Μελίνα Μερκούρη: “Έγινα ηθοποιός γιατί είχα πολιτικούς στην οικογένεια!”

Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου, μια Ημέρα που συνήθως έρχεται να μας θυμίσει την καθολική συνεισφορά του Θεάτρου στην ανθρωπότητα. Σήμερα, έρχεται να μας θυμίσει την ανάγκη που έχουμε όλοι μας για μια καθόλου θεατρική “κάθαρση”. . .

Την εποχή που το μέλλον των Τεχνών και δη του Θεάτρου μοιάζει τουλάχιστον επισφαλές, ας θυμηθούμε τι είχε πει η Μελίνα Μερκούρη σε συνέντευξή της το 1989 στο Π.Κωστόπουλο για το Θέατρο: 

” Εγώ αισθάνθηκα ότι έπρεπε να γίνω ηθοποιός διότι είχα πολιτικούς στο σπίτι και τους έβλεπα στο µπαλκόνι να µιλάνε και να πείθουν τον κόσµο. Ε, λοιπόν, ήταν µια παράσταση. Και εγώ ήθελα να κάνω ορισµένα πράγµατα και να τα καταφέρω για τον εαυτό µου.

Μια µέρα, ήµουν πέντε χρονών και ήθελα ένα φωνόγραφο, αλλά ήξερα πως δεν υπήρχαν λεφτά γιατί θα µου έπαιρναν παπούτσια τα Χριστούγεννα. Όµως ήθελα φωνογράφο και αναρωτιόµουν πώς µπορώ να τον αποκτήσω, και σκέφτηκα µε την πειθώ, µε τα λόγια, όπως κάνει ο παππούς µου από το µπαλκόνι, όπως κάνει ο µπαµπάς µου, όπως κάνει ο θείος µου.

Λοιπόν πήγα στον καθρέφτη και άρχισα να λέω «θα ήθελα πάρα πολύ ένα φωνογράφο και, αν δεν µου τον δώσεις, θα είναι πάρα πολύ µεγάλη δυστυχία για µένα» και άρχισα να αυτοσυγκινούµαι. Στο τέλος συγκινήθηκα πάρα πολύ και γέµισαν τα µάτια µου δάκρυα. Είχα πάρα πολύ ωραία δάκρυα, πιο ωραία από µάτια, ήταν σαν µπριγιάντια.

Λοιπόν µπροστά στον καθρέφτη λέω «τώρα πρέπει να κλάψω, αλλά δεν πρέπει να κλάψω πάρα πολύ» και άρχισε να τρέχει ένα δάκρυ και το κράτησα εκεί και το επανέλαβα. Ήµουν ηθοποιός (το γραµµόφωνο το πήρα).”