Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης: Η Τέχνη που τόσο πολύ έχουμε ανάγκη να “πάρει το όπλο της”! Αφιέρωμα: Χρύσα Βλάχου

Η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης εορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Μαρτίου. Η αρχική έμπνευσή της ανήκει στον έλληνα ποιητή Μιχαήλ Μήτρα , ο οποίος το φθινόπωρο του 1997 πρότεινε στην Εταιρεία Συγγραφέων να υιοθετηθεί ο εορτασμός της ποίησης στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες, και να οριστεί συγκεκριμένη μέρα γι’ αυτό.

Σε ένα πιο προσωπικό “αφιέρωμα” ελέω της Ημέρας Ποίησεως – που τόσο πολύ έχουμε ανάγκη να “πάρει το όπλο της η τέχνη” , αφού κάθε κοινωνική και πολιτική επανάσταση, βρίσκει έρεισμα πρωταρχικά, στις Τέχνες- θέλω να παραθέσω κάποια από τα ποιήματα της ταλαντούχου Ποιήτριας, Φιλολόγου , κριτικού , καλλιτέχνιδος , μητέρας, Χρύσας Βλάχου. Καλή ανάγνωση! 

ΕΠΙΚΑΙΡΟ

Ένα πιάτο στοργή
δεμένο με όστρακα.
Κι από πάνω να στάζει
η ευθύνη του κόσμου.
Για κείνο το πιάτο που γέμισε μνήμη
και ξεχείλισε οργή
μην παραπονεθείς που για πάντα άδειασε.
Απέμεινε στην αυλή να το γλείφει η γάτα.

ΣΤΙΧΟΙ

i

Υπνόσακοι κρύβουν τις ώρες.
Ζεστές, σαν κάστανα στην Αριστοτέλους.
Θέλουν κι αυτές τον οίκτο μας.

ii

Ακεστήρας, η ψευδαίσθηση.
Ημερεύει το ποτάμι.
Αναίτια πληγώθηκες.

iii

Όποιος λαθραία ονειρεύεται, στοχεύει με την πρώτη.

χώρος άχρονος

Της Άνοιξης και της σποράς

Γυμνή στο μαντείο
με εξαρθρωμένη συλλαβή να πάλλεται
πριν μπει στης πρότασης το κοιμισμένο σώμα.
Ορμά προς το παράθυρο σαν το μαντρόσκυλο που μύρισε
εγκατάλειψη κι αρπάζει κόκαλο γλυφό απ` τις αναταράξεις σάλιου.
Περνά τα χέρια της στα εντόσθια σαρδέλας, κρατά τα λέπια για την
βραδινή κατάδυση, ακροβατεί σε λεύγες άλαλες -του ουρανού τις φλέβες.
Δέσμια λουτρών και ανέμων, μετέωρη σαν την καρφίτσα που ορμά σε
ξηλωμένο υφαντό.

Είναι η συνήθεια. Της προσθέτεις ταριχευμένο χέρι και γίνεται περίσταση.
Της αφαιρείς μολυβένιο στρατιώτη και γίνεται συνθήκη. Αν στραφείς
δυτικά, βλέπεις την ημισέληνο. Την αρκουδίσια κίνηση. Και τα φτερά του
μάγου. Και τα λευκά παπούτσια του με το πλατύ του γέλιο. Σου λέει.-
Μάζεψε φως και σφένδαμο. Κι ας είναι από φεγγίτη.
Ύστερα χτίζεις ένα ηλιόλουστο δωμάτιο. Απ` το ταβάνι κρέμονται
εκατοντάδες σφαγμένα ορτύκια. Μια αχτίδα κολυμπά στο ματωμένο
σχήμα τους. Και γίνεται ψάρι.

( υπό έκδοση)

Τα κορδόνια

Έδενα τα κορδόνια μου σε παγκάκι δρόμου. Με πλησίασε κάποιος
ηλικιωμένος.. Γύρισα και τον κοίταξα. Είχε κίτρινα μάτια. Μπορώ να δω
πώς τα δένεις; –μου είπε-. Ήταν τόσο προσηλωμένος. Σαν το μικρό παιδί
που του μαθαίνεις να γράφει το άλφα. Έμεινε εκεί να κοιτάζει. Του χάρισα
αυτή την απόλαυση. Κι έμεινα κι εγώ. Να δένω τα κορδόνια. Για μήνες για
χρόνια. Κι ήταν καλός οιωνός. Για καλύτερες μέρες.
Ή για επερχόμενη σφαγή. Που θέλει κι αυτή. Κάποια προσήλωση.

