Μα φυσικά έχει δίκιο ο Ανδρουλάκης…

…αλλά το γνωστό σύστημα έπεσε πάνω του. Διότι φοβάται. Γράφει ο Νίκος Μποζιονέλος για το TheSocialist.gr

Ο «άγνωστος Χ» θα κυβερνήσει, αναρωτιούνται; Μα πώς, δεν θα προτείνει όνομα ο Νίκος Ανδρουλάκης; Τι αντιδημοκρατικό και αντισυνταγματικό είναι αυτό, λένε;
Ποιοι… το λένε; Μα η ίδια κυβέρνηση που έχει καταλύσει συνταγματικούς νόμους – εκτός κι αν ξεχνάμε το μαγειρείο στην επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής και με τις υποκλοπές, και με τη λίστα Πέτσα (όπου δεν κλήθηκε καν… ο Πέτσας) και, τώρα, με την τραγωδία των Τεμπών.
Τι είπε λοιπόν ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ; Το αυτονόητο.
Και για να καταλάβει κανείς το αυτονόητο, αν υπήρχε έστω και 10% πιθανότητα (που δεν υπήρχε…) να βγάλει αυτοδυναμία η ΝΔ στις εκλογές (μετά τις δεύτερες, εννοείται) αυτή εκμηδενίστηκε μετά τα Τέμπη. Ευλόγως. Οι ευθύνες (και) των νυν κυβερνώντων είναι ακέραιες.
Κοντολογίς, δεν θα υπάρχει κόμμα αυτοδύναμο. Άρα θα πρέπει να γίνουν διερευνητικές για συγκυβέρνηση, νομοτελειακά. Θα ξεκινήσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης κι αν δεν βγάλει άκρη (που δεν θα βγάλει) η εντολή θα δοθεί στον Αλέξη Τσίπρα και μετά στον Νίκο Ανδρουλάκη. Και ούτω καθεξής.
Ως τώρα λοιπόν, επί του αυτονόητου, τι γνωρίζουμε (από δημόσιες τοποθετήσεις);

• Η ΝΔ δεν θέλει να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ – ούτε φυσικά με τον ΣΥΡΙΖΑ.
• Ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήθελε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ (αλλά με επικεφαλής Τσίπτα) – και όχι φυσικά με τη ΝΔ.
• Το ΠΑΣΟΚ συζητά συγκυβέρνηση ΝΔ ή / και ΣΥΡΙΖΑ αλλά όχι με Μητσοτάκη ή Τσίπρα επικεφαλής.
• Το ΚΚΕ δεν συζητάει τίποτε.
• Η Ελληνική Λύση δεν ξέρει τι θέλει, μάλλον να πουλήσει επιστολές του Ιησού.
• Το ΜέΡΑ25 ζήτησε (και δεν ακούστηκε) σύγκλιση επί συγκυβέρνησης προεκλογικά, εντέλει συγχωνεύτηκε με τη ΛΑΕ και περιμένει – θα έμπαινε όμως σε κυβέρνηση ειδικού σκοπού.
  Πού είναι λοιπόν το παράλογο σε όσα λέει ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ; Γιατί είναι, τάχα μου, αντιδημοκρατικό να ζητάς, σε τυχόν συγκυβέρνηση, να μην είναι επικεφαλής κανένας από τους δύο τελευταίους πρωθυπουργούς αλλά κάποιος άλλος;
  Και γιατί να πει όνομα ο Ανδρουλάκης – και ο όποιος Ανδρουλάκης; Ο λαός θα αποφασίσει ποιοι θα είναι οι 300 που θα μπουν στη Βουλή. Τα ονόματα, θα πέσουν μετά.
  Βέβαια, θα μπορούσε ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ να καλέσει δημόσια τον Μητσοτάκη σε προεκλογικό, πριβέ διάλογο ώστε να προσδιορισθούν οι δυνατότητες συναίνεσης: πιστεύετε, με το χέρι στην καρδιά, πως ο αρχηγός της ΝΔ θα το δεχόταν, αναγνωρίζοντας την ήττα του (ήτοι, την απώλεια και της αυτοδυναμίας και του μεγάλου ποσοστού); Με τίποτε…
  Θα μπορούσε, ως πιο kinky, να έλεγε πως «ανάλογα με την εξέλιξη του διαλόγου, είμαστε διατεθειμένοι σε δεύτερο χρόνο να απευθυνθούμε στον ΣΥΡΙΖΑ». Πλάκα θα είχε…
  Αλλά, πέρα από την πλάκα, είναι μύθος ότι το πρώτο σε εκλογική δύναμη κόμμα θα πρέπει οπωσδήποτε να μετέχει στον σχηματισμό κυβέρνησης. Αυτό δεν προβλέπεται στο Σύνταγμα, αντίθετα στα κοινοβουλευτικά συστήματα συχνά κυβέρνηση σχηματίζεται με κορμό το δεύτερο κόμμα, όπως στη Γερμανία στο παρελθόν: το 1969 (καγκελάριος ο Βίλι Μπραντ με κυβέρνηση SPD και FDP), το 1976 (καγκελάριος ο Χέλμουτ Σμιτ με κυβέρνηση SPD και FDP) και το 1980 (ξανά ο Σμιτ με κυβέρνηση SPD και FDP).
  Έτερος μύθος, ότι ντε και καλά σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας του πρώτου κόμματος και σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας, ο αρχηγός του πρώτου κόμματος θα πρέπει να οριστεί πρωθυπουργός. Κι όμως, το άρθρο 37 του Συντάγματος προβλέπει τη διαδικασία των διερευνητικών εντολών. Ποιος θα οριστεί πρωθυπουργός αποτελεί αντικείμενο διαβούλευσης μεταξύ των συνεργαζόμενων κομμάτων και όχι… by default.
  Κοντολογίς, τα όσα λέγονται από την πλευρά της κυβέρνησης και του κυβερνητικού εκπροσώπου περί θεσμικού ατοπήματος (με αφορμή τον όρο συνεργασίας που έθεσε ο Ανδρουλάκης – να οριστεί πρωθυπουργός τρίτο πολιτικό πρόσωπο) αποτελούν δείγμα βαθιάς θεσμικής απαιδευσίας των εκπροσώπων της κυβέρνησης αλλά και προσπάθεια παραπλάνησης των πολιτών. Τίποτε λιγότερο.