπωση; Δεν νομίζω και τόσο. Εξάλλου ο σεξισμός απέναντι όχι μόνο σε γυναίκες αλλά σε κάθε άνθρωπο που για κάποιο λόγο η κοινωνία αντιμετωπίζει ως μια αδύναμη μειοψηφία, διαπρέπει εν έτη 2021. Γιατί αυτοί είμαστε. Ή μήπως τελικά όχι; Εξάλλου αυτή η «μειοψηφία» όπως τους αρέσει να μας αποκαλούν δεν είμαστε και τόσο μειοψηφία. Μάλλον πλειοψηφία θα έλεγα καθώς στις Δυτικές χώρες ο πληθυσμός αποτελείται σε μεγαλύτερο αριθμό από γυναίκες. 

Γενικότερα, ο αγώνας κατά του bullying, του σεξισμού, της ομοφοβίας και όλων των μορφών βίας που υπάρχουν ανεξαρτήτως φύλου και σεξουαλικών προτιμήσεων δεν είναι για εμένα ένα πολιτικό statement. Μια κολόνια που φοράω επειδή πουλάει, όπως κάνουν αρκετοί.

Για εμένα ο αγώνας αυτός αντικατοπτρίζει την ανατροφή μου και το ποια είμαι. Ποτέ δεν θα δεχτώ να προσβάλλουν τον διπλανό μου ή την διπλανή μου, ποτέ δεν θα κάτσω αμέτοχη όταν πειράζουν το διαφορετικό παιδί δίπλα μου, όπως και δεν έκατσα ποτέ. Από τα σχολικά μου χρόνια «οι τραμπούκοι» με έβρισκαν πάντα απέναντι τους να τους χαλάω την πιάτσα, αποκαλύπτοντας την δειλή τους φύση.

Αυτό που πρέπει να περάσει στην κοινωνία και φυσικά σε όλους όσους πέφτουν θύματα των άρρωστων αυτών συμπεριφορών της βίας είναι ότι ο ομοφοβικός είναι ο προβληματικός, ότι ο βίαιος πρέπει να ζήσει στο περιθώριο, ότι ο σεξιστής πρέπει να αποκαλυφθεί και να εξευτελιστεί. Η φωνή μας είναι η δύναμη μας και ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί μερικά λόγια στήριξης και αγάπης να σώσουν την ζωή κάποιου που υποφέρει.  

ΥΓ: Γεννήθηκα 8/3/1991 στο Λίβερπουλ της Μεγ. Βρετανίας 

Βάσια Ν. Αναστασίου

Αναπληρώτρια Γραμματέας Επικοινωνίας Κίνημα Αλλαγής

Δικηγόρος/Δημοσιογράφος

MSc, PhD