Ο τίτλος προέρχεται από την κοινή καθομιλουμένη των δημοσιογράφων στην “αγορά”.

Θα ξεκινήσω θέτοντας το ζήτημα των δημοσκοπήσεων σε 3 άξονες:

-Τι είναι οι δημοσκοπικές εταιρείες; 

Οι εταιρείες δημοσκοπήσεων είναι ιδιωτικές εταιρείες που υπάγονται στον επίσημο φορέα-αναγνωρισμένο απο το κράτος- των δημοσκοπικών επιχειρήσεων. Συχνά ξεφυτρώνουν δημοσκοπικές εταιρείες, που δεν έχουν έδρα, δεν έχουν γραφεία δεν έχουν υπεύθυνο της εταιρείας, δεν έχουν ονοματεπώνυμο αυτού ο οποίος παρουσιάζει την έρευνα. Οταν μια εταιρεία δεν είναι πιστοποιημένη και δεν ανήκει στο φορέα, και δεν είναι έγκυρη, δεν μπορεί να δημοσιεύει τίποτα. Το γεγονός πως είναι ιδιωτικές εταιρείες σημαίνει πως χρειάζονται κεφάλαιο για να μπορούν να επιζήσουν και να υπάρξουν γενικότερα. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει πως εξαρτώνται οικονομικά από ΌΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ δώσει το κεφάλαιο για να γίνει μια δημοσκόπηση. “Το πιάσαμε”; ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ!

-Πως γίνονται;

Αν και τις περισσότερες φορές οι δημοσκοπήσεις που αφορούν στην πολιτική τοποθέτηση των ψηφοφόρων έχουν μια “μανιέρα”, η διαμόρφωσή τους, καθώς και οι ερωτήσεις που υποβάλλονται στους ερωτώμενους αποτελεί ένα σημαντικό ζήτημα. Σύμφωνα με τους ειδικούς: “η υλοποίηση μιας δημοσκόπησης περιλαμβάνει τα στάδια του σχεδιασμού του ερωτηματολογίου, του σχεδιασμού της δειγματοληψίας, της συλλογής των δεδομένων με χρήση είτε της τηλεφωνικής συνέντευξης, είτε της συνέντευξης “πρόσωπο με πρόσωπο”, της κωδικοποίησης των δεδομένων και, τέλος, της ανάλυσής τους”.

Επιπλέον, οι ειδικοί της στατιστικής διαθέτουν εργαλεία, με βάση τα οποία φροντίζουν να “σταθμίζουν” τα αποτελέσματα που συλλέγουν προκειμένου να προσεγγίσουν με μεγαλύτερη ακρίβεια την πραγματική εικόνα της κοινής γνώμης

-Τι συμβαίνει;

O Άγγλος Πρωθυπουργός του 19^ου αιώνα Βενιαμίν Ντισραέλι έλεγε  ότι: «Υπάρχουν τριών ειδών ψεύδη: τα συνήθη, τα καταστρεπτικά και η στατιστική».  Σήμερα στην Ελλάδα συμβαίνει κάτι παράδοξο . Ενώ οι εταιρείες δημοσκοπήσεων έχουν αποδομηθεί αξιακά εδώ και χρόνια  από το ίδιο το περιεχόμενό τους , ο τύπος ηλεκτρονικός και έντυπος ποντάρει ιδιαίτερα στην παρουσίασή τους. Τα ίδια τα στελέχη αυτών των εταιρειών παραδέχονται off the record ότι 8 στους 10 ερωτώμενους δεν απαντούν καν στις τηλεφωνικές έρευνες. Αυτό σαν στοιχείο  μόνο του καταδεικνύει την απόλυτη απαξίωση τους. Στη δημοσιογραφική πιάτσα αν μιλήσεις για δημοσκόπηση σου λένε :« πες μου ποιος πληρώνει να σου πω τι δείχνει». Η αξιοπιστία αυτών των μετρήσεων και των εταιρειών που τις πραγματοποιούν υπέστη ανεπανόρθωτο πλήγμα τα τελευταία 4 χρόνια. Αναμφίβολα, υπάρχει καχυποψία και απέναντι στα ευρήματα που έχουν ως τώρα δοθεί στη δημοσιότητα (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων), που δικαιολογείται από τις επανειλημμένες αποτυχίες σωστής αποτύπωσης της κοινωνικής τάσης στο παρελθόν. Κι εδώ χρειάζεται προσοχή. Οι δημοσκοπήσεις δεν είναι καθρέφτης των προτιμήσεων της κοινωνίας, αλλά μία φωτογραφική αποτύπωση των τάσεων που υπάρχουν σε αυτήν, μια πολύ δεδομένη χρονική περίοδο (αυτήν του χρονικού διαστήματος συλλογής του δείγματος). Κάποιοι χρησιμοποιούν τις δημοσκοπήσεις αντί ως εργαλείο ανάλυσης ως μέσο προπαγάνδας κι αυτό γίνεται σαφές σε όλους εμάς που έχουμε διαβάσει και έχουμε δει γραφήματα δημοσκοπήσεων μέσα σε 1 μήνα 9 + φορές. Με την κοινή γνώμη να επηρεάζεται απο ό,τι διαβάζει και να φαίνεται πως όλες τους οι ελπίδες για την “νέα αλλαγή” είναι μια “τρύπα στο νερό”. Δεν είναι αγαπητοί μου. Δεν αντέχουν μερικοί την ανυπαρξία της πολιτικής τους ύπαρξης και επιβεβαιώνουν το εγώ τους μέσα απο “πειραγμένες δημοσκοπήσεις” στοχευμένες με στόχο την επικοινωνιακή εξόντωση των πολιτικών τους αντιπάλων.

Θέλετε να το δούμε και αλλιώς; Γιατί δεν δημιουργείται μια ανεξάρτητη και διαφανής αρχή δημοσκοπήσεων που να κρίνει κάθε πότε πρέπει να γίνονται χωρίς να δέχεται ιδιωτικό κεφάλαιο μα να γίνεται αποκλειστικά ως πανεπιστημιακή έρευνα στα πλαίσια επιδοτούμενης έρευνας απο την Ε.Ε; 

Ειδάλλως, μιλάμε για κάτι ανάλογο του παραδικαστικού κυκλώματος που προσπάθησε να εξοντώσει πολιτικούς αντιπάλους;

Γαβρής Άγγελος.