Κώστας Σκανδαλίδης: «Eν μέσω θερινών διακοπών, η Kυβέρνηση προχωρά στην πλήρη αποδόμηση του κοινωνικού κράτους»

Ομιλία του Κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του Κινήματος Αλλαγής, Κώστα Σκανδαλίδη, στη συζήτηση για το νομοσχέδιο του Υπουργείου Ανάπτυξης και Επενδύσεων: «Απλούστευση του πλαισίου άσκησης οικονομικών δραστηριοτήτων αρμοδιότητας Υπουργείων Ανάπτυξης και Επενδύσεων, Υποδομών και Μεταφορών, Υγείας και Τουρισμού, ρυθμίσεις για τις παραγωγικές δραστηριότητες και άλλες διατάξεις για την ενίσχυση της ανάπτυξης».

• ΓΙΑ ΤΟ ΦΠΑ ΣΤΑ ΝΗΣΙΑ

Ειλικρινά προσπαθώ να καταλάβω γιατί αυτός ο στόμφος και αυτού του τύπου η ομιλία σήμερα στη Βουλή των Ελλήνων για την τροπολογία για τον ΦΠΑ. Είναι τόσο μεγάλη επιτυχία το να μην καλύπτονται τα νησιά για παράδειγμα; Και γιατί αυτή η αίσθηση ότι ξαφνικά βρισκόμαστε σε μια προεκλογική περίοδο; Λοιπόν εγώ θα ήθελα λίγο πιο σοβαρή πολιτική τοποθέτηση σε ό,τι αφορά ένα θέμα που είναι πραγματικά τεράστιο.

Και εντάξει φέρνει η Κυβέρνηση την τροπολογία και προφανώς θα την ψηφίσουμε διότι αφορά τη μονιμοποίηση στα πέντε νησιά. Αλλά έλεος! Και θα ήθελα για αυτό να κάνω ένα σχόλιο. Εχθές πολλοί μνημόνευσαν το έργο και την προσφορά του Ανδρέα Παπανδρέου. Επειδή υπήρξε μια παρανόηση από τον κ. Βρούτση, να πω το εξής: Ο μειωμένος συντελεστής ΦΠΑ στα νησιά ξεκίνησε το ΄87 με αιχμή τα Δωδεκάνησα, μόνο στα Δωδεκάνησα, αξιοποιώντας το ειδικό καθεστώς που είχε πριν και που η Ευρωπαϊκή Ένωση, η ΕΟΚ τότε, επέμενε να το ανατρέψει να μην ισχύει για τα Δωδεκάνησα. Και πέτυχε σε αντιστάθμισμα με σκληρή διαπραγμάτευση τη μείωση του ΦΠΑ στα Δωδεκάνησα.

Στη συνέχεια επεκτάθηκε πάλι με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στο Βόρειο Αιγαίο και μετά ήρθε η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και κάλυψε και τις Κυκλάδες. Ακολούθησε όμως η Νέα Δημοκρατία τώρα την πεπατημένη του ΣΥΡΙΖΑ, που αφού κατήργησε αρχικά τον νόμο, μετά από πιέσεις μας τον επανέφερε για τα πέντε νησιά, (για τη Λέρο, την Λέσβο, την Κω, τη Σάμο και τη Χίο) σε συνάρτηση με τις μεταναστευτικές ροές και τα κέντρα παραμονής προσφύγων.

Η παράταση λοιπόν που φέρνει σήμερα η Κυβέρνηση –που είναι μια αυτονόητη πράξη- μονιμοποιεί σε αυτά τα πέντε νησιά τη μείωση του ΦΠΑ. Αντί, λοιπόν, για συνεχείς παρατάσεις, μονιμοποίηση. Έστω και με αυτή την βελτίωση, δεν είναι αρκετή. Όλοι αναρωτιούνται και δικαιολογημένα: Μειωμένος ΦΠΑ στην Κω αλλά όχι στην Κάλυμνο, στην Λέσβο αλλά όχι στη Λήμνο, στη Σάμο, αλλά όχι στην Ικαρία; Διαπραγματευτήκατε τόσο σκληρά όπως λέτε και δεν καταφέρατε στη νησιωτική Ελλάδα που έχει μια τελείως διαφορετική γεωγραφική και οικονομική και αναπτυξιακή οντότητα, να επεκτείνετε τη μονιμοποίηση και στα υπόλοιπα νησιά; Να μην νιώθει παραδείγματος χάρη ο κάτοικος της Νισύρου ή της Καλύμνου ότι ζει μειονεκτικά απέναντι στον κάτοικο της Κω; Άρα λοιπόν, εντάξει, παραιτούμαστε και απεμπολούμε στην πράξη τη νησιωτικότητα;

