Παναγιώτης Καρκατσούλης: “Τιμή και δόξα στους Έλληνες πυροσβέστες”

Γραφει ο Τομεάρχης Πολιτικής Προστασίας του Κινήματος Αλλαγή, Παναγιώτης Καρκατσούλης

Τον Στέφανο Κολοκούρη, Αρχηγό της Πυροσβεστικής, τον συνάντησα στο πεδίο επιχειρήσεων, για πρωτη φορά, στην περσυνή μεγάλη πυρκαγιά στην Κορινθία. Αυτή κατέκαψε 30.000 στρέμματα και η κυβέρνηση ήταν ευτυχής γιατί δεν είχε καεί κανένας άνθρωπος. Τα μάτια του πυροσβέστη ήταν κατακόκκινα από τους καπνούς, τη φωτιά και την αϋπνία. Έγερνε μπροστά, εμφανώς καταβεβλημένος, αλλά αποφασισμένος να μείνει εκεί μέχρι να σβύσει η φωτιά. Τον είδα πάλι σήμερα. Μετρημένος, αγχωμένος, με την ίδια αίσθηση καθήκοντος. Στο πρόσωπο του Αρχηγού βλέπω όλη την Πυροσβεστική. Βλέπω τους πιλότους των ελικοπτέρων που βουτάνε στις θηριώδεις φλόγες για να τις σβύσουν, βλέπω τους παράτολμους πυροσβέστες που ορμάνε στο μοναστήρι η στο σπίτι που έχει αρπάξει για να σώσουν τους ενοίκους τους.
Και μαζί με την περηφάνεια που νιώθω γι αυτούς όλους και την αίσθηση ότι δεν τους έχουμε τιμήσει όσο θα έπρεπε, νοιώθω κι ένα άλλο συναίσθημα με την ίδια ένταση: Οργή. Για εκείνους που ασκούν πλημμελώς τα καθήκοντά τους, για εκείνους που με προσχήματα και δικαιολογίες αφήνουν το δάσος έκθετο στην καταστροφή. Νοιώθω οργή για τους αιρετούς και τους δασικούς που δεν θλίβονται για τις παραλείψεις και τις αβλεψίες τους και δεν κάνουν την αυτοκριτική τους.
Πάνω απ’ όλα, όμως, νοιώθω ότι πρέπει να ελέγξω την πολιτική ηγεσία του πυροσβέστη και του δασικού. Κι εκεί μένουν ακόμη πολλά να γίνουν: Η πολιτική προστασία στη χώρα μας δεν είναι, απλώς, υπανάπτυκτη, είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Περιορίζεται μόνο στην καταστολή των φυσικών καταστροφών κι αυτό το κάνει με ελλιπή μεσα και απηρχαιωμένο σχέδιο. Και μαζί με τις οσμανλίδικες αντιλήψεις διοίκησης (ρουσφέτια, αναξιοκρατία, ευνοικρατία) που επικρατούν στην Πολιτική Προστασία και στην Πυροσβεστική, χάνονται και οι ευκαιρίες για την δημιουργία μιας αποτελεσματικής υπηρεσίας, που θα μπορούσε να είναι πρότυπο για την Αν. Μεσόγειο.
Δεν είμαι αισιόδοξος ότι θα αποκτήσουμε σύντομα την πολιτική προστασία που χρειαζόμαστε και αξίζουμε. Θα χρειαστεί πολύς κόπος και προσπάθεια γι’ αυτό. Μέχρι τότε, οι ελπίδες μας και η δημόσια ευγνωμοσύνη μας απευθύνονται στους μαχητές της φωτιάς. Στους πυροσβέστες ανήκει και ο έπαινος και η δόξα. Πέρα από το έργο τους, αντισταθμίζουν το έλλειμμα πολιτικής μιας κυβέρνησης που αποδεδειγμένα δεν μπόρεσε, παρά τους καλούς οιωνούς, να σπρώξει το κάρο της πολιτικής προστασίας λίγε μέτρα πιο μπροστά