Nίκος Νυφούδης: “Πού πήγε αλήθεια η πόλη που θέλαμε στα νιάτα μας; Τι κάναμε λάθος;”

*O Νίκος Νυφούδης αρθργραφεί στο parallaximag.gr

Ξυπνάς νωρίς. Η μέρα είναι δύσκολη, πρέπει να διασχίσεις ολόκληρη την πόλη. Τουλάχιστον έχεις αυτοκίνητο γιατί διαφορετικά θα έπρεπε να επιλέξεις μεταξύ του αφόρητου και επικίνδυνου συνωστισμού των αστικών λεωφορείων και της απατηλής λάμψης του πολλάκις εγκαινιασμένου Μετρό.

Ξεκινάς από τη Μητροπόλεως.

Διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα σε όλο το μήκος της. Ακόμα και στη διάβαση με τη Καρόλου Ντηλ, το φορτηγό που ξεφορτώνει εμποδίζει τόσο τους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα να περάσουν απέναντι, όσο και τα υπόλοιπα αυτοκίνητα να στρίψουν αριστερά. Καταφέρνεις κάποια στιγμή να στρίψεις, όμως πέφτεις πάνω στο φορτηγάκι με τον πάγο που ξεφορτώνει τριάντα σακούλες. Ήδη η ουρά έχει φτάσει τα πέντε αυτοκίνητα. Δεν κορνάρει ο πρώτος που είναι πίσω από το φορτηγό -περισσότερος θόρυβος άλλωστε τι θα προσφέρει;- αλλά ο τελευταίος στην ουρά.

Ένα μηχανάκι σταματά να περιμένει και αποφασίζει να ανέβει στο πεζοδρόμιο, λίγα μέτρα είναι άλλωστε! Σκέφτεσαι ότι από τύχη επιβιώνουμε σε τούτη την πόλη. Κάποια στιγμή φτάνεις στην Εγνατία. Πρέπει να κάνεις ένα ασφαλιστήριο ζωής κάπου προς Βενιζέλου.

Ξέχασες ότι δεν στρίβει δεξιά λόγω των έργων του Μετρό που έχουν τσακίσει αυτό το κομμάτι της πόλης. Καταστήματα άδεια, βρώμα παντού, χώματα, φορτηγά. Και έτσι συνεχίζεις και συνεχίζεις ώσπου φτάνεις σχεδόν στον Σταθμό. Θα πάρεις να ακυρώσεις το ραντεβού και να το κάνεις άλλη μέρα. Με την ελπίδα ότι εκείνη η τύχη που σκεφτόσουνα προηγουμένως θα είναι με το μέρος σου. Συνεχίζεις τουλάχιστον για τον επόμενο προορισμό σου. Το ΚΤΕΛ Αθηνών από όπου πρέπει να παραλάβεις ένα δέμα. Ευτυχώς έρχεται από την Αθήνα, γιατί αυτό είναι το μόνο ΚΤΕΛ που έχει μείνει πλάγια στο σταθμό του ΟΣΕ ώστε να εξυπηρετεί τους επιβάτες που μετεπιβιβάζονται.

Στη στροφή για την πίσω είσοδο του Σταθμού βλέπεις τους πύργους σκουπιδιών μέσα και έξω από τους κάδους. Ένα ξεχαρβαλωμένο στρώμα έχει γίνει σπίτι για τις γάτες τις γειτονιάς. Πιο εκεί, ένας σαραντάρης χτυπά τη δόση του λίγα μέτρα από την εκκλησία των Αγίων Πάντων. Λίγα μέτρα από τα σκαλιά με την ουρά των ανθρώπων που περιμένουν τη βοήθεια της Εκκλησίας.

