Θαν. Μυλιόρδος: Η μελαγχολία και η απογοήτευση είναι πολυτέλειες, που δεν μπορούμε να έχουμε

Γράφει ο Θανάσης Μυλιόρδος, υποψήφιος διδάκτωρ στο Πάντειον Πανεπιστήμιο

Σε μια περίοδο αναστοχασμού και αναζήτησης νέας προγραμματικής ατζέντας, μετά τα απογοητευτικά αποτελέσματα των εθνικών εκλογών αλλά και των αναμενόμενων επικείμενων εξίσου άσχημων στις ευρωεκλογές, βρίσκονται όλα τα κόμματα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Ή θα πρέπει να βρίσκονται αν θέλουν να αποκτήσουν εκείνον ξανά το ρόλο, που θα ηγείται και δεν θα σέρνεται πίσω από τη Δεξιά ή και την ακροδεξιά αργότερα, με μπόλικη μιζέρια και ως μια φωνή, που απλά ουρλιάζει για να δικαιολογεί την ύπαρξη της.

Ευρωπαϊκή Αριστερά και Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία, τουλάχιστον την πιο προοδευτική πτέρυγά της, οφείλουν να δουν μπροστά αναπτύσσοντας πολιτικές καμπάνιες, με άμεσο στόχο να παράξουν πολιτικό διάλογο και να προωθήσουν μια ρηξικέλευθη πολιτική ατζέντα.

Οι κεντρικοί πυλώνες αυτής της καμπάνιας θα πρέπει να είναι η αλλαγή του οικονομικού μοντέλου και η καταπολέμηση των εισοδηματικών και κοινωνικών ανισοτήτων. Πρέπει να αποτελέσουν τους πυλώνες της ρητορικής της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, πάνω στην οποία θα πρέπει οι ηγεσίες να δουλέψουν πιο μεθοδικά, ώστε αυτή η ανάγκη της κοινωνίας για μια προοδευτική αλλαγή να μπορέσει να μετουσιωθεί σε εκλογικές επιτυχίες την επόμενη περίοδο.

Πρέπει, οι δύο αυτοί μεγάλοι χώροι να επικεντρωθούν στην κινητοποίηση των μεγάλων κοινωνικών στρωμάτων, που βρίσκονται στο περιθώριο, στη διεύρυνση του εκλογικού ακροατηρίου και στην ενσωμάτωση νέων κοινωνικών αιτημάτων. Να υπάρξει εξωστρέφεια και διάδραση των πολιτικών ηγετών με την κοινωνική βάση. Αυτό θα επιτευχθεί με αμεσότητα και καθημερινή επικοινωνία, δύο εργαλεία αρκετά πολύτιμα για την επίτευξη μιας στρατηγικής, που στοχεύει να κάνει τους πολίτες να νιώθουν πράγματι ενεργοί πολίτες.

Τα ευρωπαϊκά προβλήματα είναι πολλά, σημαντικά και παγκόσμια, ενώ τα κοινωνικά αιτήματα δεν αφορούν μια δύο ή τρεις χώρες, αλλά γενικότερη την Ευρώπη, μια Ευρώπη που έχει χάσει την πυξίδα της.

Η σύγκλιση της πολιτικής ατζέντας των προοδευτικών δυνάμεων στην Ευρώπη είναι μονόδρομος για τη δημιουργία ενός παγκόσμιου μετά -καπιταλιστικού κινήματος. Δεν αποτελεί μια ουτοπική σκέψη, αλλά η λύση για την οριστική εγκατάλειψη των καταστροφικών πολιτικών μιας συνεχούς λιτότητας, που κρατά την Ευρώπη έρμαιο των καταστροφικών πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών συστημάτων, που επιλέγουν στρατηγικά να έχουν μια Ευρώπη, που θα έχει πειστεί, πως ο νεοφιλελευθερισμός είναι ο μονόδρομος.

Με τον φασισμό και τον άκρατο νεοφιλελευθερισμό προ των πυλών ή σε πλήρη εφαρμογή, η μελαγχολία και η απογοήτευση είναι πολυτέλειες που δεν μπορούμε να έχουμε. Στη διαδικασία ανασύνταξης της Αριστεράς είναι επιτακτική η ανάγκη για όραμα, συνέργειες και διεθνείς κοινούς αγώνες.

Ένα καινούριο όραμα για να φέρουμε όλους τους ανθρώπους μαζί στον αγώνα για δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια.