“Βασικός εχθρός της Δημοκρατίας ο άκρατος λαϊκισμός”-Γράφει η Νάντια Γιαννακοπούλου

“ΒΑΣΙΚΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ  Ο ΑΚΡΑΤΟΣ ΛΑΙΚΙΣΜΟΣ”

της Νάντιας Γιαννακοπούλου, Βουλευτού του Κινήματος Αλλαγής

Λίγα είναι τα εικοσιτετράωρα που πέρασαν από τις σοκαριστικές σκηνές της εισόδου στο Καπιτώλιο, από φανατικούς οπαδούς του Ντόναλτ Τράμπ, από οπλισμένους τραμπούκους και αγανακτισμένους, επειδή κάποιοι «έκλεψαν την νίκη του ινδάλματός τους»! 

Λίγες ώρες αρκούσαν για να πληγεί η εικόνα της παλαιότερης και ισχυρότερης Δημοκρατίας στον πλανήτη και να πλημυρίσουν σκέψεις και προβληματισμοί τη σκέψη μας. Ο ανεκδιήγητος λαϊκιστής και τυχοδιώκτης έχασε, ο Τραμπισμός όμως;

Τι είναι αυτό που ανθρώπους από διαφορετικές περιοχές της χώρας, τους ώθησε να πάνε και να φερθούν ως εισβολείς, ακραίοι εξτρεμιστές, ως άνθρωποι που καταλύουν τη Δημοκρατία;

Τι είναι αυτό που οδηγεί το 20% των Αμερικάνων να δηλώνει στις δημοσκοπήσεις  που μετρούν τα γεγονότα, ότι «καλά έκαναν» αυτοί οι κοινοί τραμπούκοι;

Δεν είναι ένα εύκολο θέμα για ανάλυση. Προφανώς όμως η παγκοσμιοποίηση, τα νέα δεδομένα που εμφανίζονται με ραγδαίους ρυθμούς σαν αποτελέσματα της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης και της εισόδου στην ρομποτική εποχή, με ό,τι αυτό σημαίνει για την αγορά εργασίας και τις θέσεις απασχόλησης, δημιουργεί ανθρώπους που θα πλήττονται.

Σημαίνει, ότι τμήματα της μεσαίας τάξης θα αντιμετωπίζουν προβλήματα, που θα δημιουργούν τις προϋποθέσεις να αισθάνονται απόκληροι. Αυτό είναι ένα μείζον θέμα, που απαιτεί παγκόσμιες απαντήσεις και νέες προσεγγίσεις.

Αν αυτές δεν υπάρχουν, θα υπάρχουν και θα εμφανίζονται λαϊκιστές, τυχοδιώκτες ηγέτες, που θα δημιουργούν κλίμα πόλωσης, διχασμού, μίσους για όσους πετυχαίνουν να προχωράνε, κλίμα αμφισβήτησης κάθε πυλώνα της Δημοκρατίας, όπως η λειτουργία των Κοινοβουλίων, ο ρόλος των κομμάτων, η ελευθερία του Τύπου. Όλα αυτά θα φαντάζουν ως εχθροί.

Αυτό κατόρθωσε ο Ντόναλντ Τράμπ, ένας δισεκατομμυριούχος που εμφανίστηκε ως αντισυστημικός, ένας κυνικός επιχειρηματίας, που παρουσιάστηκε ως αντίπαλος της κρατούσας εξουσίας και έφτασε και ως χαμένος να συγκεντρώνει 71 εκατομμύρια ψήφους! 

 Όμως ας μην ξαφνιαζόμαστε. Μήπως και στη χώρα μας δεν είδαμε στο πρόσφατο παρελθόν παραπλήσιες σκηνές απείρου κάλλους; Μπορεί να μην έχουμε την ίδια κουλτούρα, την ίδια σχέση με τα όπλα, όπως οι Αμερικάνοι, ούτε τελικά να κατελήφθη η Βουλή την εποχή των αγανακτισμένων και των πλατειών, όπου από τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ και από τους εμφανιζόμενους ΑΝΕΛ μέχρι τους κουκουλοφόρους των Εξαρχείων δημιουργούνταν ένα αντικοινωνικό, αντιδημοκρατικό, αντισυστημικό ρεύμα.

Δεν μας επιτρέπεται όμως να ξεχνάμε νωπά γεγονότα της τελευταίας δεκαετίας, όπου κυριαρχούσαν τα ψεύδη, το μίσος, οι τραμπουκισμοί κατά πολιτικών και συνθήματα όπως «να καεί, να καεί το μπ… η Βουλή» ή ιαχές και πανό για κρεμάλες.

  Δεν μας επιτρέπεται να ξεχνάμε τις προσπάθειες εισβολής στη Βουλή, που τουλάχιστον δύο φορές οδήγησαν σε φυγάδευση Βουλευτών από τον Εθνικό Κήπο, ούτε η διάλυση παρελάσεων και οι επιθέσεις ακόμα και στην εξέδρα στη Θεσσαλονίκη, όπου βρισκόταν ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας.

Δεν μπορούμε να ξεχνάμε τους κινδύνους που αντιμετώπισε η χώρα και η Δημοκρατία μας.

Όχι για να κρατάμε το κλίμα μίσους και διχασμού, αλλά για να μην ξεχνάμε το μείζον: ότι κύριος κίνδυνος για τη Δημοκρατία στην εποχή μας δεν είναι απλά πλέον τα «σταγονίδια στον στρατό», αλλά κυρίως ο άκρατος, δίχως όρια, λαϊκισμός, είτε προέρχεται από την ακροδεξιά, είτε προέρχεται από δήθεν ριζοσπάστες αριστερούς, που στη συνέχεια δεν έχουν πρόβλημα να συνεργαστούν ενίοτε και με εκδοχές της ακροδεξιάς.

Γι’ αυτό, πρέπει να δούμε το μέλλον και να οικοδομούμε  εναλλακτικές σύγχρονες, προοδευτικές προτάσεις, όχι με κριτήριο την ταμπέλα που βάζει ο καθένας μπροστά, αλλά τις θέσεις και κυρίως την πίστη σε βασικές αρχές της Δημοκρατίας, όπως ο σεβασμός στους θεσμούς, η διάκριση των εξουσιών, ο πλουραλισμός. Διαφορετικά είναι πολύ, μα πολύ ορατός ο κίνδυνος να βρισκόμαστε μπροστά σε λιγότερο ή περισσότερο επικίνδυνα «τέρατα». Βρισκόμαστε άλλωστε μπροστά σε πιθανές, μεγάλες αλλαγές οικονομικής ισχύος στον πλανήτη, σε νέα προβλήματα και προκλήσεις, νέες βαθιές κρίσεις και δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ αυτό που σημείωνε ο Γκράμσι: «Κρίση, η εποχή των τεράτων»