Τουλάχιστον εσύ είσαι μέσα στο αυτοκίνητό σου. Παίρνεις το δέμα και βγαίνεις στην Αγίου Δημητρίου. Τι ωραία η ασφαλτόστρωση, καιρός ήταν. Τι κρίμα βέβαια που μόνο ένα ρεύμα του δρόμου λειτουργεί. Σου παίρνει σαράντα πέντε λεπτά να φτάσεις στο Τελλόγλειο Ίδρυμα.

Από εκεί ευτυχώς ευκολότερα μέχρι το γήπεδο της Τούμπας. Εκεί βέβαια, με τη λαϊκή αγορά σε πλήρη εξέλιξη και τα τριπλοπαρκαρισμένα παντού, χάνεις την πίστη σου ότι θα φτάσεις κάποτε στον προορισμό σου. Ανακουφίζεσαι στη σκέψη ότι είσαι ακόμα αλώβητος. Ένας οδηγός κορνάρει γιατί αυτός που τον έκλεισε δεν άφησε χαρτάκι με τηλέφωνο. Ένας ταλαιπωρημένος σκύλος περιμένει να περάσει στη διάβαση. Ο διπλανός πεζός του δεν περιμένει. Τρέχει βιαστικά με αποτέλεσμα το μηχανάκι που είναι μπροστά σου να φρενάρει απότομα. Από καθαρή τύχη δεν χτύπησε τον πεζό και εσύ από την ίδια τύχη δε χτύπησες το μηχανάκι. Σχεδόν ανακουφίζεσαι λίγο πιο κάτω όταν συναντάς λίγο πιο πάνω στη Λαμπράκη την απόλυτη ακινησία. Ακίνητος σημαίνει ασφαλής ή έτσι τουλάχιστον νομίζεις.

Ένα λεωφορείο του ΟΑΣΘ με τα αλάρμ ανοιχτά ξεφορτώνει τους ανθρώπους που ήταν παστωμένοι μέσα του γιατί χάλασε. Οι επιβάτες αρχίζουν να διασχίζουν τον δρόμο από όπου τους καπνίσει. Τι αξία έχουν άλλωστε εκείνες οι λευκές ρίγες στην άσφαλτο που κάποτε τις λέγαμε διαβάσεις; Δεν υπάρχει πλέον περίπτωση να προλάβεις το ραντεβού με τον τεχνίτη για τα υλικά μπάνιου στο κατάστημα της Λαμπράκη. Του τηλεφωνείς για να του δώσεις ραντεβού στο άλλο κατάστημα στη Νέα Εγνατία.

Πώς όμως αλήθεια να βρεις θέση να παρκάρεις στη Νέα Εγνατία και στα γύρω στενά; Ναι, όλα τα πασαλάκια στη Νέα Εγνατία είναι σπασμένα, όμως είναι δυνατόν να κλείσεις τη διέλευση του ποδηλατόδρομου αφήνοντας απλώς τα αλάρμ ανοιχτά, όπως τόσοι άλλοι;

Μήπως καλύτερα να αφήσεις το αυτοκίνητό σου και να ξεκινήσεις από την αρχή την περιπέτεια με το ποδήλατό σου; Όχι, ας μην παίζεις με την τύχη σου κάνοντας ποδήλατο στους πάλαι ποτέ ποδηλατοδρόμους. Ας γυρίσεις καλύτερα σπίτι σου. Ο ήχος της πόρτας που κλείνει είναι βάλσαμο. Κάνεις καφέ και βάζεις μουσική. Μόνος, έξω από την πόλη σου. Πού πήγε αλήθεια η πόλη που θέλαμε στα νιάτα μας; Τι κάναμε λάθος; Πώς απέτυχε η γενιά μας να κάνει πράξη όλα όσα οραματίστηκε και ήλπισε ότι θα κάνει καλύτερα από τους προηγούμενους;

Υπάρχει ακόμα χρόνος; Δεν είσαι σίγουρος. «Να προσπαθήσουμε τουλάχιστον», σκέφτεσαι. Ναι να προσπαθήσουμε, όλοι μαζί. Όπως το 2010.