Νικ.Καλίτσου: Από την πετσέτα, στο πεζοδρόμιο

Γράφει η Νικολέτα Καλίτσου, Υποψήφια Σύμβουλος Α’ Δημοτικής Κοινότητας, Ομάδα για τη Θεσσαλονίκη – Στέλιος Αγγελούδης

Το #κίνημα_πετσέτα δεν είναι τίποτα άλλο από το δικαίωμα όλων σε δημόσια πρόσβαση στις παραλίες. Τίποτα το παράλογο, τίποτα που να θέλει παραπάνω εξήγηση.

Τι γίνεται όμως με το #ελεύθερο_πεζοδρόμιο που [δε] θα συναντήσουμε όταν επιστρέψουμε στην αγαπημένη μας πόλη; Αν η απρόσκοπτη πρόσβαση στις παραλίες μας ενοχλεί, δε θα έπρεπε να γίνεται και το ίδιο και τα κατειλημμένα πεζοδρόμια και διαβάσεις τυφλών από τραπεζοκαθίσματα, πινακίδες, κτλ.;

Η πόλη μας δεν φημίζεται για τα πεζοδρόμια της, αλλά το ιστορικό κέντρο (όσο και να πεις) έχει μεγαλύτερα και περισσότερα από τα άλλα διαμερίσματα. Βέβαια, μια που τα έχουμε και μια που δε μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε.

Διαλυμένα πεζοδρόμια, σπασμένα πλακάκια, κακοτεχνίες, τραπεζοκαθίσματα, ταμπέλες, ομπρέλες, ποδήλατα-πατίνια-μηχανάκια δεμένα σε κολώνες, αυτοκίνητα – μηχανάκια – πατίνια που κινούνται σε πεζόδρομους, κτλ.

Όλα αυτά θα μας ενοχλήσουν πραγματικά, όταν εμείς δε μπορούμε να μετακινηθούμε εύκολα (πατερίτσες, βρεφικά/παιδικά καρότσια, αναπηρικά αμαξίδια, τυφλοί, κτλ). Μη ξεχνάτε, όλοι είμαστε εν δυνάμει ανάπηροι (ένα ατύχημα, ένα στραμπούληγμα, οτιδήποτε)

Το να μην εμποδίζεις την ελεύθερη διέλευση αποτελεί κομμάτι ενσυναίσθησης ή ατομικής ευθύνης, που παίζει πολύ τελευταία. Ενώ, οι έλεγχοι για το αν αν τηρούνται οι κανόνες, αν υπάρχουν άδειες, αν οι άδειες προβλέπουν μείωση του πεζοδρομίου σε μη επιτρεπτό όριο, αν τιμωρούνται οι παραβάτες αποτελούν κυρίως δημοτική ευθύνη.

Την ενσυναίσθηση [ίσως] την καλλιεργείς με εκπαίδευση, ενημέρωση, αλλαγή συνθηκών βάδισης (σε εκπαιδευτικό επίπεδο) και αστυνόμευση. Αυτό το τελευταίο κάπως δυσκολάκι, καθώς εγώ προσωπικά έχω καλέσει πολλές φορές την αστυνομία για αυτοκίνητα που παρεμποδίζουν ράμπες ΑΜΕΑ και πεζοδρόμια, χωρίς αποτέλεσμα. Ίσως, η μισή ώρα που περιμένω συνήθως να μην είναι αρκετή, θα μου πείτε.

Τη δημοτική ευθύνη την ορίζεις με σωστή κατανομή πόρων, σωστούς ανθρώπους στις κατάλληλες θέσεις, όρεξη για πραγματική βελτίωση της πόλης και “σπάσιμο αυγών”. Αν το θέλεις βέβαια!

Σαν κάτοικος και δημότης κέντρου ονειρεύομαι συστηματικούς και αμερόληπτους ελέγχους, σωστή επισκευή πεζοδρομίων και απρόσκοπτη διέλευση για όλους. Λέτε να πρέπει να ξυπνήσω;