Γράφει ο Γιώργος Χατζηπαυλίδης

Προσφυγικό: Ευθύνες και λύσεις

Τις τελευταίες μέρες η προσφυγική κρίση έχει κορυφωθεί στα νησιά του Bορειοανατολικού Αιγαίου με τους πολίτες να δείχνουν αποφασισμένοι να μην δεχθούν τα νέα κλειστά κέντρα φιλοξενίας των προσφύγων. Το προσφυγικό είναι ένα θέμα, που ταλανίζει την ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια. Τον τελευταίο καιρό τα νησιά του Βορειοανατολικού Αιγαίου έχουν δεχθεί μεγάλη εισροή προσφύγων από χώρες της μέσης Ανατολής. Στην Ευρώπη υπάρχουν πολιτικοί που χτίζουν καριέρα πάνω στην προσφυγική κρίση, όπως ο Μάταιο Σαλβίνι και η Λεπέν αλλά και στο εσωτερικό με έναν καιροσκόπο πολιτικό και αρχηγό κόμματος τον Βελόπουλο. Aυτοί oι πολιτικοί προσπαθούν με μια ακροδεξιά και απάνθρωπη λαϊκιστική ρητορεία να κερδίσουν μερικούς ψήφους παραπάνω. Στην Ελλάδα είχαμε πρώην πρωθυπουργό, ο οποίος μετά τα τραγικά γεγονότα στο Παρίσι το 2015 κι ενώ υπήρχαν τόσοι νεκροί έκανε λόγο για ταύτιση της τρομοκρατίας με την ιθαγένεια και την θρησκεία. Τί σχέση έχει το ένα με το άλλο; Καμία. Η δυσαρέσκεια των ανθρώπων απέναντι στην κυβέρνηση είναι εν μέρη δικαιολογημένη. Η κυβέρνηση έδειξε πως ακόμα μια φορά δεν ήταν έτοιμη να διαχειριστεί την κατάσταση και οτι δεν έχει κανένα σχέδιο. Τι να πρώτο θυμηθεί κανείς; Την κατάργηση του Υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής; Ή ότι το 2016 έλεγε ο σημερινός πρωθυπουργός ότι δεν θα κάνει «αποθήκη» ανθρωπίνων ψυχών τα νησιά του Αιγαίου;  Η κυβέρνηση με αυτήν την τακτική δημιουργεί πολίτες δύο κατηγοριών και στέλνει από την Αθήνα αστυνομικούς στα νησιά για να επιβάλουν το νόμο και την τάξη. Με αυτόν τον τρόπο δεν θα λυθεί τίποτα. Από την άλλη πλευρά, παρατηρούμε αντιδράσεις κάποιων «υπέρ» πατριωτών, οι οποίοι μπλοκάρουν τις μετακινήσεις των προσφύγων, δυσκολεύοντας ακόμα περισσότερο την αποσυμφόρηση των νησιών, πιστεύοντας ότι ήρθαν να μας πάρουν τα σπίτια και να μας κατακτήσουν. Απαιτούν να μην παρέχεται ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στους πρόσφυγες ξεχνώντας, ότι όλοι είμαστε ίσοι απέναντι στην ζωή και τον θάνατο. Για να σταματήσει αυτή η πόλωση είναι ανάγκη να αναζητήσουμε λύσεις για το συγκεκριμένο ζήτημα. Η Ελλάδα μόνη της δεν έχει την δυνατότητα να κάνει πολλές δράσεις. Για τον λόγω αυτό η λύση χρειάζεται να είναι Ευρωπαϊκή.

