Aντώνης Παρίσης: “Η αντιμετώπιση του νόμου ως μέσου εκδίκησης, υπονομεύει την ίδια τη δικαιοσύνη”

“Επειδή, τις τελευταίες μέρες παρατηρώ στα μέσα ενημέρωσης και ακόμα πιο έντονα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να συζητείται η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί από την απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα, ακούγοντας απόψεις ακραίες οι οποίες χαρακτηρίζονται από συναισθήματα θυμού έως και μίσους ορισμένες φορές, οφείλω ως πολίτης μιας ευνομούμενης πολιτείας, πρωτίστως και δευτερευόντως ως νομικός να τοποθετηθώ.

Ακούγονται οι φράσεις “καλά να πάθει” “να πεθάνει” “τόσους σκότωσε” “δεν θα τον λυπηθούμε”.

Θαρρεί κανείς ότι όσοι επιθυμούν να τερματιστεί αυτή η κατάσταση δίχως την προσθήκη ενός ακόμη νεκρού, ασπάζονται την τρομοκρατία ή επικροτούν τις εγκληματικές ενέργειες των τρομοκρατών;

Καθίσταται προφανές ότι η απάντηση είναι αρνητική. Οι νόμοι υφίστανται για κάποιον λόγο και πρέπει να τηρούνται. Η χρήση, όμως, του νόμου για την ικανοποίηση σκοπιμοτήτων απαξιώνει τον ίδιο το νόμο και την ύψιστη λειτουργία του. Η αντιμετώπιση του νόμου ως μέσου εκδίκησης, υπονομεύει την ίδια τη δικαιοσύνη και οδηγεί σε παρέκκλιση από τον σκοπό της.

Σκοπός της ποινής που επιβάλει ο νόμος για κολάσιμες πράξεις, δεν είναι η ανταπόδοση του κακού, η εξάλειψη του εγκληματία και η αχρήστευση του αλλά ο σωφρονισμός, δηλαδή η πολύ σπουδαία προσπάθεια για ομαλή επανένταξη του δράστη στην κοινωνία έτσι ώστε να αφαιρεθεί από τη λίστα ένας εγκληματίας και να προστεθεί ένας πολίτης που πλέον θα έχει ως σκοπό να προσφέρει στην κοινωνία και να επανορθώσει για τα δεινά που έχει προκαλέσει.

Αυτόν, ακριβώς τον σκοπό έχουν και οι άδειες, η έκτιση της ποινής σε αγροτικές φυλακές κ.λ.π. Όσο ουτοπικό και αν φαντάζει αυτό μερικές φορές, αποτελεί τον μοναδικό τρόπο η κοινωνία να διατηρήσει το ανθρώπινο της πρόσωπο και να μην οδηγηθεί στις πολύ επικίνδυνες ατραπούς του οφθαλμού αντί οφθαλμού.

Ο Κουφοντίνας δικάστηκε, καταδικάστηκε και εκτίει την ποινή του, όπως ο νόμος ορίζει. Εκείνος δεν σεβάστηκε τον νόμο, ούτε την ανθρώπινη ζωή και τιμωρείται γι’ αυτό, όμως το μεγαλείο μιας ευνομούμενης πολιτείας αναδεικνύεται από το ότι η δύναμη της πηγάζει από τον νόμο, τον δίκαιο νόμο, τον νόμο που δεν εκδικείται αλλά αυτόν που ως απώτερο σκοπό έχει τον σωφρονισμό. Εμείς, όμως, όταν εμφανιζόμαστε παγερά αδιάφοροι και εκδικητικοί μπρος στο θέαμα ενός ανθρώπου που αργοπεθαίνει, πόσο καλύτεροι είμαστε;;;”