1981: Το ΠΑΣΟΚ, ο Ανδρέας , η “Αλλαγή” και ο θάνατος της Φρειδερίκης: “Να μην παραστεί κανείς Υπουργός”

Σε έναν παραλληλισμό εποχών και στάσης “ηγετών” απέναντι σε ένα ίδιο ζήτημα. Τον θάνατο κάποιου “γαλαζοαίματου” που με απόφαση του Ελληνικού λαού “εξέπεσε” και δεν έχει δικαίωμα στις αναφορές “βασιλευς” ή “βασίλισσα” παραθέτουμε ένα σύντομο χρονογράφημα του 1981 με τον Ανδρέα Παπανδρέου, να γίνεται μετά από λίγους μήνες για πρώτη φορά Πρωθυπουργός της χώρας και το ΠΑΣΟΚ της Αλλαγής να λέει ΟΧΙ σε φιλοβασιλικές φιέστες:

Στις 7 Φεβρουαρίου, 1981 πεθαίνει η Φρειδερίκη, μητέρα του εκλιπόντος πλέον- έκπτωτου Βασιλέως Κωνσταντίνου, στο εξωτερικό όπου βρισκόταν ολόκληρη οικογένεια μετά το αποτυχημένο βασιλικό κίνημα της 13ης Δεκεμβρίου του 1967.

Στην Ελλάδα , σύμφωνα με το in.gr, είχε ξεκινήσει ήδη η προεκλογική εκστρατεία για τις εκλογές του Οκτωβρίου, οι οποίες θα έφερναν για πρώτη φορά στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ. Το ερώτημα εάν θα επιτρεπόταν στη βασιλική οικογένεια να θάψει την Φρειδερίκη στο Τατόι, πλάι στον σύζυγο της, βασιλιά Παύλο, κυριάρχησε στην επικαιρότητα της εποχής.

Το βιβλίο Πτήση CY284, Εκδόσεις Καστανιώτη, του Ανδρέα Χατζηκυριάκου, ναι μεν καταπιάνεται με μια αεροπορική τραγωδία του 1967, αλλά αφιερώνει ένα κεφάλαιο στην πολιτική σύγκρουση που πυροδότησε η αντιπαράθεση ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας για την ταφή της Φρειδερίκης:

Στο Ημερολόγιό του ο Σπανίδης δεν ασχολείται με τις πέντε μέρες που μεσολάβησαν από τον θάνατο της Φρειδερίκης, στις 7 Φεβρουαρίου, μέχρι τις 12 Φεβρουαρίου, οπότε έγινε η κηδεία της. Πέντε μέρες όπου στην Αθήνα μαίνονταν πολιτικές φωτιές, τις οποίες φούντωνε ο άνεμος της εκλογικής αναμέτρησης του Οκτωβρίου.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ είχαν συσπειρώσει και στο θέμα αυτό κάτω από την ομπρέλα τους την αντιπολίτευση, από το Κέντρο μέχρι την Αριστερά, απομονώνοντας περαιτέρω την ήδη αποδυναμωμένη κυβέρνηση Ράλλη.

Η θέση ήταν σαφής: «Ούτε νεκρή η Φρειδερίκη στην Ελλάδα». Ο πρωθυπουργός, από την άλλη, ακροβατούσε. Αφενός μια δημοκρατική ευρωπαϊκή χώρα, όπως ήταν πλέον η Ελλάδα, όφειλε να συμπεριφέρεται πολιτισμένα και όχι εκδικητικά στον θάνατο, ενώ και κομματικά δεν ήθελε να αποξενώσει τους βασιλόφρονες ψηφοφόρους σε μια εκλογική χρονιά.

Ταυτόχρονα όμως αναγνώριζε ότι η μεγάλη πλειοψηφία, τόσο στη Νέα Δημοκρατία όσο και στην κοινωνία, θεωρούσε ανάθεμα την ανακίνηση του πολιτειακού ζητήματος.

Μπροστά στο αίτημα του τέως βασιλιά όπως η κηδεία γίνει στη Μητρόπολη και η ταφή στο οικογενειακό κοιμητήριο στο Τατόι, ο Ράλλης αναζήτησε τη μέση λύση. Επιχείρησε να συρρικνώσει χρονικά το γεγονός και να το απομακρύνει από το κέντρο: όλα θα γίνονταν αυθημερόν και στο Τατόι.