Θα συζητήσουμε καμιά φορά σε αυτήν την Αίθουσα επί της ουσίας για την νησιωτικότητα και τι σημαίνει για κάθε πράξη της Κυβέρνησης; Για οποιοδήποτε θεσμικό ή οικονομικό νόμο, τι σημαίνει νησιωτικότητα, ποιος την επέβαλλε και πώς έγινε η συνταγματική της κατοχύρωση; Τα θετικά λοιπόν να τα δεχόμαστε, να τα ψηφίζουμε αλλά να μην υπομένουμε τη διαστρέβλωση των πραγμάτων.

• ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ ΓΙΑ ΤΟ PSI

Θα πω μια κουβέντα από την αντιπαράθεση που έγινε το πρωί για το PSI.  Νομίζω ότι ήταν μια συζήτηση έξω από το ιστορικό της πλαίσιο. Εγώ κατανοώ απολύτως όσα ανέφερε ο κ. Τσακαλώτος. Είναι η έκφραση μιας ευχής όμως που επιχειρεί να πάρει το χαρακτήρα μιας κριτικής απόρριψης του PSI. Πρώτα -λέει ο κ. Τσακαλώτος- έπρεπε να γίνει το PSI και η ρύθμιση του χρέους και έπειτα η δημοσιονομική προσαρμογή. Προφανώς είναι μια θεωρητική τοποθέτηση. Διότι τα γεγονότα εκείνης της εποχής για όσους τα έζησαν δεν μπορούσαν να δώσουν τη δυνατότητα στην κυβέρνηση, σε οποιαδήποτε κυβέρνηση, να κάνει την επιλογή της προτεραιότητας μετά την καταστροφική τετραετία του κ. Καραμανλή. Την επιλογή των βημάτων που θα έπρεπε να γίνουν για την αντιμετώπιση της τεράστιας δημοσιονομικής κρίσης που είχε μπει η χώρα.

Άρα λοιπόν για όσους έζησαν τα γεγονότα δεν είναι η ελληνική κυβέρνηση που επέβαλε τη σειρά. Η πραγματικότητα της οικονομίας είναι αυτή που επέβαλλε τη σειρά. Και χαίρομαι που ο κ. Τσακαλώτος αναγνώρισε σήμερα ότι ήταν θετική εξέλιξη η υπόθεση του PSI.

• ΤΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΑΙ Η ΘΕΡΙΝΗ ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Για το νόμο σας κύριε Υπουργέ, τα είπε όλα ο κ. Κατρίνης, οι άλλοι ομιλητές του Κινήματος Αλλαγής. Εγώ δεν έχω να προτείνω τίποτα ιδιαίτερο. Δεν θέλω να μπω σε μια διαδικασία να ξαναρχίσω να λέω πράγματα που τα έχουν πει οι προηγούμενοι ομιλητές.

Θέλω όμως με την ευκαιρία αυτή και επειδή εχθές έγιναν και μερικές ανακοινώσεις από το υπουργικό συμβούλιο, να βάλω ένα ευρύτερο θέμα που κατά τη γνώμη μου είναι πάρα πολύ σημαντικό.

Ο κ. Μητσοτάκης φαίνεται ότι έβαλε έναν κεντρικό στόχο, τον θερινό του κεντρικό στόχο, που είναι κατά τη γνώμη μου, εν μέσω θερινών διακοπών, η πλήρης αποδόμηση του κοινωνικού κράτους. Μέχρι πριν από λίγο καιρό είχαμε imitation μεταρρυθμίσεις στο κράτος, τη φορολογία, στο επιτελικό, στην αυτοδιοίκηση, στα πανεπιστήμια. Τα πρώτα νομοσχέδια της Κυβέρνησης όλα είχαν το χαρακτήρα μιας μεταρρυθμιστικής πνοής, υποτίθεται, και που δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ψιλοπράγματα ατάκτως εριμμένα και όχι τόσο σημαντικά σε σχέση με αυτά που έλεγε εκ των προτέρων και προγραμματικά. Αν όμως μέχρι τώρα υπήρχαν imitation μεταρρυθμίσεις, ο κύριος Πρωθυπουργός διάλεξε τον χρόνο των θερινών διακοπών για να κάνει τις πραγματικές αντιμεταρρυθμίσεις είτε αναφέρεται στο εργασιακό, είτε αναφέρεται στο ασφαλιστικό, είτε αναφέρεται αύριο στην υγεία και μεθαύριο στα πανεπιστήμια.

