Οι εξαγγελίες των υπουργών της κυβέρνησης για τα ‘’εργαλεία ρευστότητας πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ΄΄ καλλιέργησαν μεγάλες προσδοκίες στους επαγγελματίες, επιχειρηματίες και εμπόρους για πρόσβαση στο αναγκαίο κεφάλαιο κίνησης σε μια περίοδο ύφεσης της οικονομίας.

Ένα μήνα μετά το άνοιγμα της αγοράς και την επανεκκίνηση της οικονομίας, οι πρώτες ενδείξεις επιβεβαιώνουν τις ανησυχίες του εμπορικού κόσμου: μειωμένοι τζίροι, λιγότερη κίνηση στα μαγαζιά, επιχειρήσεις που δεν άνοιξαν καν, λιγότεροι εργαζόμενοι. Η πραγματικότητα, ενώ επιβεβαιώνει την αναγκαιότητα των επαγγελματιών για πρόσβαση στη ρευστότητα δεν επιβεβαιώνει και τις κυβερνητικές υποσχέσεις.

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των επαγγελματικών φορέων, επτά στις δέκα επιχειρήσεις δεν έχουν πρόσβαση στα εργαλεία ρευστότητας που εξήγγειλε η κυβέρνηση, λόγω των κριτηρίων που τίθενται (τραπεζική, φορολογική, ασφαλιστική ενημερότητα, EBITDA κ.α.) και τα οποία πρέπει να πληρούνται στο σύνολό τους, κάτι στο οποίο δεν μπορεί να ανταποκριθεί η πλειοψηφία των μικρομεσαίων επιχειρήσεων μετά από 10 χρόνια κρίσης και 5 χρόνια υπερφορολόγησης από την κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Παρά την καθυστερημένη αντίδραση της κυβέρνησης και τα ‘’κροκοδείλια δάκρυα’’ για τη στάση του τραπεζικού συστήματος στο θέμα της στήριξης της ελληνικής οικονομίας μέσα στην κρίση, η πικρή αλήθεια για τον κόσμο της αγοράς είναι ότι η πρόσβαση στον τραπεζικό δανεισμό (με την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου) είναι και θα είναι όνειρο θερινής νυκτός.

Σύμφωνα με την έκθεση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος (Μάρτιος 2020), στη χώρα μας το 2019 οι χρηματοδοτήσεις από τις τράπεζες κατευθύνθηκαν κυρίως στις μεγάλες επιχειρήσεις ενώ η Ελλάδα έχει το χαμηλότερο δείκτη ικανοποίησης αιτημάτων τραπεζικού δανεισμού στις επιχειρήσεις (45% έναντι 72% στην Ε.Ε.-έρευνα SAFE στην έκθεση της ΤτΕ).

Με αυτά τα δεδομένα, η πικρή αλήθεια είναι ότι παρά τον ‘’πακτωλό δις’’ που εξαγγέλθηκαν από τους λαλίστατους υπουργούς της Νέας Δημοκρατίας, αυτή τη στιγμή το μοναδικό εργαλείο πραγματικής ενίσχυσης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων είναι η επιστρεπτέα προκαταβολή, κεφάλαιο κίνησης με πολύ ευνοϊκούς όρους και χαμηλό επιτόκιο.

Γι’ αυτό η δεύτερη φάση της επιστρεπτέας προκαταβολής πρέπει:

• Να δοθεί γρήγορα,
• Να συμπεριλάβει και τις ατομικές επιχειρήσεις χωρίς προσωπικό,
• Να εντάξει και τον Απρίλιο-Μαϊο στις συγκρίσιμες περιόδους,
• Να προβλέπει μείωση των ελάχιστων ποσοστών πτώσης τζίρου που απαιτούνται για ένταξη και
• Να αφορά σε συνολικό ποσό χορήγησης τουλάχιστον 3 δις ευρώ, ώστε να καλύψει όσο το δυνατόν περισσότερες επιχειρήσεις.
• Να προϋποθέτει τη ρήτρα διατήρησης προσωπικού, γιατί μαζί με τη στήριξη των επιχειρήσεων πρέπει να προστατευθούν και οι εργαζόμενοι.

Επιπλέον, η άμεση μείωση της προκαταβολής φόρου για το 2020 στο 50% για όλες τις επιχειρήσεις, η ρύθμιση οφειλών σε εφορία και ταμεία και η ρύθμιση των τραπεζικών εκκρεμοτήτων με βιώσιμους όρους για τους επαγγελματίες (πυρόπληκτα δάνεια), θα δώσουν τις αναγκαίες ανάσες στους ανθρώπους της αγοράς για να συνεχίσουν μια δύσκολη προσπάθεια.

Η κυβέρνηση δεν μπορεί ή δε θέλει να θέσει όρους στον τρόπο χρηματοδότησης των επιχειρήσεων μέσω του τραπεζικού συστήματος, παρά το ότι το ίδιο το κράτος εγγυάται τη ρευστότητα. Επιβάλλεται, όμως, η κυβέρνηση να αποφασίσει γρήγορα για το αν θα δώσει ρευστότητα στην πραγματική οικονομία με τα εργαλεία που διαθέτει, εκτός του τραπεζικού συστήματος. Και αυτή η απόφαση είναι καθαρά μια πολιτική απόφαση.