( υπό έκδοση)

Αλυσιτελής πόθος

Το εύπλαστο της ανησυχίας
Ένα φερέφωνο τηλεφώνημα
Μικροτραυματισμοί του βλέμματος
Ήχος και ηχώ.

Ανεξήγητη συνήθεια.

Δεν είναι η παλιά μας όρεξη
Για το ατέρμονο ραντεβού
Είναι η συνήθεια της μοναξιάς
Να υφαίνει κρότους
Που επανέρχονται
Ανυποχώρητα.

(ΣχεδιΆσματα- 2019)

Ποιητική

Ένα όστρακο στη μέση της σελίδας, ωκεανό χαρίζει.
Είναι αδύνατον να προσέξεις την έκτασή του
Καθώς κάποιο ένταλμα σύλληψης σου ρίχνει τα φτερά.

Το ένταλμα
Δεν είναι
Παραπτώματος
Σημάδι.

Είναι
Τρόπος
Να κρύψεις
Μεγέθη μεγαλύτερα
Της απειλής
Όπως

Την άγρια ταχύτητα του ποιήματος που δρόμο δεν έχει.

( ΣχεδιΆσματα- 2019)

Στίχοι

Ευάλωτος στη μεγαθυμία του μέλλοντος
Δεν σου αρκεί η παρατεταμένη ευτυχία
Των τζιτζικιών.
Εξ ακοής συμφύεται το όλον.

(Όστρια- οι ενδιάμεσες του ανέμου σιωπές- 2017)

Ισορροπία

Σαράντα πέντε μάστοροι
και δε βρέθηκε η στατικότητα
ακόμα του χαρτιού
να ισορροπήσει
τα νοήματα
και κείνα σκόρπιες πέτρες
σε γκρεμισμένο γεφύρι.
—Πρέπει κάποιος να θυσιαστεί, ακούγεται,
και να ’ναι γυναίκα.
—Άφησέ το να λιαστεί λίγο ακόμα,
λέει κάποιος απ’ τους μαθητάδες.
Οι πέτρες όταν καίνε, ανέγγιχτες γίνονται.
Να ’ρθει το σούρουπο. Να πέσουν οι εντάσεις.
Το νόημα θέλει άπνοια.
Κενό αέρα.
Σύσταση στο φως.
Μόνο. Εσύ.
Γυναίκα του πρωτομάστορα. Ανοίγεις. Μπαίνει φως.
Από το φως. Φυλάξου. Έρχονται οι μαθητάδες. Τους ανεβάζεις στο βουνό.
Τους ρίχνεις απ’ το βράχο. Δεκαπέντε μάγεψες.
Οι άλλοι απομείναν. Σαράντα πέντε μάστοροι.
Το ίδιο μαθητάδες. Στοίχειωσε τώρα το γεφύρι.
Ισορροπία στο χαρτί.
Το ποίημα εσώθη.

(Εν ώρα λήθης- 2013)

Μίτος

Άνθρωποι σε σούρουπο.
Αδιάφοροι σαν δείκτες ρολογιού.
Σχοινοβάτες διάφανοι
Τραβούν το νήμα έξω απ’ την ιστορία.
Εκεί, δεν χρειάζεται ισορροπία.
Μόνο τύχη.
Μη τύχει
Και το νήμα χαθεί.
Η Αριάδνη αρνήθηκε.
Εκτός προσδοκίας.

( Τροπή- 2012)

Τροπή

Τ’ ακύμαντο του πελάγους ανασαίνεις
Και γίνεται ταραχώδες το ποτό σου.
Λικνίζεσαι στην πορφυρή υγρή του όψη.
Σε συλλαμβάνει η τάξη.
Περνά χειροπέδες στον ίλιγγό σου.
Στριμώχνεσαι στον τοίχο μαζί με τις άλλες βοκαμβίλιες.
Και καθώς σε πατούν, σκουραίνει το δάπεδο.
Έτσι είναι.
Ξεβάφουν τα αισθήματα
όταν αναμειγνύονται στον ίδιο κάδο.

(Τροπή- 2012)