Ήδη έχετε προγραμματίσει σειρά θεσμικών νομοσχεδίων που, κατά τη γνώμη μου, έχουν έναν βασικό στόχο την εποχή της ιδιώτευσης, την ενίσχυση του ιδιωτικού απέναντι σε κάθε συλλογικό, σε κάθε συλλογική συσσωμάτωση και έκφραση των διεκδικήσεων και των απόψεων του ελληνικού λαού. Αυτή είναι η βασική ψυχή της αντιμεταρρύθμισης και ο βασικός στόχος που ταιριάζει απόλυτα με την πραγματική ιδεολογική ταυτότητα και θέση της Νέας Δημοκρατίας και όχι της δήθεν κεντρώας και εκσυγχρονιστικής της φυσιογνωμίας.

Θα ήθελα λοιπόν να κάνω μερικές ερωτήσεις για το ασφαλιστικό. Πρώτον να μας εξηγήσετε την αντίφαση: Ο κ. Βρούτσης χθες υπεραμύνθηκε της δικής του πολιτικής και αν θέλετε υπεραμύνθηκε των αναλογιστικών μελετών που έφερε. Και «θα φέρουμε νέες αναλογιστικές μελέτες» μας λέει. Ήταν περήφανος που μας έλεγε ότι μέχρι το 2060 έχει λυθεί το θέμα του ασφαλιστικού. Τώρα φέρνετε νέα ρύθμιση; Τι προέκυψε; Δεν μας βγαίνουν οι αναλογιστικές μελέτες;

Δεύτερον, το κόστος μετάβασης στην ιδιωτικοποίηση του επικουρικού και του νέου συστήματος υπολογίζεται σε 50 έως 60 δισεκατομμύρια. Ποιος θα το πληρώσει; Ποιους θα επιβαρύνει; Τι συνέπειες θα έχει στην οικονομία και στην αποτύπωση των αριθμών;

Τρίτον, τάζετε στους νέους μεγάλες επικουρικές συντάξεις που προκύπτουν από τις υποτιθέμενες υπεραποδόσεις του κεφαλαιοποιητικού συστήματος. Ποιων αγορών; Στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό που έχει μεγαλύτερη απόδοση το κεφάλαιο; Πώς ευσταθεί το επιχείρημα ότι θα τροφοδοτήσετε την ανάπτυξη όταν οι εισφορές θα επενδύονται σε ξένες κεφαλαιαγορές;

Και τέταρτον, δήθεν νοιάζεστε για τους νέους και ουσιαστικά τάζετε συντάξεις χωρίς αντίκρισμα και παράλληλα εγκαθίσταται το αίσθημα της ανασφάλειας στους παλιούς. Τόσο στα θέματα της διαγενεακής αλληλεγγύης όσο και στα θέματα της ενδογενεακής αλληλεγγύης αυτές οι βασικές κατευθύνσεις που ανακοινώσατε είναι καταστροφικές. Νομίζω ότι αποτελούν την ουσία και τη βάση της αντιμεταρρύθμισης που με πολύ έπαρση εξαγγείλατε στο Υπουργικό Συμβούλιο.

• ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ

Και έρχομαι στο τελευταίο θέμα, που αφορά τη στρατηγική σας για το μεσοπρόθεσμο σχέδιο που καταθέσατε στη Βουλή και θα συζητηθεί την ερχόμενη εβδομάδα. Θέλω να κάνω δύο-τρεις παρατηρήσεις -γιατί θα τα πούμε τότε αυτά- γιατί εντάσσεται ακριβώς σε μια λογιστική λογική που έχετε και σε μια πολιτική και στρατηγική αναπτυξιακή που δεν ανατρέπει το παραδοσιακό μοντέλο και δεν προχωρεί στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Γιατί είναι αριθμοί που στηρίζονται σε εικασίες, όπως για παράδειγμα για την ανάπτυξη και τις προβλέψεις κάθε χρόνο που περιέχονται στο μεσοπρόθεσμο. Και από την άλλη μεριά τα θέματα που έχουν σχέση με τη δημόσια και ιδιωτική κατανάλωση με αντίστοιχους αριθμητικούς στόχους. Έχουμε υπεραισιόδοξες στοχεύσεις οι οποίες δεν υπακούουν στη λογική της σημερινής πορείας της χώρας της οικονομίας και της κρίσης που βιώνουμε.

