“Το νέο στίγμα της Κυβέρνησης στο Ασφαλιστικό: ιδεοληπτικός εκφυλισμός χωρίς συναίνεση​” – Του Γιώργου Μουλκιώτη

Η μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού απαιτεί συναίνεση, χρόνο και εξαιρετική τεχνική προετοιμασία. Χωρίς αυτά τα τρία στοιχεία, είναι μαθηματικώς καταδικασμένη να αποτύχει. Δεν το λέει μόνο η αντιπολίτευση. Το είπε ακόμα και ο φιλελεύθερος οικονομολόγος Τζιοβάνι Ταμπούρι. 

Στην ελληνική εκδοχή, δεν υπάρχει ούτε ένα από τα των παραπάνω στοιχεία. 

Η Κυβέρνηση, πιστή στις ιδεοληψίες της, ενώ από την αντιμετώπιση της πανδημίας του κορωνοϊού εξάγεται αβίαστα ο ευεργετικός ρόλος του κοινωνικού κράτους και η αδιαμφισβήτητή ανάγκη ενίσχυσής του, εμμένει σε ένα (τουλάχιστον) άκαιρο σχέδιο για το μέλλον της επικουρικής ασφάλισης. 

Για άλλη μια φορά, κόντρα στις προοδευτικές τάσεις άλλων χωρών, αγνοεί την ελληνική και την παγκόσμια πραγματικότητα. Δεν αντιλαμβάνεται ότι η προωθούμενη ατομική επιβράβευση του ασφαλισμένου, προϋποθέτει τόσο τη συνεχή παρουσία του στην αγορά εργασίας, όσο και τη θετική απόδοση των επενδυμένων στις χρηματαγορές εισφορών του. 

Αντιθέτως, υπόσχεται οικονομική ανάπτυξη με τις εισφορές των ασφαλισμένων, τους οποίους μετατρέπει σε επενδυτές-τζογαδόρους και ταυτόχρονα μεταμορφώνει την κοινωνική ασφάλιση σε ατομική αποταμίευση, αλλάζοντας ριζικά τον χαρακτήρα της.

Προβάλλει δήθεν μοντέλα άλλων χωρών, αφού στην Ευρωπαϊκή Ένωση τα μοντέλα του 2ου πυλώνα είναι αυτά που έχουν ενισχυθεί (ακόμη και στη νεοφιλελεύθερη θατσερική Αγγλία), δηλαδή τα επαγγελματικά ταμεία και όχι οι ατομικοί κουμπαράδες της ultra κεφαλαιοποίησης, όπως στη Χιλή του Πινοσέτ επελέγησαν και κατέρρευσαν. 

Χρησιμοποιεί τον κοινωνικό αυτοματισμό, προκειμένου να καλύψει την ανικανότητά της να δώσει πραγματικές και δίκαιες λύσεις για την διασπασμένη, ασταθή και αβέβαιη αγορά εργασίας. 

Αποποιούμενη πολιτικών ευθυνών, αδιαφορεί για το κόστος μετάβασης (υπολογίζεται από 56 μέχρι 78 δις!!!) στο νέο σύστημα που η ίδια προωθεί. Αποκρύπτει τις πραγματικές διαστάσεις του ελλείμματος στα επικουρικά ταμεία, το οποίο, μετά από 20-25 χρόνια, θα φθάνει στα 3 δις τον χρόνο. Δηλαδή ζημία αντίστοιχη με το κόστος του καθολικού lockdown για ένα μήνα!

Το κυριότερο όμως είναι ότι δεν απαντά σ’ ένα καίριο ερώτημα: Εφόσον ο δεύτερος πυλώνας της επαγγελματικής ασφάλισης λειτουργεί με κεφαλαιοποίηση, τι νόημα έχει να την εισαγάγουμε και στην επικουρική ασφάλιση; 

Γιατί να δημιουργηθεί ένα ανταγωνιστικό προς τα Ταμεία Επαγγελματικής Ασφάλισης νέο δημόσιο επικουρικό ταμείο, που θα έχει χαρακτηριστικά επαγγελματικής ασφάλισης;

Η αλήθεια είναι ότι η μόνη ουσιαστική απάντηση για την εμμονή της Κυβέρνησης με την κεφαλαιοποίηση της επικουρικής ασφάλισης, είναι ότι πρόκειται για ένα ιδεοληπτικό, διάτρητο και αχρείαστο σχέδιο, που η ίδια έχει δημιουργήσει στην υπερπροσπάθεια της, να παράξει δήθεν μεταρρυθμιστικό έργο. 

Αντί να επιλύσει το σκανδαλώδες ζήτημα των εκκρεμών συντάξεων, δύο χρόνια τώρα «μεταρρυθμίζει» τον ΕΦΚΑ, διογκώνει τα αδιέξοδά του και εμπαίζει τους συνταξιούχους χωρίς σύνταξη.

Αντί να δώσει λύσεις στα προβλήματα που ταλανίζουν τους νέους (π.χ. υψηλά επίπεδα ανεργίας, εργασιακή ανασφάλεια, χαμηλοί μισθοί), τους πουλάει ψεύτικες ελπίδες, γνωρίζοντας ότι σε 30 – 35 χρόνια που θα έρθει η ώρα να αποδειχθεί η αποτυχία των ασκήσεων επί χάρτου στην επικουρική ασφάλιση, δεν θα λογοδοτήσει η ίδια, για «τα έργα και τις ημέρες» της.  

Η Κυβέρνηση θα πρέπει να γνωρίζει ότι όταν τα κίνητρα δεν είναι ηθικά, τότε η καταδίκη είναι δεδομένη. 

Γιατί η κοινωνία, στο τέλος πάντα ξεχωρίζει τα επικοινωνιακά περιτυλίγματα από τις πραγματικές μεταρρυθμίσεις που αντέχουν στο χρόνο. Εν προκειμένω αποκαλύπτεται η μη ύπαρξη οιασδήποτε συνάφειας των δεδομένων των ευρωπαϊκών χωρών, τις οποίες επικαλείται η Κυβέρνηση,  με αυτή της ελληνικής πραγματικότητας.  

Στην περίπτωση της επικουρικής ασφάλισης, η πραγματική λύση προϋποθέτει την σταδιακή ενίσχυση των επαγγελματικών ταμείων, χωρίς ηλικιακούς διαχωρισμούς και κυρίως αποφεύγοντας την διάρρηξη της ενδογενεακής και διαγενεακής αλληλεγγύης.

Οι άλλες εκδοχές εγείρουν μόνον προβλήματα, ως αποτελέσματα ιδεοληπτικών εμμονών.