Μία αντιπρόταση στην Πανεπιστημιακή Αστυνομία

Μετά την ύφεση της πανδημίας και αφού υπάρξουν ευνοϊκές συνθήκες για το άνοιγμα των πανεπιστημίων οι φοιτητές θα έχουν να αντιμετωπίσουν μια νέα πραγματικότητα: το νεοσύστατο σώμα της πανεπιστημιακής αστυνομίας. Καλορίζικο να είναι! Σίγουρα, όμως οι εντυπώσεις των πρωτοετών που δεν είχαν την τύχη να γνωρίσουν τη σχολή επιτυχίας τους μέλλεται να είναι αρκετά ενδιαφέρουσες. Αναμενόμενες ήταν, φυσικά, οι αντιδράσεις, καθώς η προσκόλληση της κυβέρνησης στην ιδέα της λύσης δια της αστυνομίας καλά κρατεί. Πρέπει να συνηθίσουμε, όμως, σε αυτό το μοτίβο;

Μία αποτελεσματική, ενδεχομένως, λύση προέρχεται από το παρελθόν και περιλαμβάνει κάτι ανάλογο με το παραδοσιακό ‘’χτύπημα κάρτας’’. Όπως είναι γνωστό, οι εργαζόμενοι ‘’χτυπούσαν’’ την κάρτα τους στον αντίστοιχο μηχανισμό σημειώνοντας έτσι τις εργατοώρες τους με αμελητέες ανακρίβειες. Βάσει αυτής της ιδέας και λαμβάνοντας υπόψιν τη σημερινή τεχνολογική πραγματικότητα αντιλαμβανόμαστε μία εναλλακτική οδό.

Προτείνεται, λοιπόν, η κατάργηση της σημερινής ακαδημαϊκής ταυτότητας και η αντικατάστασή της με μία νέου τύπου κάρτα που θα περιέχει κωδικό ταχείας ανταπόκρισης, κοινώς ‘’QR code’’. Σε αυτόν τον κωδικό θα αποθηκεύονται το ίδρυμα φοίτησης και τα προσωπικά στοιχεία του φοιτητή ή της φοιτήτριας καθιστώντας την είσοδο και την έξοδο από τις πανεπιστημιακές εγκαταστάσεις γρήγορη, αδιάβλητη και εναρμονισμένη με την σημερινή ψηφιακή πραγματικότητα. Για την ανάγνωση του συγκεκριμένου κωδικού είναι, σαφώς, απαραίτητη η κατασκευή ανάλογου, υλικού εξοπλισμού αναγνώρισης αλλά και λειτουργικού συστήματος το οποίο θα επικοινωνεί με το Υπουργείο Παιδείας. 

Προκύπτουν, όμως, δύο βασικά ερωτήματα.

• Πρώτον: Ποιός θα αναλάβει αυτό το εγχείρημα;

 Η απάντηση βρίσκεται στό πρόσωπο των Ελλήνων φοιτητών και αποφοίτων σχολών του κλάδου των επιστημών πληροφορικής, των ανεξάρτητων επαγγελματιών και των ερευνητών αυτού. Συγκεκριμένα, προτείνεται η κύρηξη διαγωνισμού και η σύσταση φορέα ο οποίος θα λογοδοτεί στο Υπουργείο Ψηφιακής Πολιτικής ή σε κάποιο υφιστάμενο όργανο. Αυτός θα αναλάβει την επιστημονική μελέτη, την εξαγωγή του προϋπολογισμού και τελικά την υλοποίηση του συγκεκριμένου έργου.

• Δεύτερον: Ποιό το κόστος ενός τέτοιου εγχειρήματος;

Βραχυπρόθεσμα το κόστος φαίνεται να είναι ανάλογο με αυτό που προκύπτει από την σύσταση, τον εξοπλισμό και τον μισθό των αστυνομικών του πανεπιστημίου για τα επόμενα 1 με 2 έτη, ενώ μακροπρόθεσμα αυτό φαίνεται να ελαχιστοποιείται σημαντικά καθώς θα περιορίζεται μόνο στην έκδοση της ακαδημαϊκής ταυτότητας και τη συντήρηση του εξοπλισμού.

Εδώ ανακύπτει και προβληματισμός σχετικά με το εάν θέλουμε πραγματικά να εξαλείψουμε το πρόβλημα της παρανομίας εντός του πανεπιστημίου. Με την εξασφάλιση της εισόδου μόνο φοιτητών στις πανεπιστημιακές εγκαταστάσεις η εμπλοκή εξωτερικών παραγόντων εκμηδενίζεται και για την διαχείρηση εσωτερικών αναταρραχών η επέμβαση του προσωπικού ασφαλείας σε συνεργασία με τις πρυτανικές αρχές αρκούν για την επίλυση κάθε ατυχούς συμβάντος. 

Η παρουσία της αστυνομίας, στον αντίποδα, είναι σχεδόν βέβαιο πως θα φέρει αναταρραχές στις ενδοπανεπιστημιακές ισορροπίες, καθώς οι φοιτητές θα αντιμετωπίζονται με βάση το αστυνομικό πρωτόκολλο που περιλαμβάνει εκτός των άλλων και εξακρίβωση στοιχείων, ενώ στις αντιδράσεις και τον αντίλογο μπορέι να φανταστεί κανείς τι μέλλει γενέσθαι. Είναι ειλικρινά κρίμα στους χώρους όπου η πνευματική καλλιέργεια λαμβάνει ουσιαστική υπόσταση να περιορίζεται η ελεύθερη σκέψη και έκφραση. Ενδέχεται, ακόμη, να δοκιμαστεί και το κοινωνικό πρόσημο του σώματος της αστυνομίας αλλά και το έρεισμα που αυτή διαθέτει στη νεολαία. Αυτό πρέπει να προληφθεί εάν θέλουμε να μιλάμε για στενή σχέση αστυνομικού και πολίτη. Πόσο μάλλον εάν θέλουμε να μιλάμε για στενή σχέση αστυνομικού και νέου. Γι’αυτό ας προηγηθούν των δρακοντείων τα ήπια μέτρα, ώστε να συγχρονιστούμε, επιτέλους, και με τα ευρωπαϊκά ακαδημαϊκά δεδομένα.

Επιλογικά, καλό είναι να έχουμε κατά νου πως δεν χρειάζεται πάντα να προσφεύγουμε στο ‘’κόψιμο’’ του δεσμού χωρίς πρώτα να μελετήσουμε προοπτικές ‘’λύσης’’ του. Πρέπει, σε τελική ανάλυση, να διατηρείται και να ενισχύεται η κοινωνική συνοχή, κάτι που δεδομένης της αυστηρότητας αδυνατεί να πραγματωθεί.