Εγώ έχω μία σαφώς διαφορετική αντίληψη και άποψη που έχει σχέση με την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και εξηγούμαι: Τη δεκαετία του 1990 πράγματι στη χώρα έγιναν με τη δική μας κυβέρνηση τεράστια έργα, άλλαξε η εικόνα της χώρας. Δεν έγινε παραγωγική ανασυγκρότηση γιατί το πρόγραμμα σύγκλισης και η επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων, που ήταν σε απόλυτη προτεραιότητα για να επιβιώσει η χώρα και να ενταχθεί στην ΟΝΕ, οδηγούσαν μόνο στις μεγάλες επενδύσεις και στα μεγάλα δημόσια έργα που θα έδιναν όχι μόνο απασχόληση, αλλά παράλληλα θα ανεπτύσσαν και το ΑΕΠ.

Σήμερα οι αντίστοιχοι δημοσιονομικοί όροι δεν υπάρχουν. Υπάρχει ένα τεράστιο ποσοστό χρημάτων το οποίο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για μια πραγματική ανασυγκρότηση του παραγωγικού μοντέλου της χώρας. Όμως οι στόχοι, οι επιλογές και οι προτεραιότητες, όπως έχουν περιγραφεί τόσο από την έκθεση Πισσαρίδη και από την πρόταση της Κυβέρνησης στην Ευρωπαϊκή Ένωση για το Ταμείο Ανάπτυξης, όσο και από την πρόταση για το μεσοπρόθεσμο που τώρα καταθέτετε στη Βουλή, είναι ακριβώς επιλογές που κάθε άλλο παρά ανατρέπουν το παραγωγικό μοντέλο.

Ξέρετε γιατί; Γιατί η χώρα χρειάζεται αποκέντρωση για να υπάρξει ανάπτυξη διαφορετικού τύπου. Γιατί η χώρα χρειάζεται μια παραγωγική ανασυγκρότηση που δεν μπορεί να γίνει με ασφυκτικό κεντρικό σχεδιασμό. Γιατί οι δημόσιες επενδύσεις τώρα πια πρέπει να προσανατολιστούν γύρω από αναπτυξιακούς πόλους της κάθε Περιφέρειας. Και αυτά δεν θα γίνουν, εάν ο κόσμος, οι πολίτες δεν αρχίσουν να ξαναφεύγουν από τα μεγάλα αστικά κέντρα και να πηγαίνουν στην επαρχία, εάν οι άνθρωποι που θα έρθουν από το εξωτερικό, το ανθρώπινο κεφάλαιο δεν απλωθεί σε παραγωγικές δραστηριότητες σε όλη τη χώρα, εάν σε κάθε περιφέρεια δεν υπάρξει ένα μεγάλο αναπτυξιακό έργο και γύρω του παραγωγικές επενδύσεις με προστιθέμενη αξία.

Δηλαδή η χρηματοδότηση της εκβιομηχάνισης και της ανάπτυξης του αγροτοδιατροφικού τομέα της πράσινης ανάπτυξης δεν γίνονται ούτε με εντολές ούτε με αποφάσεις των κεντρικών γραφείων του επιτελικού κράτους. Γίνονται με δημοκρατικό προγραμματισμό και με απόφαση των τοπικών φορέων και συμμετοχή των πολιτών και των ιδιωτών που θέλετε να προσελκύσετε στο να κάνουν επενδύσεις. Αυτή είναι η σημαντική, η θεμελιώδης διαφορά μας με το μεσοπρόθεσμο σχέδιό σας.

Εγώ πιστεύω, λοιπόν, ότι αυτή η συζήτηση, που πρέπει να ανοίξει στη χώρα, είναι μια συζήτηση που θα έπρεπε να γίνει σε τελείως διαφορετική βάση και όχι με τους αριθμούς και κάθε φορά να έρχεται ο Υπουργός Οικονομικών και να λέει «τώρα θα σας πω εξήντα φόρους που ελαττώσαμε, πενήντα μέτρα που ενισχύσαμε, κ.ο.κ.» και κάθε φορά επαναλαμβάνει τα ίδια πράγματα και προσθέτει και τα καινούρια. Έτσι δεν αλλάζει το παραγωγικό μοντέλο ούτε αναπτύσσεται η χώρα.

Και επειδή είναι κρίσιμη, ιστορική ευκαιρία για την Ελλάδα να μπει σε έναν καινούριο δρόμο ανάπτυξης, ξανασκεφτείτε το όσο είναι νωρίς.