Παγκόσμια ημέρα βιβλίου

«Θα σας πω πράγματα που είναι απίθανο να ξέρει ένας ξένος. Στο σπίτι έχουμε μιαν ασημένια κούπα για ματέ· η βάση της παριστάνει δυο φίδια αλληλοπλεγμένα. Την είχε φέρει ο προπάππος μας απ’ το Περού. Υπάρχει ακόμα ένας ασημένιος νιπτήρας που κρεμόταν απ’ τη σέλα του. Στην ντουλάπα του δωματίου σας υπάρχουν δυο σειρές βιβλία: τρεις τόμοι του Χίλιες και μια νύχτες, του Λέην, με χαλυβδογραφίες και σημειώσεις στο τέλος κάθε κεφαλαίου, με μικρά τυπογραφικά στοιχεία· το λατινικό λεξικό του Κισσερά· Τα Γερμανικά του Τάκιτου στα Λατινικά, καθώς επίσης και στην αγγλική μετάφραση του Γκόρντον· ένας Δον Κιχώτης δημοσιευμένος από τον Γκρανιέ· το Τάμπλας δε Σάνγκρε* του Ριβέρα Ιντάρδε, με αφιέρωση του συγγραφέα· το Sartor Resartus* του Καρλάυλ· μια βιογραφία του Αμιέλ· και κρυμμένο πίσω από άλλους τόμους, ένα βιβλίο χαρτόδετο γύρω από τα σεξουαλικά έθιμα στα Βαλκάνια.»

Χ. Λ. Μπόρχες απόσπασμα από το διήγημα «Άλλος που συμπεριλαμβάνεται στο « Βιβλίο της άμμου»

Δεν έχει σημασία πόσα βιβλία έχει κανείς σπίτι του. Σημασία έχει με ποιο τρόπο τα λαχταρά, τα αγγίζει, τα ξεφυλλίζει. Θυμάμαι την πρώτη φορά που πήρα στα χέρια μου ένα παλιό βιβλίο με κίτρινες σελίδες το «Υιέ ,υιέ μου» του Σπρίνγκ Χάουαρντ, ένα βιβλίο που μας το είχε δανείσει η ξαδέλφη μου και φοβόμασταν, εγώ και η αδελφή μου, μη σκιστεί, μη χαθεί, μην κάπου το ξεχάσουμε. Περισσότερη ήταν η σκέψη γύρω από την παρουσία του βιβλίου παρά γύρω από το περιεχόμενό του. Από τότε κατάλαβα πως η μόνη συσχέτιση με τη γνώση έχει να κάνει με το σεβασμό προς αυτήν. Το δεύτερο βιβλίο, το δανείστηκα στην πρώτη Γυμνασίου από τη σχολική βιβλιοθήκη του Γυμνασίου Μολάων, το «έγκλημα και τιμωρία» του Ντοστογιέφσκι. Η σχέση μ` αυτό το βιβλίο ήταν καθοριστική για τα επόμενα διαβάσματά μου. Κατά έναν περίεργο τρόπο μου καθόριζε τη σχέση με τα πράγματα, τις συνθήκες που όλα συμβαίνουν, τη μινιμαλιστική οργάνωση της κοινωνίας μέσα σε μια μαξιμαλιστική διεύρυνση, αλλά το κυριότερο, την αναφορά μου ως αναγνώστρια, ότι μετείχα στην χρονική εκτατότητα αυτού του βιβλίου και συνάμα στην χωρική μου πληρότητα. Με άλλα λόγια με καθιστούσε πολιτικά ενεργή, κάποιες νέες δομές λόγου και συνύφανσης με εικόνες οικοδομούνταν στο νου και στην ψυχή μου κι αυτή η ανάγκη σύνθεσης δεν με εγκατέλειψε ποτέ. Από τότε πολλά βιβλία πέρασαν απ` τα χέρια μου. Κι όμως αναπολώ την πρώτη σημαίνουσα βαθμίδα. Το άγγιγμα στην ψυχή. Την αξία του σημαίνοντος και όχι του σημαινομένου. Τον συμβολισμό της διάστασης μέσω του δέους και όχι του δέους μέσω της διάστασης.

Χρύσα Βλάχου
“Προσωπικές αναμνήσεις”