Αρχικά, είναι ανάγκη να πάμε σε ένα νέο πρόγραμμα μετεγκατάστασης, δηλαδή οι πρόσφυγες να διαμοιράζονται σε χώρες της Ευρώπης μέχρι να εγκριθεί η αίτηση ασύλου. Υπάρχουν χώρες που αποδέχονται τις προτάσεις αυτές κατά 85%. Επομένως, πρέπει να υπάρχει πρόγραμμα μετεγκατάστασης πριν κριθεί η αίτηση ασύλου, ώστε η Ελλάδα να προσφέρει καλύτερη και πιο δίκαιη αντιμετώπιση στους πρόσφυγες. Αυτή είναι μια λύση η οποία, θα προκαλέσει πολλές αντιδράσεις κυρίως σε χώρες που δεν δέχονται πρόσφυγες, όπως η Ουγγαρία. Για αυτό τον λόγο χρειαζόμαστε δικλίδες ασφαλείας. Μία πολύ καλή πρόταση έγινε από τον Μακρόν, ο οποίος δήλωσε, ότι όποια χώρα δεν συμφωνεί με το πρόγραμμα μετεγκατάστασης να προτάσσεται η έξοδος της από την Σένγκεν. Αυτή είναι ολική πολιτική. Η λύση είναι βραχυπρόθεσμη. Μακροπρόθεσμα, χρειάζεται να συζητηθεί η αναθεώρηση του Δουβλίνου. Ουσιαστικά, στόχος της αναθεώρησης πρέπει να είναι η ορθή κατανομή : όποιος πρόσφυγας μπαίνει στην Ευρώπη καταθέτει αίτηση ασύλου στην Ευρωπαϊκή Ένωση και η κατανομή να γίνεται με βάση το Α.Ε.Π., τον πληθυσμό και τα ποσοστά ανεργίας. Όσον αφορά τους  μετανάστες, οι οποίοι δεν μπορούν να μείνουν στις χώρες αυτές ,η Ευρώπη μπορεί να συνάψει διμερής σχέσεις με χώρες της Αφρικής και της Ασίας, ώστε να υπάρχει επιστροφή στην χώρα τους με αναπτυξιακό αντίβαρο.

Η κυβέρνηση και γενικά το πολιτικό σύστημα χρειάζεται να πει την αλήθεια στον πολίτη. Οι Έλληνες πρέπει να αποδεχτούν, ότι περίπου 50.000 πρόσφυγες θα μείνουν για πάντα στην Ελλάδα. Όσοι από αυτούς, θέλουν να μείνουν, πρέπει να παρακολουθήσουν μαθήματα στο ελληνικό σχολείο, ώστε να μάθουν την ελληνική γλώσσα (στη Γερμανία ήδη από τον πρώτο μήνα οι πρόσφυγες ξεκινούν μαθήματα Γερμανικών και έτσι εντάσσονται στην κοινωνία, δημιουργώντας προοπτική). Δεν υποστηρίζω να εγκατασταθούν 1.00.000 άνθρωποι σε μία χώρα 11 εκατομμυρίων το οποίο είναι ένα ακραίο σενάριο, αλλά οι 50.000 δεν είναι ένα μέγεθος το οποίο αλλοιώνει τον πληθυσμό της Ελλάδας και παρόμοια πρέπει να ενεργήσουν οι υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης. Υπάρχει λοιπόν ανάγκη να δημιουργηθούν προγράμματα ένταξης. Η Ελλάδα έχει λάβει υπέρογκα ποσά για την αντιμετώπιση του προσφυγικού. Η ανεπάρκεια όμως του πολιτικού συστήματος είναι αυτή η οποία δυσκολεύει την κατάσταση και δημιουργεί τα προβλήματα μέσα στην κοινωνία.

Από την άλλη χρειάζεται να το δούμε και από την πλευρά των προσφύγων οι οποίοι έχουν φύγει από την χώρα τους για ένα καλύτερο αύριο. Ας σκεφτούμε λίγο το πως αισθάνονται.

Σε πολλούς απο εμάς  οι πρόγονοι μας είχαν έρθει σε μία Ελλάδα κατεστραμμένη με ένα όνειρο για μια καλύτερη ζωή. Με πίστη ότι παρά τις δυσκολίες μπορούν να τα καταφέρουν. Τελικά με σκληρή δουλειά και αγώνες τα κατάφεραν και συνέβαλλαν και αυτοί στην ανάπτυξη της χώρας μας. Δημοκρατία σημαίνει ισότητα και με σεβασμό στους πρόσφυγες μπορούμε να ονειρευτούμε ξανά μια νέα Ελλάδα και Ευρώπη. Για αυτό δεν ξεχνάμε από που προερχόμαστε. Είναι τροχοπέδη για τις αξίες και τα ιδανικά μας. Εμένα οι αξίες μου λένε ότι όταν είναι ένας αδύναμος έξω από το σπίτι μου και πραγματικά έχει ανάγκη θα τον βοηθήσω δεν θα τον «κλοτσήσω» και θα τον διώξω.  Αυτό που χρειάζεται να αναλογηστούμε  είναι: Τι Ευρώπη θέλουμε. Μια Ευρώπη ανοιχτή στους πρόσφυγες και τους μετανάστες ή μια Ευρώπη φρούριο και απομονωμένη; Συνεπώς, αυτό το θέμα είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο και έχουμε χρέος να το αντιμετωπίσουμε με ρεαλισμό, διότι υπάρχουν λύσεις, εάν υπάρχει βούληση και από τις δύο πλευρές.

Χατζηπαυλίδης Γεώργιος

Φοιτητής του τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Οικονομικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας