Τον Απρίλη του 1967, το πολιτικό «ρολόι» της χώρας σταμάτησε να χτυπά. Η στέρηση των ελευθεριών, οι περιορισμοί στις μετακινήσεις, οι πάσης φύσεως απαγορεύσεις και η απουσία κάθε Δημοκρατικού κεκτημένου, αποτέλεσαν μια πραγματικότητα για την κοινωνία της εποχής.

53 χρόνια μετά, και μάλιστα εν όψει της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, που ίσως αποτελεί τον πιο λαμπρό φάρο αγωνιστικότητας και ελπίδας έναντι της απολυταρχίας και του δεσποτισμού, η Ελληνική Κυβέρνηση απαγορεύει τις συναθροίσεις άνω των τεσσάρων ατόμων σε όλη τη χώρα, δημιουργώντας μνήμες που μας επαναφέρουν σε εποχές σκοτεινές. Μια απόφαση πέρα ως πέρα καταδικαστέα.

Η ΝΔ προσπαθεί να επιβάλλει ένα διχαστικό κλίμα την στιγμή που ο λαός και σύσσωμη η κοινωνία πρέπει να σταθεί όρθια και ενωμένη απέναντι στην πανδημία.

Γιατί, πώς αλλιώς μπορεί να ερμηνευθεί η συγκεκριμένη απόφαση πέρα από βαθύτατα διχαστική και προβοκατόρικη;

Μια απόφαση που τραυματίζει το Δημοκρατικό συλλογικό υποσυνείδητο και τορπιλίζει την όποια προσπάθεια συνεννόησης, για την οποία δήθεν πασχίζει η Κυβέρνηση.

Σαφέστατα, διανύουμε μια δύσκολη περίοδο, κατά την οποία η πανδημία έχει παραλύσει τα πάντα. Σίγουρα, η δημόσια υγεία έχει τον πρώτο λόγο, και η προστασία της ανθρώπινης ζωής πρέπει να βρίσκεται κάθε στιγμή στο επίκεντρο. Για το λόγο αυτό, μένουμε μακριά από οποιαδήποτε κάλεσμα οργανωμένης μαζικής πορείας σχετικά με τη 17η Νοέμβρη, αντιλαμβανόμενοι τον κίνδυνο εξάπλωσης του ιού. Όταν, όμως, η πανδημία «εργαλειοποιείται», τότε οι θεσμοί πρέπει είναι το ανάχωμα και οφείλουν να επαγρυπνούν και να προστατεύουν τα δημοκρατικά θεσμοθετημένα δικαιώματα.

Εκτός από την απαγόρευση των συναθροίσεων, η κυβέρνηση της Ν.Δ, ζητά από μια κοινωνία οικονομικά και ψυχικά καθημαγμένη, να σηκώσει το βάρος της ευθύνης, μια ευθύνη που βαραίνει κυρίως την ίδια. Η κυβέρνηση έχει χρέος να προστατέψει τους πολίτες από έναν επικίνδυνο εχθρό, αλλά η απουσία ενός ολοκληρωμένου σχεδίου και οι αλλοπρόσαλλες αποφάσεις της (τουρισμός, ΜΜΕ, σχολεία) μας έφεραν σε αυτό το σημείο. Την ίδια στιγμή το σύστημα υγείας είναι στα όριά του και σε απόλυτη κρίση, ενώ από την άλλη όργανα της τάξης βρίσκονται σε παράκρουση. Πριν δύο μέρες, στην πόλη της Καρδίτσας, αστυνομικός αντί να καταγράψει την παράβαση και να επιβάλει πρόστιμο, κάνοντας απλώς το καθήκον του, προτίμησε να κάνει επίδειξη ισχύος, περνώντας χειροπέδες σε 20χρονη φοιτήτρια την οποία είχε ξαπλώσει στο έδαφος επειδή καθόταν σε πλατεία μετά τις 9 μ.μ. Επίσης, στο πολυτεχνείο ο κ. Μπογδάνος, εκλεγμένος βουλευτής της Ν.Δ., περιφερόταν επιδεικτικά δίπλα στις δυνάμεις της αστυνομίας για «να σιγουρευτεί» ότι δε θα μείνει κανείς μέσα στο Πολυτεχνείο, λες κι έχει χρηστεί από κάποιον ως τοποτηρητής του χώρου και της αστυνομικής επιχείρησης.

Παράλληλα, με όλο αυτό τον αυταρχισμό και την αστυνομική βία, υπάρχουν φυγόποινοι όπως ο κ. Παππάς, υπαρχηγός της Χ.Α. που παραμένουν ασύλληπτοι για εβδομάδες. Μέχρι τώρα, φρονούσαμε πως η «καραμέλα» της ατομικής ευθύνης γιγαντώνονταν για να κρυφτεί «κάτω απ’ το χαλί» η πολιτική. Μετά από τις τελευταίες αποφάσεις της όμως, οφείλουμε να αντιδράσουμε σθεναρά στην καταπάτηση των Δημοκρατικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων, που ο Ελληνικός λαός διεκδίκησε και κέρδισε ακόμα και με το αίμα του.

Η «εργαλειοποίηση» αυτή της πανδημίας, έχει ως στόχο την απαξίωση των θεσμών, την πόλωση και το διχασμό με απώτερο στόχο τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης από τα πραγματικά προβλήματα στην οικονομία, στην εξωτερική πολιτική αλλά και φυσικά στο πολύπαθο ΕΣΥ.

Για εμάς η δημόσια υγεία είναι ένα συλλογικό δικαίωμα, χέρι χέρι με την αλληλεγγύη, την ενσυναίσθηση και την αυτοπροστασία, μια οικειοθελής άσκηση αμοιβαίου σεβασμού, με άλλα λόγια ο αναγκαίος όρος να περάσουμε στο επόμενο βήμα της κοινωνίας που οραματιζόμαστε, μακριά από νεοφιλελεύθερες πολιτικές.

Η δική μας ιδεολογία έχει στο επίκεντρό της τον άνθρωπο ως αυταξία, χωρίς καμιά διάκριση.

Όσα εκατομμύρια και να δοθούν προς κάλυψη και συγκάλυψη της κυβερνητικής ανεπάρκειας, εμείς θα είμαστε εδώ να σας θυμίζουμε πως η δημοκρατία δεν εκβιάζεται…