Γιάννης Σμέρος : “ΠΑ.ΣΟ.Κ.: Από τη Δημοκρατική Παράταξη στο Θεσμικό Κόμμα”

Από την Παρασκευή 5 Αυγούστου και τους πρώτους τίτλους έκτακτων ειδήσεων «Παραίτηση του Γενικού Γραμματέα του Πρωθυπουργού – Περισσότερα σε λίγο» έχει περάσει τόσος πολιτικός χρόνος, όσο ήταν αδιανόητο μέχρι εκείνο το πρωί. 

Απίθανες καταστάσεις για τις οποίες μάθαμε, ακούσαμε και γίναμε μάρτυρες. Από την επαναφορά των αλήστου μνήμης «ασύμμετρων απειλών» από τα χείλη του από το 2019 πολιτικού προϊσταμένου της Ε.Υ.Π., δηλαδή του ίδιου του Πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, μέχρι την κοινοποίηση αναρτήσεων ακροδεξιάς απόφυσης και εκβιαστικού κιτρινισμού από φιλοκυβερνητικά ηλεκτρονικά μέσα. Ναι, ήταν η εβδομάδα που άλλαξε το πολιτικό τοπίο στην Ελλάδα. Το πώς και το πόσο θα φανούν το επόμενο διάστημα. Αλλά είναι σίγουρο ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ταυτίζεται ιστορικά, οργανικά και αξιακά με αυτήν τον τομή.

Τα αντανακλαστικά της Δημοκρατικής Παράταξης έδρασαν καταλυτικά. Όχι σε μία λογική προγονοπληξίας ή ιδεολογικού αταβισμού. Αλλά ως αποτέλεσμα της πολιτικής γαλούχησης. Η Δημοκρατική Παράταξη όσο και αν κάποιοι προσπαθούν να ιδιοποιηθούν έννοιες και σύμβολα είναι ταυτισμένη με τον πολιτικό χώρο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ταυτισμένο με την Ιστορία της και τις καταβολές της. 

Ο κόσμος της Δημοκρατικής Παράταξης αντιστάθηκε στα πιστοποιητικά πολιτικών φρονημάτων, στο φακέλωμα, στις μεθοδεύσεις του παλατιού, στις μεθόδους «βίας και νοθείας», στο μετεμφυλιακό παρακράτος.

Και στη Μεταπολίτευση το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στήριξε έμπρακτα την Εθνική Συμφιλίωση, την κοινωνική κινητικότητα, την αποκέντρωση, τον θεσμικό εκσυγχρονισμό, τις ανεξάρτητες Αρχές.   

Τα παραπάνω και πολύ περισσότερα είναι απόλυτα ταυτισμένα με την πολιτική μας παιδεία, την αξιακή ανατροφή και την ευαισθησία σε ζητήματα Δημοκρατίας και Θεσμών.

Στη διαδικασία για την ανάδειξη νέου Προέδρου, τότε που παρακολουθώντας τον αρχικά υποψήφιο και μετέπειτα Πρόεδρο κάποιοι στην ουσία παρακολουθούσαν ολόκληρο το κόμμα. Κατά την προεκλογική περίοδο, λοιπόν, είχε τεθεί στο δημόσιο διάλογο η έννοια του θεσμικού κόμματος. Και τι ειρωνεία. 10 μήνες μετά αυτός που έθεσε στο δημόσιο διάλογο την έννοια του θεσμικού κόμματος ως ζητούμενου για την όποια νέα ηγεσία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. θα αποδείκνυε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι κάποια θέματα δεν είναι «έλα μωρέ, ποιον δεν παρακολουθούν;», ούτε «Πρόεδρε, για να κλείσει το θέματι ώρα να σε πάρω να σου πω τι άκουσαν οι κοριοί μας;».

Η άψογη στάση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και του Νίκου Ανδρουλάκη ώστε το θέμα αυτό να αναδειχθεί με προσφυγή στη Δικαιοσύνη και στις Ανεξάρτητες Αρχές, ενώπιον της κοινωνίας και εντός του Κοινοβουλίου και των θεσμικών του οργάνων, και όχι στα τηλεπαράθυρα και σε δακρύβρεχτες δηλώσεις περί θυματοποίησης, είναι κομβική για το πολιτικό σύστημα και την ελληνική κοινωνία. Για την ακρίβεια είναι ο καταλύτης ανάκτησης και επαναδόμησης της σχέσης εμπιστοσύνης μεταξύ τους, που είχε διαταραχθεί τα τελευταία αρκετά χρόνια.  

Η Δημοκρατία και το Κράτος Δικαίου, λοιπόν, οι αρχές τους, τα όργανα τους, οι υποχρεώσεις και τα δικαιώματα που απορρέουν από τις προβλέψεις τους δεν είναι κλισέ έννοιες του δημόσιου διαλόγου και του ξύλινου λόγου. Έχουν βάθος, ιστορία, νόημα, φόρτιση. Και για αυτό προϋποθέτουν έλεγχο, λογοδοσία και συνέπειες.

Και για αυτό το ΠΑ.ΣΟ.Κ. – ΚΙΝ.ΑΛ. και η Δημοκρατική Παράταξη θα είχε την ίδια ακριβώς αντίδραση όποιος και αν ήταν ο παρακολουθούμενος. Γιατί είναι θέμα αξιακό, όχι συγκυριακό, όχι εργαλειακό. Και είναι θέμα εθνικό γιατί σχετίζεται με τη διεθνή θέση της Χώρας, η οποία έχει πληγεί.     

Ο πολιτικός φιλελευθερισμός σημαίνει σεβασμό στα παραπάνω. Το όποιο «επιτελικό κράτος» οφείλει να τα αξιοποιεί για να γίνει επιτελικό και αποτελεσματικό, όχι να τα υποσκελίζει για να τα υποκαταστήσουν οι αξιωματούχοι του.

*Ο Γιάννης Σμέρος είναι Χημικός Μηχανικός (MSc), μέλος της Κ.Ε. του ΠΑ.ΣΟ.Κ-Κιν.Αλ. και Περιφερειακός Σύμβουλος Ανατολικής Αττικής