Η νοοτροπία αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, που θέλει κάθε μορφής δημιουργία σε συνεχή εξάρτηση από την εξουσία, δεν είναι μόνο δική του ούτε εκφράζεται μόνο με άρθρα στην Αυγή. Ο κ. Μπακογιάννης πρόσφατα έδωσε χρήματα στην Κιβωτό του Κόσμου χωρίς κανένα κριτήριο, όρο ή προϋπόθεση. Αντί να διασφαλίσει ότι αυτά τα χρήματα θα στήριζαν δραστηριότητες που θα βοηθούσαν την πόλη και τους κατοίκους της μέσα από μια ανοιχτή διαδικασία δημιούργησε μια σχέση εξάρτησης με όποιο αντάλλαγμα, πολιτικό ή προσωπικό, μπορεί να χρειαστεί στο μέλλον. Δυστυχώς, για την Ανοιχτή Πόλη, που επίσης αντέδρασε σε αυτήν την χρηματοδότηση, αυτή αποτελεί την άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος.

Ό,τι δεν ελέγχει η πολιτική εξουσία, το εντάσσει στο δικό της πλέγμα αδιαφάνειας και ανευθυνότητας και μετά το απαξιώνει. Οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις προσπαθούν με κόπο να βγάλουν από πάνω τους σήμερα τη ρετσινιά που άφησε η σχέση τους με το κράτος στο παρελθόν.

Υπάρχει όμως άλλος δρόμος για τον εθελοντισμό στην Ελλάδα; Υπάρχει. Όταν στο Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού κληθήκαμε να στηρίξουμε πολιτιστικές δράσεις ομάδων που δεν θα μπορούσαν να ζήσουν χωρίς κρατική βοήθεια, δημιουργήσαμε το Μητρώο Επιχορηγούμενων Φορέων. Μια οργάνωση εγγράφεται στο Μητρώο, μετά κάνει αιτιολογημένη αίτηση χρηματοδότησης, οι αιτήσεις αξιολογούνται από ομάδες ειδικών και αδιαμφισβήτητων κριτών και εκείνοι αποφασίζουν αν η πρόταση του φορέα αξίζει τη βοήθεια. Έπειτα, γίνεται απολογισμός για να δούμε αν η δράση είχε τα υποσχόμενα αποτελέσματα. Διαφάνεια, διαβούλευση, λογοδοσία. Στο τέλος της διαδικασίας, οι φορείς που πήραν τα χρήματα του Υπουργείου δεν μας χρωστούσαν τίποτα και δεν τους χρωστούσαμε τίποτα. Καλοί λογαριασμοί, καλοί φίλοι.

(Από εκείνη την εποχή, αρκετοί Συριζαίοι και Νεοδημοκράτες υπουργοί Πολιτισμού έχουν προσπαθήσει να καταργήσουν το Μητρώο για να επαναφέρουν τις σχέσεις εξάρτησης, αλλά μαθαίνω ότι η Λίνα Μενδώνη το επανέφερε δυναμικά.)

Η στεγνή πραγματικότητα είναι ότι για κάθε κοινωνία, η Κοινωνία των Πολιτών αποτελεί έκφραση δημιουργίας. Από όπου και να παρακινείται, όταν γίνεται σωστά, παράγει πολιτισμικό, κοινωνικό και συχνά οικονομικό πλούτο. Βοηθά να γίνουμε όλοι πιο δημιουργικοί και άρα πιο ευτυχισμένοι. Το ερώτημα είναι μέχρι πότε θα αφήνουμε το κράτος και τα κόμματα να επιβάλλονται σε αυτό που κάνει εμάς πιο δημιουργικούς και πιο ευτυχισμένους; Διότι, τελικά, το άρθρο της Αυγής αυτό προσπάθησε να στερήσει από αυτές τις γυναίκες.